Öncelikle merhaba. İçinden çıkamadığım bi süreçteyim ve fikirlere ihtiyacım var. 3 ay sonra evleneli 2 sene olacak. Eşimi çok seviyorum onunda bana sevgisine şüphem yok. Hiçbir sorunumuzda yok. Ev meselesi dışında. Eşimin ilk evliliğinden ikitane oğlu var. Benimse ilk evliliğim. Çocuklara eşimin annesi bakıyor yani babaneleri. Anneleri haftada bir alıyor haftasonlrı onda kalıyorlar. Benim çocuklara karşı bir sorumluluğum yok. Sadece iyi bi abla olmaya çalışıyorum elimden geldiği kadar. Hatta eşime babalığı konusunda sürekli nasihat veriyorum çocuklarıyla daha çok ilgilenmesi için. Yardım istediğim konu ise eşimin ailesiyle altlı üstlü oturuyoruz. Evimiz çatı katı basık bi ev 1+1 mutfağımın tezgahı bi kol boyunu geçmez. Çeyizlerimin yarısını çıkaramadım. Ev çok karanlık güneş almıyor evin için boğuluyor gibi hissediyorum. Bide bu ev eski karısıyla yaşadığı ev bu yüzden hiç benimseyemiyorum benim evimmiş gibi gelmiyor. Misafir çağıramıyorum yazın sıcakta çatı olduğu için uyuyamıyoruz nefes alamıyoruz resmen. Evlenirken eşime eski eşiyle yaşadığı evde yaşamak istemediğimi söyledim oda bi sene idare etmemi istedi. Eşimin kendi işi var ve eve bir saat uzaklıkta hergün o yolu gidip geliyor. Oda bıktı bende bıktım taşınmak istiyoruz. Ama ailesi çocukları terkedip gidecekmisin diyor. Bizim öyle bi niyetimiz yok gelecekler bizdede kalacaklar biz sürekli gelicez. Ben vicdanen asla uzak tutamam zaten uyku uyuyamam geceleri. Biz sadece kendimize ait işimize yakın temiz bi yuva istiyoruz. Eşim ister istemez kendini kötü hissediyor banada hak veriyor kendide görüyor çünkü bu evin bekar evi olduğunu. Ben çocuklarından ayırmış mı oluyorum fikirlerinizi söylermisiniz
Son düzenleme:
