21 yaşındayım. üniversite öğrencisiyim ama bütün okul arkadaşlarımla resmiyim. herkes bana selam veriyor hep, ama onun dışında samimi bir muhabbetim yok. onlar kesinlikle yaklaşmıyor, onlar yaklaşmayınca ben de yanaşmıyorum haliyle. uğraşıpda dışlanmak istemiyorum çünkü. (ben bu okula sonradan geldim, ben geldiğimde herkes arkadaşını bulmuştu)
gelip benle konuşmaya çalışanlar, beni bir yere davet etmek isteyenler yok mu, var, ama hep erkek ve benle sevgili olmak amacında olanlar. oysa ben kimseyle sevgili olmak istemiyorum. çünkü daha arkadaş problemimi çözememişim, benim arkadaşa ihtiyacım var.
4 yıldır 8 kilo fazlam var. boyum 1.70, 62 kiloyum. (8 kilo diyetisyenimin beyanıdır) olmuyor, diyet yapamıyorum. yapamadıkça kendimi değersiz hissediyorum, giyinmek evden çıkmak istemiyorum. her abur cubur yediğimde pişman oluyorum, ama acıkınca hepsini unutuyorum.
biriyle kilo verme konusunda dertleşmek tavsiye almak ya da rejim için motivasyon bulmak istiyorum ama hiç arkadaşım olmadığı için bunu yapabileceğim kimse yok. çok sıkıldığımda sıkıldığımı söyleyeceğim kimse yok. sadece 5 kişi mesaj gönderiyor telefonuma :annem, babam, turkcell ve benden hoşlanıp 2 kişi. bunların haricinde mesajlaştığım kimse yok.
vakit geçireceğim, gezeceğim ve konuşup kafamı dağıtabileceğim tek bir arkadaşım olmadığından sıkıldıkça yemek yiyorum, yemek yedikçe sıkılıyorum. o kadar çok yiyorum ki diyetisyenim bu kadar yemeye göre benim zayıf olduğumu, tam aksine obez olmam gerektiğini söylüyor.
kısacası yedikçe eve kapanıyorum, eve kapandıkça yiyorum. (okula gidiyorum o ayrı.) ama artık bunaldım. bir çözümü var mı bunun bilmiyorum, sadece paylaşmak istedim.
gelip benle konuşmaya çalışanlar, beni bir yere davet etmek isteyenler yok mu, var, ama hep erkek ve benle sevgili olmak amacında olanlar. oysa ben kimseyle sevgili olmak istemiyorum. çünkü daha arkadaş problemimi çözememişim, benim arkadaşa ihtiyacım var.
4 yıldır 8 kilo fazlam var. boyum 1.70, 62 kiloyum. (8 kilo diyetisyenimin beyanıdır) olmuyor, diyet yapamıyorum. yapamadıkça kendimi değersiz hissediyorum, giyinmek evden çıkmak istemiyorum. her abur cubur yediğimde pişman oluyorum, ama acıkınca hepsini unutuyorum.
biriyle kilo verme konusunda dertleşmek tavsiye almak ya da rejim için motivasyon bulmak istiyorum ama hiç arkadaşım olmadığı için bunu yapabileceğim kimse yok. çok sıkıldığımda sıkıldığımı söyleyeceğim kimse yok. sadece 5 kişi mesaj gönderiyor telefonuma :annem, babam, turkcell ve benden hoşlanıp 2 kişi. bunların haricinde mesajlaştığım kimse yok.
vakit geçireceğim, gezeceğim ve konuşup kafamı dağıtabileceğim tek bir arkadaşım olmadığından sıkıldıkça yemek yiyorum, yemek yedikçe sıkılıyorum. o kadar çok yiyorum ki diyetisyenim bu kadar yemeye göre benim zayıf olduğumu, tam aksine obez olmam gerektiğini söylüyor.
kısacası yedikçe eve kapanıyorum, eve kapandıkça yiyorum. (okula gidiyorum o ayrı.) ama artık bunaldım. bir çözümü var mı bunun bilmiyorum, sadece paylaşmak istedim.
istediğini giyip rahatlıkla dışarı çıkabilirsin,niye sıkıntı yapıyorsun ki:44:haaa biraz daha zayıflamak istiyorum diyorsam kendini sıkmadan yavaş yavaş biraz kilo verebilirsin.Diyetisyeninde varmış zaten
Karnım tok oluyor ama sırf sıkıntıdan 5 dk da bir buzdolabına gidiyorum ekmek arası yapıyorum ne olacak bu halim 
Arkadaş konusunda sana akıl veremiyeceğim çünkü o konudada aynıyım 2 kişi arkadaşken 3. olarak yanlarına sığışamıyorum bende illa arkadaş olduğum kişiyle ilk ben olucam 2 sene önce bu yüzden bende tek kaldığım oldu ama son 2 senedir okulun ilk günü aynıı yerde ikamet ettiğim için her sene 1 can dostu ediniyorum.
2 kere 1= 2 arkadaşım var şu an seneyede okulun ilk günü bir tane daha alabilirim 
demet adında bir arkadaş iyi gibiydi ama bir çiyan kız vardı beni aralarına almayı reddediyordu. erkeklerde asılma modundaydı üç gün kantinde aynı erkekle otursam sevgilisi diye laf oluyordu... Ben de o dönem çok utangaç,lisede okul birincisi olan ve dış dünyadan bihaber bir kızcağızdım... ay kıyamam o halimi hatırladıkça hüzünlenirim
