- 9 Nisan 2018
- 227
- 318
- 53
Merhabalar,
Bugün doktora gittim. Majör depresyon ve anksiyete bozukluğu teşhisi koydu doktorum.
Yeni değil yaklaşık 6 seneden beri süren bir depresyon benimkisi. Son zamanlarda üstüne anksiyete bozukluğu da eklendi.
Ailede şizofreni ve bipolar bozukluk geçmişi çok fazla. Teyzemle dayım şizofreni hastası. Annem ise ne zaman geleceğini belli olmayan akut psikotik ataklar geçiriyor.
Ben küçükken çok ağır dönemler geçirdik. Ortaokul yıllarımdan sonra daha az sıklıklarla atak geçirdi annem. En son atak geçirdiğinde (yaklaşık 3,5-4 sene önce) önünde oturduğum halde beni sayıklayıp, x'e bir şey oldu bana getirin diyip durdu. Anne buradayım deyip kendisine sarıldığımda dahi beni tanımadı.
Küçüklüğümden beri hep korkum ve acım oldu bu hastalıklar.
Annem gibi olmaktan korktum, her atak geçirdiğinde ya kendine gelemezse diye korktum.
Korktuğum başıma geldi. 6 seneden beri kendimle boğuşup duruyorum.
Sürekli kendimi telkin ediyorum. Yaşadıklarımın bana beynimin bir oyunu olduğunu, kaygılarımın yersiz olduğunu söyleyip duruyorum kendime. Ama yinede bu kısır döngüyü kırıp, bu düşüncelerden kurtulamıyorum.
Her geçen gün daha da tükendiğimi hissediyorum.
Yoldan karşıya geçerken gelen arabanın önüne atladığımı hayal ediyorum.
Köprüden geçerken kendimi aşağı atlamayı düşünürken buluyorum.
Yolun sonuna gelmiş gibi hissediyorum.
Buraya neden yazdım onuda bilmiyorum.
Benim gibi bu hastalıklarla boğuşup, iyileşmiş insanların hikayesini duymaya ihtiyacım var galiba.
Bugün doktora gittim. Majör depresyon ve anksiyete bozukluğu teşhisi koydu doktorum.
Yeni değil yaklaşık 6 seneden beri süren bir depresyon benimkisi. Son zamanlarda üstüne anksiyete bozukluğu da eklendi.
Ailede şizofreni ve bipolar bozukluk geçmişi çok fazla. Teyzemle dayım şizofreni hastası. Annem ise ne zaman geleceğini belli olmayan akut psikotik ataklar geçiriyor.
Ben küçükken çok ağır dönemler geçirdik. Ortaokul yıllarımdan sonra daha az sıklıklarla atak geçirdi annem. En son atak geçirdiğinde (yaklaşık 3,5-4 sene önce) önünde oturduğum halde beni sayıklayıp, x'e bir şey oldu bana getirin diyip durdu. Anne buradayım deyip kendisine sarıldığımda dahi beni tanımadı.
Küçüklüğümden beri hep korkum ve acım oldu bu hastalıklar.
Annem gibi olmaktan korktum, her atak geçirdiğinde ya kendine gelemezse diye korktum.
Korktuğum başıma geldi. 6 seneden beri kendimle boğuşup duruyorum.
Sürekli kendimi telkin ediyorum. Yaşadıklarımın bana beynimin bir oyunu olduğunu, kaygılarımın yersiz olduğunu söyleyip duruyorum kendime. Ama yinede bu kısır döngüyü kırıp, bu düşüncelerden kurtulamıyorum.
Her geçen gün daha da tükendiğimi hissediyorum.
Yoldan karşıya geçerken gelen arabanın önüne atladığımı hayal ediyorum.
Köprüden geçerken kendimi aşağı atlamayı düşünürken buluyorum.
Yolun sonuna gelmiş gibi hissediyorum.
Buraya neden yazdım onuda bilmiyorum.
Benim gibi bu hastalıklarla boğuşup, iyileşmiş insanların hikayesini duymaya ihtiyacım var galiba.
psikoloğun sana verimli gelmediyse değiştirmeyi dene? şizofreni olayı da ben genetik olduğunu düşünmüyorum illa teyze/dayı öyle diye sende olacak diye bir şey yok. kendine saygını sonsuz tut ve sev kendini inan bana hayatı bu şekilde daha yaşanabilir bir hale getirebilirsin bu senin elinde. kalabalıklara kaptırırsan kendini anı yaşarsan araba görünce önüne atlama düşüncesi yerine onların önünden geçtiğini farketmezsin bile. gerçi bunların hepsini psikoloğun seninle konuşmuştur. çalışmıyorsan eğer kendine bir meşgale bul derim insan evde düşün düşün beynini yiyor çünkü. Allah yardım etsin sana umarım atlatırsın 
memnunsan terapistinden değiştirme o seni değiştirsin :) konuyu takipteyim gelişme olursa yaz mutlaka
