aynıydım..artik erkeklerle bulusmaktan, arkadaşlarıma ne dicem demekten o kadar yorulmustum ki..bos levha gibiydim ayni bahsettiginiz gibi. sonra bi gün yine arkadasimin israriyla 1 saatligine biriyle görüştüm. zaten dediginiz gibi useniyordum, kim flort edicek, kim her gun giyinip hareketlerine dikkat edicek, amaaan modunda gittim. yarim saat sonra eve geldim, tamam hoş bi tip ama hic bis sey hissetmedim, zaten baska sehirde hiiic ugrasamam dedim. anam adam bırakmadi ki

gel seni konsere goturcem, gel suranin yemegi cok güzelmiş, her hafta sonu niye geliyosun yeaa dinlenemiyorum dedim, adam işini evini buraya tasiyiverdi 2 ay sonra

ben deli gibi aşık olmadigim icin hala evlilik konusunda kararsizim çünkü benim de cok eskiden senin yasadigin gibi bir iliski vardi. ama simdi sevgilimin yaninda o kadar rahatim ki..kasmiyorum, kendim gibiyim, useniyorsam cikamam valla diyorum, özledim gel diyorum..
yani benim himbilligimi (cok tembelsin cocuklari ben buyutucem kesin der), kilo almami, 2 gun iyisem bi gun bunalimda olmami (anksiyete hastasiyim) her seyimi kabul etti..ve bir tek onun yaninda guvendeyim.
diyecegim o ki, bir gun birisi size karar vermisse, sizi severse, sizi allem edip kallem edip kendine bagliyor. o yuzden zorla da olsa her tanismaya gidin. oyle cook guzel degilim bazi bulustuklarim beni begenmedi mesela..ama kismetim buymus demek ki..bulustuklarim arasinda belki en kariyerlisi degil ama en yakisiklisi buydu.
bulusmalara devam, nerden ne gelcegi belli olmaz