Aile basimi kapatmama karsi, dedigim dedikler malesef. Aslinda onlar kafalarinda kurmuslar, benim hayatimin nasil olacagini.
Biz üc kiz kardesiz. Ablam sevdigine kacti ve suan 3 yasinda bir kizi var ve cok mutlu. ablam kactiktan 5 ay sonra baristilar, yani ablam ve ailem. Ailem onlar icin bir ev düzdü kendileri karsiladi bütün masrafi ve halende yardim ediyorlar onlara. Kücük kiz kardesim de kendi dedigini yapan tiplerden. annemi babami hic takmaz. Ama ben cocuklugumdan beri onlarin sözünden hic cikmadim. Onlar icin hayirli evlat olayim dedim. Oldumda, ama olan sonucta bana oldu.
Benden suan evlenmemi bekliyorlar, annem hep der bul birni evlen diye. Annemin bu lafi dediginde her defasi bir hancer saplaniyor kalbime. Diyorumki icimden ben bir kere sevdim, bir kere evlenmek icin size geldim, ve uzun süre mücadele ettim sizlere karsi. O mücadelede bir kere saygisizlik etmedim, sizleri de anlamaya calistim. hep size iyi evlat olayim diye cirpindim. Sizler icin okadar cok sey yapmisken, siz neden benim yoluma tas koydunuz. Hani birkerelik ablama kol kanat gerdiginiz gibi bana da geremezmiydiniz.
Cok sey geciyor aklimdan. O dönemlerde beni bir görseydiniz, bir taraftan ailem, bir taraftan akrabalar, arkadaslar diger taraftan da sevdigim cekeleyip durdu beni. Herkez benim hayatimi kendi hayatlarina benzetmeye calistilar. Yipranan sonunda ben oldum. Kimse durupda bu kiz ne düsünüyor demedi. Buna sevdigimde dahil. Ayni seyi o da yapti, hep herseyi benden bekledi, basini kapat, disariya cikma, sunu yap bunu yap. Ama bir kere olsun, seninle böyle tanistim seni böyle sevdim demedi. O benden benim aileme karsi gelmemi beklerken, kendisi cevresindeki insanlara, yani ``patronlarina`` karsi gelemedi (onun ailesi beni istiyorlardi, kendi ailesi kapali degil, ayni benim ailem gibiler. iclerinde tek dinine bagli olan oydu).