yine boğuluyorum bu sorunlardan. çıkmazdayım

Bir program oluşturun, ders çalışma saatiniz ve düzeniniz olsun. 24 saat ders calisamazsiniz isteseniz bile verimli de olmaz zaten. Ders saatlerinin dışında temizlik ve yemek rutini oluşturabilirsiniz, bu ruhunuza psikolojinize iyi gelecektir. Kendi odanizdan veya mutfaktan başlayarak temizleyebilirsiniz, belki babanizi da olumlu yönde etkiler bu süreç. Babanizi da ufak ufak rahatsız olduğunuz konularda uyarın. Sınavı kazanabilirseniz her şey rayına oturur inşallah. Allah yardımcınız olsun, babanızla imtihaniniz zor. Allah sabır versin.
 
maricinmaricin .!.:
merhabalar. birkaç kez bu konuyu anlatmıştım ama ben yine bu konuda çok fazla zorlanıyorum. yksye hazırlanıyorum, ve evde babam ve ben yaşıyoruz sadece. annemi kaybettim küçükken. babam da evi çöp ev yapmış durumda. gerçekten akıl hastası denecek hareketleri var. evde kedimiz var, afedersiniz onun pisliğini eliyle alıyor ve sonra adam akıllı yıkamıyor elini. dışarıda yerde bi kağıt parçası bile bulsa eve getiriyor. kedimizin kirli kumunu değiştiriyorum, kirli kumları evde tutuyor. iki çuval var şu an ve atmıyor attırmıyor da. 15 yıllık gazeteler falan var evde iki oda dolusu çer çöp böyle asla atmıyor. ve her şeyi geçtim asla benimle sağlıklı bi iletişimi yok. ne zaman yanına gidecek konuşacak olsam git başımdan diyor. 5 yıllık toksik bi ilişkim vardı onun için de konu açmıştım. annem olmadığı için itip kakıyorlardı beni sürekli eski sevgilim ve annesi. şu anda kendimi o kadar yalnız ve boğulmuş hissediyorum ki uzun zamandır. mesela dışarıdan bi yemek kokusu geliyor, benim de canım çekiyo ama evde onu yapacak kimse yok. ders çalışmam gerekiyo benim de zamanım olmuyo. arkadaşlarımın evlerine gidiyorum tertemiz ve bi ışık var evlerinde her şeye rağmen. bizim ev öyle değil, çöplük gibi. yani kafamda bi anne figürü bile yok. bana birinin yemek yapması, evimi odamı temizlemesi, beni koşulsuz sevmesi gerçekten dünyada cenneti yaşamak gibi bişey gibi geliyor. asla gerçek değilmiş gibi. ve her an istemsizce bu sevgiyi aradığımı fark ediyorum. ama asla bulamayacağımı da biliyorum. arkadaşlarım var dışarıda hem de çok fazla ama eve geldiğimde hep böyle oluyor. eve gelmek istemiyorum bu yüzden. yemek yapmaktan temizlikten ev işinden babamdan her şeyden o kadar sıkıldım ki. bazen çok bunalıyorum, bi kahve içmek için insan yok evde. ve bu hep böyle. hatta 4 5 yıl kadar önce bu düzenden gerçekten çok yorulduğum için yemek yemeyi bırakmıştım. hala kan değerlerimde demirim 2 buçuk. hem ruhsal hem fiziksel olarak çöküyorum artık. kimseden aile sevgisi görmüyorum, inanılmaz yalnız ve kimsesiz hissediyorum kendimi. böyle bir evde, asla sevgi görmeden, böyle bi babayla yaşamak, üstüne üstlük bu 5 yıllık toksik ilişki tüketti beni. dışarıda hiç böyle bi insan değilim hatta hiç derdim yok sanarlar beni ama hiç öyle değil. her an intihar var aklımda bi süredir. çünkü gerçekten kendimi değersiz hissediyorum ve yıllardır artarak devam ediyor bu his. çünkü bana bu değeri veren hiç kimse yok ve tek başıma yetememeye başladım. eski sevgilim beni sürekli küçümserdi değersiz hissettirirdi, babam da öyle. ve sanki beynime içime işledi bunlar benim. online psikolog için bile para vermiyor babam. git dersinle uğraş yine ne var falan diyor. sanki hobi olarak bunları düşünüyormuşum gibi. devlet hastanesinden randevu aldım ama 20 gün sonraya ancak bulabildim. zaten devlet psikiyatristlerinden terapi alma gibi bir imkanım da olmuyor ilaç yazıyorlar sadece. gerçekten çıkmazda hissediyorum. ne yapacağımı bilmiyorum.
Genişletmek için tıkla...
Merhaba Büyükşehir mi yaşadığınız yer? İstanbul’daysanız Bakırköy’de psikologlar var (eminim başka hastanelerde de vardır gitmeden önce hastaneyi arayıp psikolog var mı yok mu öğrenebilirsiniz). Ne yazık ki direkt psikologdan randevu mümkün değil, psikiyatrist sevk edebiliyor.
 
daydaymama .!.:
Merhaba Büyükşehir mi yaşadığınız yer? İstanbul’daysanız Bakırköy’de psikologlar var (eminim başka hastanelerde de vardır gitmeden önce hastaneyi arayıp psikolog var mı yok mu öğrenebilirsiniz). Ne yazık ki direkt psikologdan randevu mümkün değil, psikiyatrist sevk edebiliyor.
Genişletmek için tıkla...
ankarada yaşıyorum. evet dediğiniz gibi psikiyatriden randevu aldım bir hafta sonrasına ama psikoloğa sevk eder mi bilmiyorum, umarım eder
 
Babanıza ayrı, size ayrı üzüldüm. Babanız büyük bir depresyonda ciddi anlamda psikolojik tedavi görmesi lazım. Onun için de kolay değil belliki kendini çok yalnız ve yoldaşsız hissediyor olabilir. Gizli gizli her şeyi atın kumları atın poşetleri kağıtları atın. En fazla kızar bağırır aldırma at gitsin. Arsız gibi suratına gül bu ne ya bi sus de ona arkadaş olmayı öğret kapanma içine sana alıştır onu beraber vakit geçirmeyi dışarı çıkmayı teklif et. Benim babam çok sert saçına bile dokundurmayan bir adamdı babasından öyle görmüş onlarda anne baba yanında çocuk sevmek ayıp karşılanırmış yıllar sonra benimle o tabuyu yıktı çünkü o ittikçe ben yapıştım sarıldım saçına dokundum kafasını öptüm onunla dalga geçtim güldüm çünkü ben biraz zıppırım kanım kaynıyordu onun o halini sevmiyordum ama onu seviyordum sonunda bunlara gülmeyi öğrendi artık bizlere sarılıyor sorunlarımıza bağırmak yerine önce dinlemeyi tercih ediyor sevgi değiştiriyor her şeyi inan ki :) Belki onun da buna ihtiyacı vardır. Çok üzüldüm çok zor bir zaman ikiniz içinde. İnşallah herşey yoluna girer çok güzel yerlere gelirsin. :)
Bu ara da ne olur bundan daha kötü ne olabilir diyerek yanlış bir adama aşık olup evlilik yapma oku ve mesleğini eline al kendine güvenen ve dik duruşu olan bir kadın ol. Eğilme ezdirme kendini. Başın dik, yolun açık olsun.
 
Canım öncelikle Allah yardımcın olsun.Kaç yaşındasın? Yaşını bilmiyorum ama reşitsen ayrı bir eve çıksan.Baban içinde psikolojik yardım almaya çalışsan.Ne bileyim valiliklerde falan sosyal yardım bölümleri falan oluyor.Babanla konuşup ikna etmeye çalışsan.Ya da nasıl ikna edebileceğine dair bir psikoloğa falan danışsan.
 
Merhaba canım, senin yaşında biri için yaşadıkların çok zor ama bu bir süreç, geçecek. İnan bana geçecek çok mutlu olduğun günler gelecek. Bu yaşlarda her şey zor gelir. O sıcak yemeği, temiz yuvası olan arkadaşlarının hayatı da göründüğü kadar toz pembe değil. Tıpkı senin dışarıya mutlu izlenimi verdiğin gibi onlarda sana mutlu izlenimi veriyorlar hepsi bu. Evin içinde, bilinç altlarında yaşananı kendileri bilirler sadece. Zaman geçtikçe bağışıklık kazanacaksın, derin kalınlaşacak, ergenliğin etkilerinin de zamanla geçmesiyle eskisi kadar bağlanacağın, seveceğin birilerine ihtiyaç duymayacaksın. Birinin sevmesi ya da sevmemesi hayattaki önceliğin olmayacak. Duygusal düşünmeyeceksin, mantığın ağırlıklı olacaksın. Şimdi kafana taktığın şeylere ileride gülüp geçeceksin belki de iyi ki diyeceksin. Ama her şeyden önce tüm bunları yaşayıp görmen lazım. Sadece sabret, çok çalış ve bekle. Her ne olursa olsun derslerini ihmal etme, iyi bir gelecek için çalış çabala ve geldiğinde keyifle tadını çıkar.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

E
Narsist sevgilimden kurtuldum
Yorumlar
13
Görüntüleme
911
esra777057
E
X
Annemle ilgili lütfen yardım edin
2
Yorumlar
27
Görüntüleme
2K
Mochamocha
Mochamocha
D
Bir ailemin olmaması/ Ayrı eve çıkmak
2
Yorumlar
34
Görüntüleme
2K
dearpoison
D
U
bunalimdayim lutfen bir akıl verin
Yorumlar
16
Görüntüleme
939
beyzinggg
B
C
  • Kilitli
Kayınvalidenin Kayınpederi Aldatması
2
Yorumlar
26
Görüntüleme
2K
Mune
Mune
X