Rabbime küsmek dışında katılıyorum, bu benim dedim okurken. ama ben aksine kırıldıkça Rabbime yaklaştığımı hissettim, çünkü güven, inanç asıl orada.. o hayırlısını verir, sabret diyorum.. ha düşünüyorum art arda büyük şeyler olsa evet isyan etme isteği olabilir maalesef...
ama tam olarak güvenilecek birileri varsa; bir Allah bir de kendiniz. bir de, Allah sevdiği kuluna sıkıntı verirmiş derler, öyle düşünün. umut olmalı, inanç olmalı.. illa ki yaşayacaksınız, isteseniz de istemeseniz de, yani kendimizi geliştirmekten, kendimizi zorlamaktan başka yapacak bir şey yok. zorluyorum bende işte.. dua ediyorum, Allah'ım iyilerle karşılaştır ve güç ver, sabır ver.
nasıl olmalıyım diye sorup duruyorum bende kendime, onlara mı benziyorum git gide, benzemeli miyim? aslında hep "doğru" neyse, iyi olan neyse o şekilde ilerlemeli derim.. kendi bildiğim gibi mi devam etmeliyim.. ortayı bulamadım bende henüz sanırım. aslında ben bu halimi seviyorum da, hayat? normalde iyi olan huylar bu hayatta kötü oluyor. insanlar güvenleri sarsıldıkça bencillere denk geldikçe zincirleme olarak değişiyorlar, birbirlerine benziyorlar gibi.
ne kadar doğru bilmiyorum ama bir süredir çektim kendimi, yoruldum, sıkıldım, bunaldım. uzaklaştım çevremden. güvenemiyorum. yalnızlığı öğrenmek gerek.. kalabalık içinde yalnız kalmak gerçekten yalnız kalmaktan daha beter geliyor. en azından bir süre. daha bi huzurlu gibiyim..
değişiyoruz işte yaşadıkça.. ben yine de büyük bir değişim istemiyorum, özümden çok uzaklaşmak istemiyorum, onlara çok benzemek istemiyorum. önemsediğime değecek 1-2 insan olsa fazlasını aramam zaten. 2 yıl önceki benle şimdiki ben aynı değil, tamamen yok edemesen de alışıyorsun bir şeylere. çok eskiden en küçük şeylerden, tanımadığım insanlar yüzünden depresyona girebilirdim, ne yapıyorum ben ya dedim, kimse takmıyor bir ben bu kadar takıyorum. önce kendini üzmemeye çalışacaksın.. olabildiği kadar...
en güzel çözüm; mümkün olduğunca umursamamak ve daha bi kendini sevip biraz daha bencil olmak.
ilerleme kaydetsem de tam beceremedim. birikip birikip patlıyorum bazen kendi kendime..
çünkü fazla umursamaz olmayı da sevmem aslında, yine de kendini en az üzecek hale getirmeye çalışmalı insan..
en azından sabrımın sonuna geldim mi silip atabiliyorum ya bir şeyleri, işte bu huyumu seviyorum..
hedef; umursamayı en aza indirmek...