- 15 Kasım 2017
- 56
- 69
- 8
- Konu Sahibi Faili mechul
-
- #1
Bir hayat düşünün sizin kararlarınızla şekillenmiş, doğrusuyla yanlışıyla sizin seçtiğiniz hayat... Biliyorum kendim ettim, evet haklısınız kimse beni zorlamadı sanki elimdeki misketeleri kaybedercesine harcadım hayatımı. Sanırım atacağım adımların bir sonrasını hiç düşünmedim o yüzden bu haldeyim. Kendimi bir yere kapatmak istiyorum. Kendi ellerimle mahvettiğim hayatımın yasını tutmak istiyorum.
Sevdim, yada sevdiğimi sandım ama benimkisi sığınacak liman aramakmış, çok şükür iyi bir adam ama o başka dünyanın iyisi ben başka..
Çocuklarım var evet "lar" canımdan öte canlar. Tek başıma büyütmeye çalıştığım, babalarının babalık yapmasını bile kendim inşaa ettiğim, onlar benim gibi bir hayat yaşamasın diye belkide canımdan verdiğim canlar.
Ne gidebiliyorum ne kalabiliyorum, son 5 senede yitirdiğim insan ilişkilerinden olsa gerek kendimi bile net ifade edemiyorum, yaşadığı haksızlık karşısında hakkını savunmak bir yana, bunun haksızlık olduğunun dahi farkında değilim, öyle bir boyun eğiş öyle bir kabulleniş.
29 yaşında ne geçmişinden mutlu ne geleceğinden umutluyum. Kendim ettim kendim buldum
Dünyada bir ülkede, bir şehrin küçük bir ilçesinde olmak istemediğim bir evin sevmediğim bir odasında kendi seçtiğim hayata sanki birileri bana zorla yaşatıyor gibi uzaktan bakıyorum. İzlediğim bir filmde acıdığım bana çok yabancı bir hayat yaşayan başrol yerine kendimi koymuş gibiyim, gitgide kendimden uzaklaşıyorum. Ben kimim ne istiyorum nasıl mutlu olurum bilmiyorum. Bu soruları sormak içinse artık çok geç.
Sevdim, yada sevdiğimi sandım ama benimkisi sığınacak liman aramakmış, çok şükür iyi bir adam ama o başka dünyanın iyisi ben başka..
Çocuklarım var evet "lar" canımdan öte canlar. Tek başıma büyütmeye çalıştığım, babalarının babalık yapmasını bile kendim inşaa ettiğim, onlar benim gibi bir hayat yaşamasın diye belkide canımdan verdiğim canlar.
Ne gidebiliyorum ne kalabiliyorum, son 5 senede yitirdiğim insan ilişkilerinden olsa gerek kendimi bile net ifade edemiyorum, yaşadığı haksızlık karşısında hakkını savunmak bir yana, bunun haksızlık olduğunun dahi farkında değilim, öyle bir boyun eğiş öyle bir kabulleniş.
29 yaşında ne geçmişinden mutlu ne geleceğinden umutluyum. Kendim ettim kendim buldum
Dünyada bir ülkede, bir şehrin küçük bir ilçesinde olmak istemediğim bir evin sevmediğim bir odasında kendi seçtiğim hayata sanki birileri bana zorla yaşatıyor gibi uzaktan bakıyorum. İzlediğim bir filmde acıdığım bana çok yabancı bir hayat yaşayan başrol yerine kendimi koymuş gibiyim, gitgide kendimden uzaklaşıyorum. Ben kimim ne istiyorum nasıl mutlu olurum bilmiyorum. Bu soruları sormak içinse artık çok geç.