- 28 Temmuz 2015
- 1.551
- 1.740
- 133
- Konu Sahibi denizinmavisi
- #1
Herkese iyi geceler. İlk konumu açmış olmaktan dolayı az biraz heyecanlıyım. Kafama takılan bir sıkıntımı sizlerle paylaşmak istiyorum.
Ben 29yaşında, iş güç sahibi bir insanım. Vaktiyle bir ilişkim olmuştu,uzun da sürmüştü fakat biz 3 yıl içinde toplasan 6-7 kez anca buluşmusuzdur, o yüzden evcilik oyunu mu oynuyorduk, gerçek miydi idrak edemediğim bir ilişkiydi. Zaten uzun zamanda önce de bitti gitti.
Şimdi asıl sorunum şu, uzun zamandır yalnızım ve artık hayatıma birileri girsin, beni sevsin, hatta evleneyim çocuklarım olsun istiyorum. Dert yanıyorum sürekli insanlara,işte niye benim hayatımda kimse olmuyor filan diye, bu hafta içinde 3 arkadaşım ayrı ayrı aradı ve beni birileriyle tanıştırmak istediğini söyledi. Daha bu haberi duyar duymaz nasıl bir huzursuzlandım anlatamam.
E ben sevmek sevilmek istiyorum, evleneyim yuvam olsun istiyorum, insanlar da sağolsunlar uygun gördüğü birilerini tanıştırmak istiyorlar. Böyle tanışmak diyince kızlar ayaklarım geri geri gidiyor, ruhum darlanıyor. Zor geliyor kısacası git yine tanış, anlat kendini, o anlatsın, zaten tam olarak karakterimi ortaya koyamıyorum kendimi kasmaktan. Bir şeyleri bahane ediyorum sürekli, yok yaşı şöyle, yok memleketi şöyle diye.Size sorum şu, acaba psikolojik bir sıkıntım olabilir mi ki, ya da geçmişte uzaktan ilişkinin adaptasyonuna alıştığım için(zırt pırt hazırlan buluş durumu yok)mi zor geliyor gidip birilerini tanımaya çalışmak. Benim gibi tanışmaya bile üşenen var mı, nasılsa yine olmayacak o uyumu sağlayamayacağım boşuna gidiyorum diyen? Hiç aşık olamazsam bir daha?
Ben 29yaşında, iş güç sahibi bir insanım. Vaktiyle bir ilişkim olmuştu,uzun da sürmüştü fakat biz 3 yıl içinde toplasan 6-7 kez anca buluşmusuzdur, o yüzden evcilik oyunu mu oynuyorduk, gerçek miydi idrak edemediğim bir ilişkiydi. Zaten uzun zamanda önce de bitti gitti.
Şimdi asıl sorunum şu, uzun zamandır yalnızım ve artık hayatıma birileri girsin, beni sevsin, hatta evleneyim çocuklarım olsun istiyorum. Dert yanıyorum sürekli insanlara,işte niye benim hayatımda kimse olmuyor filan diye, bu hafta içinde 3 arkadaşım ayrı ayrı aradı ve beni birileriyle tanıştırmak istediğini söyledi. Daha bu haberi duyar duymaz nasıl bir huzursuzlandım anlatamam.
E ben sevmek sevilmek istiyorum, evleneyim yuvam olsun istiyorum, insanlar da sağolsunlar uygun gördüğü birilerini tanıştırmak istiyorlar. Böyle tanışmak diyince kızlar ayaklarım geri geri gidiyor, ruhum darlanıyor. Zor geliyor kısacası git yine tanış, anlat kendini, o anlatsın, zaten tam olarak karakterimi ortaya koyamıyorum kendimi kasmaktan. Bir şeyleri bahane ediyorum sürekli, yok yaşı şöyle, yok memleketi şöyle diye.Size sorum şu, acaba psikolojik bir sıkıntım olabilir mi ki, ya da geçmişte uzaktan ilişkinin adaptasyonuna alıştığım için(zırt pırt hazırlan buluş durumu yok)mi zor geliyor gidip birilerini tanımaya çalışmak. Benim gibi tanışmaya bile üşenen var mı, nasılsa yine olmayacak o uyumu sağlayamayacağım boşuna gidiyorum diyen? Hiç aşık olamazsam bir daha?
