25 yil sonra ilk kez canim annemden binlerce kilometre uzakta, tek basimayim... Dogumumla birlikte baslayan anne kiz iliskimiz hayatin sartlariyla, arkadas, sirdas, anne, baba, dost yapti bizi. Herseyi paylastik, birtek o beni baskalariyla paylasamadi :) 21 yasmda ilk kez asik oldugumda paylasmaya yalistiysam annemle olmadi, ve 4 senedir bu sevgi hala sakli, ya da bilmemezlige vuruyor...
Cocuklugumdan beri tek hayalim ise egitimimi yurtdisinda devam ettirmekti. ama maddi zorluklar, uzaklasmami istemeyen ailemden oturu erteliyordum. Universite, master derken hep ertelemek zorunda kalmistim. Gidersem annemle kizkardesimin hayati ne olacakti, kira, fatura, kardesimin okulu? Bunlar kocaman kayaydi onumde. Masterim bittigi zaman yine secim zamaniydi, ya hayallerimden vazgecip bir ise girip sorumluluklrimi yerine getirecektim, ya da en buyuk hayalimin arkasindaan gidip kimseyi dusunmeyecektim. Sonra Rabbim onumde bambaska bir kapi acti.
Hem hayalimi gerceklestirmek hem de ailemi desteksiz birakmamak icin...
Inanilmaz ama oldu....
Doktoram icin istedigim ulkedeyim hem de maddi destekle...
Suan bunlari, yabanci bir ulkede, yeni evimde-oda demek daha dogru, yaziyorum. Sevincim, heyecanim tarif edilemez. Hayatimda ilkkez bi ewde tek basima kalacagim ama korkmuyorum...
Umarim hersey gonlumce olur...
Sevgiler..