- 25 Mart 2012
- 1.185
- 362
- 323
- Konu Sahibi yenieleman
-
- #1
biraz uzun olacak kusura bakmayın. buda dert mi diyebilirsiniz evet benden büyük dertleri olanlara da var.allah hepimizin yardımcısı olsun.tek isteğim iştişare yapmak,bi yol yöntem bulmak..
onu unutamıyorum ve bana bunca şeyi yaşatmasına rağmen onu hala çok seviyorum.. ama yoruldum.evet konuşmuyoruz.aramıyor sormuyor.umrunda değilim demektir biliyorum ama ben onu çok özlüyorum.onunla aynı yerde yaşamak beni boğuyor..
yolda yürürken her an onu bir kızla göreceğim diye gözlerim yerde yürüyorum artık. her gelenin düğün ne zaman deyip sonraa aaaaa ayrıldınız mı demesinden yoruldum artık.meğer ne meraklılarımız varmış. ellerim telefona gidiyor sürekli.bi kez arasam yada bi kez msj atsam diye içim içimi kemirirken ben onu affetmeyeceğim için hiç bir şekilde irtibata geçmemeye kendime söz verdim. ölsem bile son arayacağım kişi o olmayacaktı.
aileme çok kez dedim rica ettim hatta yalvardım nolur artık bıktım onu heran göreceğim diye yüreğimin hoplamasından.nolur beni buradan gönderin. ama yok... çalışıyorsun dediler bahane ettiler,olmadı . o kaçıyormu sen buradasın diye peki sen niye kaçıyorsun diye öne sürdüler.olmadı. buradan giderek iş bitmiyor iş beyinde bitiyor buraya geri gelince yine göreceksin sonuçta demeler. izin verin anneannemin yanına gideyim biraz nefes alayım acımın üzeri örtülsün diyorum ağlaya ağlaya.ama yok.taş duvar.
annem diyor ki sen o zaman her zorlukta kaçacaksın kendini buna alıştırıyorsun. insaf yahu insaf. sanki herşeyde kaçan bi insanmışım gibi konuşuyorlar.ya yaralıyım yoruldum eriyorum gözleri önünde ama onlar kaç kez kaçmışım da sanki kendimi buna alıştırıyormuşum. 23 yaşındayım kaaale bile almıyorlar beni.kararıma saygı duymadıklarını düşünüyorum artık. sanki ebedii gidiyorum sanki dünyanın öteki ucunda bi yabancıya gidiyorum bu ne isteksizlik ya. hergün kk bir derdim var köşesindeki bütün yazıları okuyorum.
benden büyük o kadar çok derdi varki herkesin. kendimi bunlarla avutmaya çalışıyorum.ama bi yere kadar herşey. hırçınsın diyorlar bana ya o zaman destek olun tamam arkandayız deyin ne istiyorsunuz buradan gitmek için yanlış bi evlilik yapmamı mı? yoksa kaçmamı mı? beni kafese koymuşlar çıkarmıyorlar gibi hissediyorum artık.önümde iki sınav var.ders çalışamıyorum. her gece kabuslar adam gibi uyuyamıyorum.onun adını bile andığımda gözlerim doluyor adını bile anamıyorum. o bensiz mutlu çok iyi biliyorum ayakta durmaya çalışıyorum sahte gülücükler kahkahalar herşeyi yapıyorum ama dediğim gibi herşeyyy bi yere kadar..
kızlar ailemmi haklı ben mi abartıyorum? acım taze millet takmıyor bile görücü olmak istiyorlar.. bana bi fikir verin napmalıyım.. daha yapacak ne kaldı lütfen yardımcı olun.
onu unutamıyorum ve bana bunca şeyi yaşatmasına rağmen onu hala çok seviyorum.. ama yoruldum.evet konuşmuyoruz.aramıyor sormuyor.umrunda değilim demektir biliyorum ama ben onu çok özlüyorum.onunla aynı yerde yaşamak beni boğuyor..
yolda yürürken her an onu bir kızla göreceğim diye gözlerim yerde yürüyorum artık. her gelenin düğün ne zaman deyip sonraa aaaaa ayrıldınız mı demesinden yoruldum artık.meğer ne meraklılarımız varmış. ellerim telefona gidiyor sürekli.bi kez arasam yada bi kez msj atsam diye içim içimi kemirirken ben onu affetmeyeceğim için hiç bir şekilde irtibata geçmemeye kendime söz verdim. ölsem bile son arayacağım kişi o olmayacaktı.
aileme çok kez dedim rica ettim hatta yalvardım nolur artık bıktım onu heran göreceğim diye yüreğimin hoplamasından.nolur beni buradan gönderin. ama yok... çalışıyorsun dediler bahane ettiler,olmadı . o kaçıyormu sen buradasın diye peki sen niye kaçıyorsun diye öne sürdüler.olmadı. buradan giderek iş bitmiyor iş beyinde bitiyor buraya geri gelince yine göreceksin sonuçta demeler. izin verin anneannemin yanına gideyim biraz nefes alayım acımın üzeri örtülsün diyorum ağlaya ağlaya.ama yok.taş duvar.
annem diyor ki sen o zaman her zorlukta kaçacaksın kendini buna alıştırıyorsun. insaf yahu insaf. sanki herşeyde kaçan bi insanmışım gibi konuşuyorlar.ya yaralıyım yoruldum eriyorum gözleri önünde ama onlar kaç kez kaçmışım da sanki kendimi buna alıştırıyormuşum. 23 yaşındayım kaaale bile almıyorlar beni.kararıma saygı duymadıklarını düşünüyorum artık. sanki ebedii gidiyorum sanki dünyanın öteki ucunda bi yabancıya gidiyorum bu ne isteksizlik ya. hergün kk bir derdim var köşesindeki bütün yazıları okuyorum.
benden büyük o kadar çok derdi varki herkesin. kendimi bunlarla avutmaya çalışıyorum.ama bi yere kadar herşey. hırçınsın diyorlar bana ya o zaman destek olun tamam arkandayız deyin ne istiyorsunuz buradan gitmek için yanlış bi evlilik yapmamı mı? yoksa kaçmamı mı? beni kafese koymuşlar çıkarmıyorlar gibi hissediyorum artık.önümde iki sınav var.ders çalışamıyorum. her gece kabuslar adam gibi uyuyamıyorum.onun adını bile andığımda gözlerim doluyor adını bile anamıyorum. o bensiz mutlu çok iyi biliyorum ayakta durmaya çalışıyorum sahte gülücükler kahkahalar herşeyi yapıyorum ama dediğim gibi herşeyyy bi yere kadar..
kızlar ailemmi haklı ben mi abartıyorum? acım taze millet takmıyor bile görücü olmak istiyorlar.. bana bi fikir verin napmalıyım.. daha yapacak ne kaldı lütfen yardımcı olun.