Yine ailemle olan görüntülü konuşmamdan sonra ağlama krizine girmiş bir şekilde yazıyorum. 10 gün kadar önce yeni bir ülkeye taşındım. Doktora eğitimim için iyi bir burs aldım ve geldim. Hazırlık sürecinde heyecanlıydım ancak pasaport kontrole girmeden önce bir anda ağlamaya başladım ve o andan beri susamıyorum! Kendimi soğukkanlı sanıyordum ama hiç değilmişim. Ailemden ayrılmak beni inanılmaz bir travmaya uğrattı. Ne zaman konuşsak ya da ne zaman boş kalsam metroda, yolda hemen ağlamaya başlıyorum. Bilinçli yapmıyorum ama kendimi tutamıyorum. Şimdiden çok özledim. Özellikle annem benim her şeyim, en yakınım, hiç ayrılmadığımdı. Şimdi eve ne kadar mutlu gelsem de evde annemi göremeyince bir anda çöküyorum. Diyorum ki değer mi? Evet, dünyanın en iyi sıralamaları üniversitelerinden birinden kabul aldım ama 4 sene boyunca ailemi çok az görmeme değecek mi? Bu bana çok ağır geliyor. Ne zaman bir aksilik olsa annem olsa bu kadar zor olmazdı, annem yanımda olsa daha güçlü olurdum diyorum. 25 yaşındayım küçük değilim ama annemi istediğim zaman görememenin yarattığı travmayı anlatamıyorum. Bu benim için de büyük bir şok oldu çünkü herkes beni güçlü biliyordu, değilmişim demek ki.
Aynı zamanda bulunduğum ülkenin iklimi sebebiyle böcek populasyonu yüksek ve ben evi sürekli ilaçlamaktan zehirleneceğim. Sürekli gözlerimle yerleri ve duvarları tarıyorum bir şey çıkacak mı diye. Anksiyete krizi geçiriyorum artık bu konu yüzünden. Bu da beni ülkeden soğutmaya yetti.
Burada benim gibi doktoraya gelmiş Türkler var (Türkiye' deki üniversitemden birkaç arkadaşım da var benden üst dönemlerde olup, buraya benden önce doktoraya gelmiş olan) ve hepsi baskıdan şikayetçi. Akademik kariyer yapanlar bilirler dünyanın her yerinde baskı çoktur, burası da bize verdikleri burs sebebiyle oldukça baskı oluşturan bir ülke doktora öğrencileri üzerinde. Ben henüz başlamadım, araştırma odaklı bir tezim olacak, supervisor ve ekibimle tanıştım. Şimdilik anlayışlı görünüyor, bana ülkeye alışmam için birkaç hafta süre verdi. Benimle ilgili planlarını anlattı ve bana çok faydası olacak bir çalışma takviminden bahsetti. Baskı tabii ki olacaktır. İçlerine tam olarak girmeden bilinmiyor tabii ki neler yaşayacağım.
Kısacası bu saydığım sebeplerden dolayı burada 4 sene geçirmek isteyip istemediğimden emin değilim. Okulun açılmasına birkaç hafta daha var ben hiç başlamadan bıraksam mı? Yoksa, bu bir süreç ve alışmayı beklemem mi gerekiyor? Aile özlemine bile alışır mı insan? Ya da en azında bir dönem deneyip, bırakmak daha mı kolay olur daha mı zor olur? Tecrübesi olan varsa yararlanmak isterim.
Kafam çok karışık ama 10 günde tek anladığım insanın annesi yanında olursa her şey daha kolay oluyor. Annem burada olsa diğer şeyler gözüme bu kadar batmazdı. Annelerinizin kıymetini bilin. Son sorum da annelere, komik gelebilir ama 4 sene uzak kalmak çocuğunuzla olan ilişkinizi etkiler mi? Ben hala gittiğimde yanına sokulup sarılacağım, annemin küçük kızı olabileceğim bir ilişkim olsun istiyorum ve uzaklık etkiler diye çok korkuyorum.
