Dün hayatımda hiç unutamayacağım bir gün yaşadım. Rabbim kimseye yaşatmasın ve bize de bir daha göstermesin. Ne zamandır kendimizi bu anlara hazırlamıştık ama orada olmak düşündüğümden çok daha kötü ve zordu...
Hakime Hanım'ın karşısına ilk çıktığım anda beynim durdu. Düşünemedim. Yutkunamadım. Ne kadar süre sessiz bekledim bilmiyorum. Bir insanın -ne olursa olsun- ablası aleyhine tanıklık etmesi ne kadar zormuş, iliklerime kadar hissettim. Büyük ablamsa davaya gelmemişti bile.
Gözümün önüne yeğenlerimi getirdim ve onlar için dedim içimden, ardından konuşmaya başlayabildim... Konuşabildiğim kadar. Titreyen sesimle.
Ve dava bitti, velayeti eniştem aldı. Birazcık da olsa hafiflediğimi hissettim. İnşallah güzel günlerin başlangıcı olur gerçekten bu gün. Destekleriniz bizim için çok kıymetliydi... Çok teşekkür ederiz.
Biz bitti sanıyorken bu 4.çocuk da eniştemin üstüne kalacak demek... İnşallah o çocuğa açtığı davaya 3. çocuğu katmaz, velayetini vermez... Gerçekten giderken çok büyük bir kazık daha attı.
