- 24 Temmuz 2009
- 191
- 0
Bir birey için en önemli şeylerden biri ekonomik özgürlüktür,öyle değil mi? evet ekonomik özgürlüğüm elimde ama genede mutlu,huzurlu değilim ki!..
5 yıldır çalıştığım bu şirkette artık en ufak şeyler bile batar halde geldi.İlk işe girdiğim zamanları düşünüyorumda nasılda bir hevesle işe gider adeta enayi gibi harıl harıl çalışırdım.Sonra günler aylar yıllar geçti ve meğersem bütüm emeklerimin boşuna olduğunu öğrendim. Burda zerre kadar kıymetim yok ,işi bilmeyen sorumluluk sahibi olmayan elemanlar daha kıymetli,neden?
5 tane patron ve 6 eleman ! neredeyse her elemana bir patronun düştüğü bu şirkette işler öyle zor yürüyor ki; patronlar birbiri ile iletişim halinde değiller biz elemanları iletişim aracı olarak kullanıyorlar.Doğan anlaşmazlıklardanda dolayısıyla gene biz elemanlar sorumlu oluyoruz.
İşe gelmeyen eleman, benim işimi halleden varmı demiyor herkes ayrı bir alemde.Bakın bugün cumartesi ve ben şirketteyim.Sekreter gelmedi,ofis boy gelmedi,çaycı gelmedi....
Ve bu insanların işini ben yapıyorum.Ve ben muhasebedeyim! bunca yıl okumak,bunca yıl tecrübe edinmek, bir yerde o kadar içi boş birer kavram haline geliyor ki şaşırıyorum.
Patron kalkıp ''bana niye görücülük yapmıyorsun'' (kahve yapmıyorsun) gibi laubali bir cümleyi gayet rahat şekilde söyleyebiliyor.Erkek arkadaşımı kastederek baban seni sattı artık mutludur ! diyebiliyor. Migrenim tutunca,reglinle mi alakalı diye sormaya cesaret edebiliyor!
Acaba bende günün birinde patron mertebesinde olsam böyle olur muydum? Sanırım 5 yıldır her türlü belden aşağı muhabbetlere kadar varan konuşmalardan,davranışlardan hatta eziyete varan durumlardan sonra çok zor..
Oturup yaşadığım saçma durumları anlatmaya kalksam sanırım akşam olurdu ha yazarım yazmasına ama bunları yazmak,konuşmak bile o kadar yorucu geliyor ki sanırım bu şirkette benim katlanabileceğim birşey kalmadı,tahammülsüzlük hat safhada..
Şu anda dolmuş biri olarak buraya bunları yazmanın beni rahatlatacağını düşündüm.Belki daha beter,zor durumda olanlarda var (şaşırmam)
Hatta bir işe sahip olmama rağmen şikayet ettiğimi düşünenler bile olabilir (bunada şaşırmam)
Ama insan gerçekten tükeniyor ve ben tükendim..
Bunca yıllık emeğimi buraya bırakıp vurup kapıyı gidemiyorumda...
Acaba bu ömür törpüsü iş yerinden nasıl kurtulurum?
Hiç bilmiyorum...:uhm:
5 yıldır çalıştığım bu şirkette artık en ufak şeyler bile batar halde geldi.İlk işe girdiğim zamanları düşünüyorumda nasılda bir hevesle işe gider adeta enayi gibi harıl harıl çalışırdım.Sonra günler aylar yıllar geçti ve meğersem bütüm emeklerimin boşuna olduğunu öğrendim. Burda zerre kadar kıymetim yok ,işi bilmeyen sorumluluk sahibi olmayan elemanlar daha kıymetli,neden?
5 tane patron ve 6 eleman ! neredeyse her elemana bir patronun düştüğü bu şirkette işler öyle zor yürüyor ki; patronlar birbiri ile iletişim halinde değiller biz elemanları iletişim aracı olarak kullanıyorlar.Doğan anlaşmazlıklardanda dolayısıyla gene biz elemanlar sorumlu oluyoruz.
İşe gelmeyen eleman, benim işimi halleden varmı demiyor herkes ayrı bir alemde.Bakın bugün cumartesi ve ben şirketteyim.Sekreter gelmedi,ofis boy gelmedi,çaycı gelmedi....
Ve bu insanların işini ben yapıyorum.Ve ben muhasebedeyim! bunca yıl okumak,bunca yıl tecrübe edinmek, bir yerde o kadar içi boş birer kavram haline geliyor ki şaşırıyorum.
Patron kalkıp ''bana niye görücülük yapmıyorsun'' (kahve yapmıyorsun) gibi laubali bir cümleyi gayet rahat şekilde söyleyebiliyor.Erkek arkadaşımı kastederek baban seni sattı artık mutludur ! diyebiliyor. Migrenim tutunca,reglinle mi alakalı diye sormaya cesaret edebiliyor!
Acaba bende günün birinde patron mertebesinde olsam böyle olur muydum? Sanırım 5 yıldır her türlü belden aşağı muhabbetlere kadar varan konuşmalardan,davranışlardan hatta eziyete varan durumlardan sonra çok zor..
Oturup yaşadığım saçma durumları anlatmaya kalksam sanırım akşam olurdu ha yazarım yazmasına ama bunları yazmak,konuşmak bile o kadar yorucu geliyor ki sanırım bu şirkette benim katlanabileceğim birşey kalmadı,tahammülsüzlük hat safhada..
Şu anda dolmuş biri olarak buraya bunları yazmanın beni rahatlatacağını düşündüm.Belki daha beter,zor durumda olanlarda var (şaşırmam)
Hatta bir işe sahip olmama rağmen şikayet ettiğimi düşünenler bile olabilir (bunada şaşırmam)
Ama insan gerçekten tükeniyor ve ben tükendim..
Bunca yıllık emeğimi buraya bırakıp vurup kapıyı gidemiyorumda...
Acaba bu ömür törpüsü iş yerinden nasıl kurtulurum?
Hiç bilmiyorum...:uhm: