Hatırlıyorum bundan bir buçuk sene önce ben de böyleydim. Etrafıma duvarlarımı örmüş, soğuk ve ilgisiz bakışlarımla, elimde gömüldüğüm kitaplarım ve kulaklığımla herkesi etrafımdan uzak tutmaya çalışırdım. Aslında kötü bir deneyimim yoktu ama o zamanlar depresyondaydım, herkesten korkar şüphelenir nefret eder olmuştum. Ama aşk beni bir gün aniden buldu ve hayatımın merkezine oturdu ne engelleyebildim ne durup düşünebildim. Allah da bana hayırlı mükkemmel birini verdi. Öyle ki beni kıskanıp sahiplenen ama aynı zamanda benim de bunu yapmama izin veren, bilirsiniz ki erkekler kadınlara rapor vermekten idare edilmekten hoşlanmazlar. Ama bunu bile seve seve kabul etti, beni git gide iyileştirdi ve en büyük mutluluğum oldu. Küçükken bir olay sonucu erkeklerden uzaklaşmış korkar olmuştum, tedavi görsem de bu korku hep kalmıştı. Bunu da aştı ve bana ulaştı saolsun.
Demem o ki korkmaya gerek yok, zaten olacaksa kendiliğinden elinizde olmadan öyle bir oluyor ki... Tek önemli nokta, inşallah Allah hepimizi hayırlı iyi ve anlayışlı insanlarla karıştırır. Hen güvenemeyiz belki ama, elbet bunu başaram insanlar da çıkıyor.