meraba. arkadaşlar. kimseyle paylaşamadığım bir sorunum var.
20 yaşındayım. üniversiteyi bırakıp çalışmak için istanbula ailemin yanına döndüm.
bi yerde işe girdim ve orada biriyle tanıştım. sadece iyi anlaştığım biriydi yani yemek aralarında falan yemek yiyip sohbet ediyorduk.
evli olduğunu bilmiyorken ondan hoşlandığımı hissetmiştim ama sonra evli olduğunu öğrenince ondan uzak durmaya başladım.
sonuçta evli bi insan arkaadaş gibi konuşmama bile gerek yok diye düşündüm.
ama düşündüğüm gibi gelişmedi hiçbir şey. neden bilmiyorum kendime bir türlü engel olamadım.
telefon numaramı istediğinde verdim, mesaj attığında cevapladım. ama bunları yaparken içimde hep büyük bi vicdan azabı vardı.
ne yapıyorum ben böyle bir insan değilim... sonra da kötü bi şey yapmıyorum ki sadece mesajına cevap verdim diye düşünüyordum.
çok uzatmıyorum. nasıl oldu bilmiyorum. ona aşık oldum. yanındayken dünyanın en mutlu insanıydım ve gercekten parasında falan değildi gözüm.
onu çok sevdim. yani bencilce değil. gerçekten çok sevdim. işe 5 dakika geç gelince, 5 dakika daha fazla uyuduğu için geç gelmiştir diye sevinecek kadar çok sevdim. aynı şekilde o da beni çok sevdiğini söylüyordu ve açıkça söylemek istiyorum cinsellik beklentisi hiç olmadı.
en başlarda evli olduğunu kendime unutturup vicdanımı bastırıp sadece kendimi düşünerek hareket ettim ama onu sevdikçe karısıyla uyuyor olması benı rahatsız etmeye basladı. tabii ki bunu hiçbi zaman ona yansıtmadım. öyle bir hakkım yok.
neden böyle bir ilişkiyi devam ettirdiğimi bilmiyorum. karısını daha önce de başka kadınlarla aldatan bi insan, ve aldatmaya devam edicek olan bi insanla sevgiliyim.
sonuçta ben olmasam bile karısını aldatıyor. evliliklerindeki bu sorunu ben başlatmadım. gibi düşünceler var sadece kafamda. karısından boşanmasını istemiyorum. hiçbir şekilde ona baskı yapmıyorum. sadece yanımda olduğunda her şeyi unutup, ikimiz de her şeyi unutup o anı yaşıyoruz. birbirimizi çok seviyoruz. onu çok seviyorum. 9 yıllık karısının bilmediği sırlarını biliyorum. suratındaki küçücük bi mimikten o an ne hissettiğini, ruh halini anlayabiliyorum.
bu konuda ne düşünüyorsunuz. bir çocuğunuzun düşüncesini tahmin edebiliyorum. yuva yıkanın yuvası olmaz, sevsen bile kendi kendine yaşamalısın bunu gibi düşünceler.
tek düşündüğüm şey, birbirini seven insanlar devletin bi kağıdına imza atıyorlar ve aralarındaki sevgiyi, saygıyı yitirmelerine rağmen o imza için, çocuklar için bi hayata mahkum oluyorlar. tabii ki tüm evlilikler böyle değil. ama böyle olduğuna emin olduğum bir evliliğe saygı duyamıyorum.
yorumlarınız için teşekkür ederim şimdiden.
