Ben kendi anne babamın evinde buraya ait hissetmiyorum -ki ekmek elden su gölden, ne bir kuruşumu isterler, ne alışveriş yap derler, ne benden yemek beklerler
Buna rağmen bu evi benimseyemiyorum, kendi evimde olduğum güzel öğrencilik günlerimi özlüyorum.
En basiti misafir çağırıp güzel - değişik yemekler yapmak istiyorum, ama en basitinden misafir çağırsam yemek yapsam kendi odamda mi yiyeceğiz? Ayıp olur aileme. Eh sofrada hep beraber yesek , arkadaşım rahatsız olur-hep beraber olduğumuz sofrada ne konuşacaz? Ayrıca ailem yemek seçer. Benim hevesle yaptığım somon fümeyi-meksika usulü fasulyeyi yemezler .
Çooook sinir bozucu.
Bazen ailem şehir dışına gidiyor, Allah'ım.
O kadar mutlu oluyorum ki, her gün süpürgesi açıyorum, kiz-erkek misafirlerini cagiriyorum-okey oynuyoruz, hahara hihiri yemek yapıyoruz. Eve istediğim saatte giriyorum, istersem hiç gelmiyorum, dolabıma bira atıyorum,TV'e romantik film atıp peynir eşliğinde şarap içiyorum
Resmen yaşadığımı hissediyorum.
Bence evli -bekar farketmez. Belli bir yaşa gelen herkesin kendi evi olması lazım.
Ne yapıp edip o evden kurtulun... Eşinizin başka kardeşi yok mu yardımcı olacak?