Yaşça benden büyük iki çocukla yaşıyorum.

Merhabalar,

Babam ve annem çok genç yaşlarda evlendiler (annem 19, babam 23 yaşındaymış). Ne çocukluklarını, ne de gençliklerini yaşayabildiklerini tahmin edersiniz. Büyüdükçe şunu fark ediyorum, bazı anlarda onlarla iletişim sorunları yaşıyorum. Hatalı davranışlarında kendini alttan almayan, çocuk gibi küsen, bir soru sorduğumda karşı soruyla cevap veren insanlar maalesef. Hele babam... Tam bir narsisist.

Basit bir diyalog örneği vereyim:
Ben: baba, kaç kaşık çay attın?
Babam: neden soruyorsun? bana güvenmiyor musun?
Ben: ne alâka? ona göre su ekleyeceğim. ayrıca sanırım güvenmeyen kişi sadece sen oluyorsun.

Haksız olduklarında söz kesiyorlar hatta. Bazen onlardan daha yetişkince davrandığım zamanlar oluyor. Her ne kadar onların içinde yetiştiği şartları anlasam da, onların da kendini yetiştirmeleri gerekmez mi? İlla okumuş insanlar mı onlara yol göstersin? Ben cidden tartışmalarda tıkanma, hatta öfke kontrol problemleri yaşadığımı biliyorum onların bazı konularda haklı çıkma çabaları yüzünden.
Sizlerin de böyle ailelere sahip olduklarını, ya da uzaktan tanıdığını tahmin ediyorum. Bu tarz ebeveynlere nasıl davranabiliriz? Çünkü ben bir yerde çaresiz hissettiğimi düşünüyorum artık.

Çay muhabbetinde sorun görmedim belki benim çevremdekiler de böyle olduğu içindir. Ben de bir şeyi sorduğumda ne o beni mi beğenmiyorsun diye cevap alıyorum bazen aile büyüklerinden buna teyzemler de dahil. Bence yaş ilerledikçe insanlar alıngan oluyor bir de anne baba daha çocuklaşıyor bunu siz de fark etmişsinizdir. Mesela annem ben küçükken daha sert karakterli biriydi şimdi daha sevecen daha duygusal her şeye ağlayan bir karaktere dönüştü. Kardeşimle beni yetiştirme tarzı arasında bile farklılık görüyorum. Babam gençken daha az konuşkan biriyken yaşlandıkça daha fazla konuşkan biri oldu ve o da daha fazla duygusal olmaya başladı. Bence tamamen yaşla alakalı bir şey. Ne bileyim çocukken onlar bize hoşgörü gösterdi şimdi de sıra biz de diye bakıyorum artık ben.

Benim annemi dedem 16 yaşında satmış diyebiliriz. Ve yaşlı bir adama. Annem oradan kaçıp gidince, yeniden evlendiriyorlar, bu sefer babamla. Annem 17 babam 27. İkisini de köylü kafalı anneler ve babalar okutmamış, köyün hocası okula gidenler doğru cehennemlik dedi diye. Ama biz 3 kız kardeşiz, cok olgun, demokratik, liberal, sevimli ve merhametli bir anne babayla büyüdük. Hiç bir zaman, başkalarının yanında küçük dusurmemistir bizi, ikiside. Kulaklarına bir şey geldiği zaman, önce 4 göz altında konuşma derdi babam, 4 göz altında konuşurduk. Bağırmadan çağırmadan, tehditsiz. Her problemi ikiside konuşa konuşa yok ediyordular. Ben Sizin theorinizi destekliyemem. Ne duygu sömürüsü gördüm, ne gücenme. Tek istedikleri bizim mutluluğumuzdu son nefeslerine kadar.

Justalittlebityourheart .!.:

Çay muhabbetinde sorun görmedim belki benim çevremdekiler de böyle olduğu içindir. Ben de bir şeyi sorduğumda ne o beni mi beğenmiyorsun diye cevap alıyorum bazen aile büyüklerinden buna teyzemler de dahil. Bence yaş ilerledikçe insanlar alıngan oluyor bir de anne baba daha çocuklaşıyor bunu siz de fark etmişsinizdir. Mesela annem ben küçükken daha sert karakterli biriydi şimdi daha sevecen daha duygusal her şeye ağlayan bir karaktere dönüştü. Kardeşimle beni yetiştirme tarzı arasında bile farklılık görüyorum. Babam gençken daha az konuşkan biriyken yaşlandıkça daha fazla konuşkan biri oldu ve o da daha fazla duygusal olmaya başladı. Bence tamamen yaşla alakalı bir şey. Ne bileyim çocukken onlar bize hoşgörü gösterdi şimdi de sıra biz de diye bakıyorum artık ben.

Genişletmek için tıkla...

Yani ben bu tarz duygusallığı sadece 70+ kişilerde (nene ve dedeler) gördüm. Bizimkilerin yaşı 50 bile değil, şaşırmam o yüzden. Dediğiniz gibi olabilir durum. Ama tek derdim, tamamen kendi yaşam alanımı oluşturana kadar bizimkilerle uzlaşmaya varabilmek.

kakaokafa .!.:

Yani ben bu tarz duygusallığı sadece 70+ kişilerde (nene ve dedeler) gördüm. Bizimkilerin yaşı 50 bile değil, şaşırmam o yüzden. Dediğiniz gibi olabilir durum. Ama tek derdim, tamamen kendi yaşam alanımı oluşturana kadar bizimkilerle uzlaşmaya varabilmek.

Genişletmek için tıkla...

İşte yaş ilerledikçe karakterde değişim kaçınılmaz oluyor maalesef. Galiba kilit nokta günlük muhabbetlerde çok zıtlaşmamak tersleşmemek. Aile evinde diyologlar bazen gerçekten çok zorlayıcı oluyor, sabır ve anlayıştan başka çözüm yok gibi. Kesin net çözümü olan yazarsa ben de faydalanırım. :)

Lealea .!.:

Benim annemi dedem 16 yaşında satmış diyebiliriz. Ve yaşlı bir adama. Annem oradan kaçıp gidince, yeniden evlendiriyorlar, bu sefer babamla. Annem 17 babam 27. İkisini de köylü kafalı anneler ve babalar okutmamış, köyün hocası okula gidenler doğru cehennemlik dedi diye. Ama biz 3 kız kardeşiz, cok olgun, demokratik, liberal, sevimli ve merhametli bir anne babayla büyüdük. Hiç bir zaman, başkalarının yanında küçük dusurmemistir bizi, ikiside. Kulaklarına bir şey geldiği zaman, önce 4 göz altında konuşma derdi babam, 4 göz altında konuşurduk. Bağırmadan çağırmadan, tehditsiz. Her problemi ikiside konuşa konuşa yok ediyordular. Ben Sizin theorinizi destekliyemem. Ne duygu sömürüsü gördüm, ne gücenme. Tek istedikleri bizim mutluluğumuzdu son nefeslerine kadar.

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle başınız sağ olsun.
Bizimkilerin bugüne kadar "sadece" konuşup da uzlaşmaya vardığı çok az mesele vardır. Bu nedenle aile yapım sizinkinden biraz daha farklı. Biz iki kardeşiz ve tabiri caizse, ebeveynlerimizden manen kopuk yetiştik. Bizim duygusal ihtiyaçlarımızla fazla ilgili değillerdi, çünkü o ihtiyaçları en başta kendilerine sağlayamıyorlardı. Hadi kardeşim şu an daha genç, ben kişisel gelişim kitapları okuyarak sağlıklı aile nedir, toksik aile nedir, özellikleri nelerdir, kendi başıma öğrendim. O da zamanımı aldı. Bizim ailenin ne sağlıklı, ne de toksik olduğunu söyleyebilirim. Elbette imkânsızlıklar içinde aile kuran, çocuk yetiştiren binlerce insan var. Ama demek istediğim, eğer bir çocuk dünyaya getiriyor ve yetiştiriyorsan, yaşın kaç olursa olsun önce kendini ruhen ve fiziksel olarak hayatta sağlam tutabilecek kadar olgun olman lazım. Siz de olgun anne ve babanızdan yana şanslıymışsınız. Ama ben iyi veya kötü ne yaptıysam, bütün sülale duymuş ve hatta yorum yapma gafletinde bulunmuştur.

Çok muhattap olmuyorum ben anlaşamadıklarımla. Ailem de olsa o mesafeyi huzurum kaçtığında koyuyorum

delifisek .!.:

Çok muhattap olmuyorum ben anlaşamadıklarımla. Ailem de olsa o mesafeyi huzurum kaçtığında koyuyorum

Genişletmek için tıkla...

Yorumunuz için teşekkür ederim.

Benim babamda 55 yaşında adam hiç nazı tuzu bitmez herşeye küser.
Evde yemeğin, herşeyin en iyisini ona koyarız hemen alınmasın diye.
Suçunu kabul etmez bişi desen seni en zayıf noktandan vurmaya çalışır.
Ben evliyim evim ayrı kafam rahat alıştık artık yaptığı hareketleri evde kimse ciddiye almıyor kendi kendine küser barışır.