Doluya koyuyorum almıyor, boşa koyuyorum dolmuyor.1 yıldan beri pandemi nedeniyle ailemle yaşıyorum.Uzun yıllardan beri ayrı yaşadığım İÇİN ailemi yeni tanıdığımı söyleyebilirim. Bu kadar sorunumuz olduğunu bilmiyordum.
Öncelikle anne sevgisinden uzak büyüdük.Annem hep depresif ve üzgün birisiydi.Hayattaki tek kaygısı maddiyatır..Fakirlik korkusuyla biriktiren,hatta yıllardan beri sağdan soldan ufak tefek aşıran ve bu huyunu da bırakmayan birisi.Bunlara şahit olarak büyüdük ve önüne geçemedik.Çocukken süpermarkettekileri bedava zannedip alan,yiyen ve onaylanan çocuklardık.Hiç bir zaman da yanlış olduğu söylenmedi bize.Buna benzer pek çok şey sayabilirim.Biz kendi kendimize doğruları öğrendik..Ergenlikten sonra kendimiz doğruyu bulduk.Ben okudum ,öğretmen oldum.Kızkardeşim de iyi kötü çalışıyor ama benim kadar durumu iyi değil.
Çocuklukta yaşadığım annemin sessiz kaldığı daha pek çok travmalarımız var.Otobüste sapık muavine de emanet edildik,çok afedersiniz bizimle emsal yaşta dayımızın tacizine de uğradık.İşin acısı DAYI olayını annem yıllar sonra öğrense de üstünü örttü ve hiç bir şey olmamış gibi yolumuza devam ettik.Ben mecburi sebeplerden dolayı anne tarafımda kaldım ve dayımın sapıkça davranışlarına uyurken maruz kaldım.Küçğk olduğum İÇİN olayı idrak edemedim.Kaldığım odanın kapısını kilitlenmekten başka bir şey yapamadım..İşin diğer tarafı ailemin aldığı para eder ne varsa para da dahil olmak üzere benim yaşlarımda olan DAYIM tarafından çalınırdı.Mecburun diye sustum,sustukça kendimi suçladım..Üniversite hazırlık döneminde sadece anneme açılan ben ,annem tarafından dayımın yaptıklarını meşru bir kılıfa sokmsk zorunda kaldım.O zamanlar annemi haklı buldum.Sarhoştu,ergendi vs..
Annemin bu sebeplerden dolayı acılar çektiğine adım gibi eminim..Ama kabul edemeyecek kadar güçsüz ve hasta..
Şu an 30 yaşında olan ben iki sene önce zar zor psikoloğuma açıldım..uzun terapi süreçlerinden geçtim..İyileştim..
Kız kardeşim annemden nefret ediyor ve hep ailemle yaşadı..Mecburdu..
Zaman zaman bu travmaları hafiflediği zamanlarda aldığı kararların sıkıntısını yaşıyor ve bana da yaşatıyor..
Babamla ortak araba aldılar yıllar önce.Beni de dahil etmek istediler ama kabul etmedim..Şimdi o arabadan payını alıp hayatını kurmak istiyor.Babam nasıl versin?O zamanki 15000 TL şimdi olmuş 60000..Ayrı eve çıkacağız kiracı çıkmam da çıkmam diyor ,kira da vermiyor..Hukuk benden yana..Sonuna kadar hakkımı kullancam diyor..Ben kaçıp gitmek istiyorum ama bu curcuna da bırakmak istemiyorum onları..
Annem normal değil,babam da kalp ve şeker var..Kız kardeşimin öfke kontrolü yok.
Arkadaşlarımla tatile gittim diye demediğini bırakmadılar..Benim sayemde tatil yapmışlar,inşallah kıymetimi bilirlermiş falan filan..Bu arada ben arabayla kaçarak gittim.Evdekiler karşı çıkıyor çünkü..Ölseymişim bana kırgın kalacaklarmış falan filan...
Kardeşim saatlerden beri anneme olan kinini bana kusuyor annem de kardeşime olan kinini bana..Verin parasını hayatını kursun diyorum, o da yok..O yolun yolcusu mu olacak diyorlar?Arada kaldım..
Annem ya da koz kardeşim Ya kendilerine Ya da birbirlerine bir şey yapacaklar diye korkuyorum bazen..Ben çekip gitsem babam ve erkek kardeşim var.Onu geçtim bütün sorunların sebebi bana mal olur.Tayin istediğime bin pişmanım..Kardeşimin parasını ben vereyim desem benim de kredi borcum var..
Çıkmaza girdim,ne yapacağımı bilmiyorum.