Merhaba kızlar konuşacak pek fazla kimsem olmadığı için buraya üye olmaya kadar verdim. Çok yakın zamanda iki buçuk senelik ilişkim bitti. Çok uzun hikaye asında tam anlatmadan insan pek anlayamaz çektiklerimi ama kimse bütün hikayeyi duymak istemez diye düşünüyorum. Şöyle söyleyim uzak mesafeli ve hemd çok uzak mesafeli bir ilişki yürütüyorduk baya da başardık yani nerdeyse 3 sene az birşey değil aramızda çok şey oldu dediğim gibi uzun hikaye ama herkesin negatif laflarına karşı başardık uzaktan da olsa. Yüz yüze geçirdiğimiz zamana bakılırsa daha çok uzakta geçirdik ve şu an okulum yüzünden yine uzaktayız. Ben bu hissettiklerimi anlatamıyorum sanki böyle kalbimin üstünden bir kamyon geçmiş. Yaşama sevincim kalmadı her gece ağlayarak uyuyan depresif bir insan oldum. Hiç bir yerde ekli olmadığı halde deli gibi whatsappteki son görülme satıne bakip kapalı instagramına bakıp acaba kimi takip etti acaba kızlarla mı fotoğraf koydu diye beynimi yiyorum. Kaç haftadır başımı zor kaldırıyorum onu düşünmek bile beni heyecanlandırıyor. Düşündükçe de beni cidden unutmuş olmasını düşünüyorum bu beni ter içinde bırakıyor. En kötüsü de içindeki küçücük umudu bile öldürememek. Benim durumumda da en kötüsü acaba yan yana olsaydık böyle olur muydu tek sorun uzakta olmamızın düşüncesi bu umudun direnmesine izin vermesi galiba. Çektiğim acıları kelimeler anlatamıyor biz o kadar çok sey yaşadık ve paylaştık ki ben hayatımda kimseyi bu kadar sevmedim ama aynı anda kimse bana bu kadar acı çektirmedi. Kafamı oyalamaya çalışıyorum dizi izliyorum film izliyorum iş yerinde onu düşünmüyorum ama bunun eve gelmesi var. Yeni yıl tatilinde fazla çalışmıyorum ve okul tatil iyice kafayı yedim onu düşünmekten nolur bişey söyleyin cidden geçiyor mu bu acı cidden unutabiliyor musun herkesten çok herşeyden çok sevdiğin insanı. Ya hiç bir zaman unutamazsam onu? Sonuçta o vur deseydi ben vururdum.