- 16 Kasım 2013
- 132
- 10
- 38
- Konu Sahibi magrur_prenses
- #1
Gözlerimi kapatıyorum..6-7 yıl öncesi;
...
Ütü masasında ütü yapan annem, karşısında ben. Konuşuyoruz, daha çok tartışıyoruz. Ya da annemin sözlerini haklı bulduğum halde, tartışmaya zorluyorum kendimi..
- Kızım, bak! Şuan çok da farkında değilsin ama ileride büyük sağlık sorunlarına yol açar bu kiloların. Her tarafın yağlanır. Çoçuğun bile olmaz. Mutsuz olursun. Şuanda bile mutsuzsun, istediğin hiç bir şeyi giyemiyorsun. Olmuyor ki. İnsanlardan kaçıyorsun, özgüvenin yok. Utanıyorsun kendinden.
- Onu giymeyeceğim anne! Yakışmıyor. Ya da gelmiyorum!
Benim hikayem böyle başlamadı, ama her şişman gibi ben de bu anlardan birini veya bir kaçını çoğu kez yaşadım. Çoğu kez tartıştım, beni benden çok düşünen annemle. Doğruluğunu bildiğim halde karşı çıktım. Ben çoktan kabullenmiştim ki kendimi. Şişmandım, şişmandım işte. Aynaya bakınca dünyanın en güzel kızlarından biriydim. Çünkü yüzüm güzeldi (!) Ama bir mağazaya gittiğimde, hevesle bu bana olur dediğim kazak olmadığında? İşte o zaman şişmandım. Ya da okul çeketim kapanmadığında, kapanması için göbeğimi içime çektiğimde de şişmandım. Uzun süre kilolarımla yaşadım. En laylaylom zamanlarımda benimleydi kilolarım. Zaman laylaylomdu ama ben? En güzel çağlarımdan birinde kendime küsmüştüm adeta. İçime kapanmıştım. Çoğu okul etkinliklerine katılmamıştım, sırf bu yüzden.
5. sınıftan lise 3 e kadardı bu hatırladığım kapanık süre. Lise 4′te öyle bir kilo vermeye başlamıştım ki ben bile şaşırıyordum. Tartıya her çıktığımda daha da kilo vermiş oluyordum. Yedikçe kilo veriyordum sanki. Elimde çikolatayla çıkıyordum tartıya. Anladığınız üzere kilo vermek için üstün bir başarım olmadı o zamanlar.. Buluğ çağındaydım. O çağ bana "hoş geldin" diyordu, kilolarımı alıp beni balon gibi söndürerek. Onun bana verdiği hoş geldin hediyesi beni baya bir süre idare etti. Hiç bir zaman çok zayıf olamadım; ama en azından şişko patates de değildim artık. Hafif kilolu veya balık etki kategorisine giriyordum, boyumun da avantajını kullanarak..
Şuan o hoş geldin hediyesini iyice yediğimi ve eski patates günlerime yavas yavas geri dönmeye başladığımı fark ettim. Bu dönüşe bir dur diyebilmek ve o günleri özlemediğimi belirtmek için bu günlüğü açtım kendime (ve faydası olabilecek herkese). Her zaman diyet yapmaya yeltenmiş ama hiç bir zaman bir dikiş tutturamamış ben, bu sefer başarılı olmak istiyorum. Bu defa, uzun ve zorlu bir yola girdiğimi bilerek başlamak istiyorum. Pazartesi başlayıp salı son bulsun istemiyorum. Pazartesi başlasın ve ömrüm boyu devam etsin istiyorum. Bu yüzden, bu sefer diyete değil SAĞLIKLI YAŞAMa başlamak istiyorum. Şu anda elimde çikolatam yanında kahvem ile pazartesinin gelmesini bekliyorum. Onlara, kendileriyle seviyeli bir birliktelik kuracağımı anlatıp; bunun bir veda olmadığını açıklıyorum. Bu sefer, kendimle ilelebet barışmak için yola çıkıyorum
...
Ütü masasında ütü yapan annem, karşısında ben. Konuşuyoruz, daha çok tartışıyoruz. Ya da annemin sözlerini haklı bulduğum halde, tartışmaya zorluyorum kendimi..
- Kızım, bak! Şuan çok da farkında değilsin ama ileride büyük sağlık sorunlarına yol açar bu kiloların. Her tarafın yağlanır. Çoçuğun bile olmaz. Mutsuz olursun. Şuanda bile mutsuzsun, istediğin hiç bir şeyi giyemiyorsun. Olmuyor ki. İnsanlardan kaçıyorsun, özgüvenin yok. Utanıyorsun kendinden.
- Onu giymeyeceğim anne! Yakışmıyor. Ya da gelmiyorum!
Benim hikayem böyle başlamadı, ama her şişman gibi ben de bu anlardan birini veya bir kaçını çoğu kez yaşadım. Çoğu kez tartıştım, beni benden çok düşünen annemle. Doğruluğunu bildiğim halde karşı çıktım. Ben çoktan kabullenmiştim ki kendimi. Şişmandım, şişmandım işte. Aynaya bakınca dünyanın en güzel kızlarından biriydim. Çünkü yüzüm güzeldi (!) Ama bir mağazaya gittiğimde, hevesle bu bana olur dediğim kazak olmadığında? İşte o zaman şişmandım. Ya da okul çeketim kapanmadığında, kapanması için göbeğimi içime çektiğimde de şişmandım. Uzun süre kilolarımla yaşadım. En laylaylom zamanlarımda benimleydi kilolarım. Zaman laylaylomdu ama ben? En güzel çağlarımdan birinde kendime küsmüştüm adeta. İçime kapanmıştım. Çoğu okul etkinliklerine katılmamıştım, sırf bu yüzden.
5. sınıftan lise 3 e kadardı bu hatırladığım kapanık süre. Lise 4′te öyle bir kilo vermeye başlamıştım ki ben bile şaşırıyordum. Tartıya her çıktığımda daha da kilo vermiş oluyordum. Yedikçe kilo veriyordum sanki. Elimde çikolatayla çıkıyordum tartıya. Anladığınız üzere kilo vermek için üstün bir başarım olmadı o zamanlar.. Buluğ çağındaydım. O çağ bana "hoş geldin" diyordu, kilolarımı alıp beni balon gibi söndürerek. Onun bana verdiği hoş geldin hediyesi beni baya bir süre idare etti. Hiç bir zaman çok zayıf olamadım; ama en azından şişko patates de değildim artık. Hafif kilolu veya balık etki kategorisine giriyordum, boyumun da avantajını kullanarak..
Şuan o hoş geldin hediyesini iyice yediğimi ve eski patates günlerime yavas yavas geri dönmeye başladığımı fark ettim. Bu dönüşe bir dur diyebilmek ve o günleri özlemediğimi belirtmek için bu günlüğü açtım kendime (ve faydası olabilecek herkese). Her zaman diyet yapmaya yeltenmiş ama hiç bir zaman bir dikiş tutturamamış ben, bu sefer başarılı olmak istiyorum. Bu defa, uzun ve zorlu bir yola girdiğimi bilerek başlamak istiyorum. Pazartesi başlayıp salı son bulsun istemiyorum. Pazartesi başlasın ve ömrüm boyu devam etsin istiyorum. Bu yüzden, bu sefer diyete değil SAĞLIKLI YAŞAMa başlamak istiyorum. Şu anda elimde çikolatam yanında kahvem ile pazartesinin gelmesini bekliyorum. Onlara, kendileriyle seviyeli bir birliktelik kuracağımı anlatıp; bunun bir veda olmadığını açıklıyorum. Bu sefer, kendimle ilelebet barışmak için yola çıkıyorum
Ama 2 gün sonra ancak tartılabileceğim.
Bu hafta sadece belirli saatten sonra yememe olayını deneyeyim, her şey serbest olsun dedim. Deneme süreci bir nevi. İşe yarama oranına göre kendimi düzene sokacağım haftaya,hayırlısı bakalım. :)
