Cok yoruldum, o kadar yoruldum ki..Ben 20 yasindayim.Kucuklukten beri tip isterdim.Ama olmadi.Tercih doneminde ailemin psikolojik baskisi ile 2 yillik saglik bolumunu tercih ettim.Oncelikle simdiden yazacaklarim icin kucumseme olarak kimse dusunmesin. Yerlestim. Ama mutlu degildim.Yetmiyordu bana kendimi hep yukseltmek istiyordum hep iyi yerlerde falan..derken yeniden hazirlanayim dedim sinava tabii tip dusunmuyordum artik cunku gozume cok gelmeye baslamisti 6 yil ve belirsizdim..Yeniden hazirlaniyorum derken gayet de guzel giderken sene basi gibi erkek arkadasim ayrildi benden. Onun boyle asilabilecek sorunlar yuzunden ayrilisi beni cok yikti.. Her neyse onu unutmaya calismak yerine daha da kotu olmustum bir turlu atamiyordum ayrilik acisini. O sene de mezun olmama 2 ay kadar kalmisti..Tabii o kadar belirsizdi ki hayatim, sinava hazirlanamamistim, mezun olacaktim ve ben calismak istemiyor, kariyerimi sevdigim bir bolumde gelistirmek istiyordum derken bolumu birincilikle bitirdim fakat bu sefer de babam ise gir dedi..Yine bir psikolojik baski..Halbuki soylemistim okulumu devam ettirmek istedigimi ama beni oyle bir psikolojik baskiya soktu ki..o siralar da okuldan is teklifi geldi.Sekreterlik.. Ben de babamin psikolojik baskisi, mezun olup evde oturusum tabii o siralar erkek arkadasimin acisini da atlatmanim yollarini ararken bu ise atladim hemen kabul ettim..Fakat ben hic mutlu degilim.Surekli kendimi sorguluyorum ne istiyordum nerdeyim diye..Ve ben bulundugum yerde statu farkindan eziliyorum. Ozguvenim gitgide azaliyor.Soyle ki bulundugum yerde hep yuksek statudeki insanlar ve yasca buyukler var. Ve ben ister istemez dislaniyorum ya da iste gordugum mualemeye katlanamiyorum.Yani kabullenemiyorum.Hepsi bilgili , kulturlu insanlar ben ise..surekli kendimi kiyasliyorum.cok basarili ogrenciler geliyor ne guzel bir amaclari oluyor ve kendilerini gelistirme pesindeler..Bazen bir ortamda birisinden bahsedilir iste bogazici mezunu cok zeki bir insan gibi gibi...Kendi kendime uzuluyorum ben niye iyi okulda okumadim ya da ben niye zeki degilim.. nerden nereye...Kaldim yerimde hicbir genel kulturum yok, kendini gelistirme adina bir sey yok, elde bir kariyer de yok ya da bir okul, ben bu dusuncelerin altinda ezilip gidiyorum Ve calistigim ortamdakiler benden en az 10 yas buyukler, sohbet ortami bile yok.Bi cocuk gibi gormeler muamele etmeler.. Napacagimi da bilemiyorum ve isin en kotusu 1 seneye kadar isten cikamicam bazi sebeplerden artik.Tek bu degil ki surekli arkadaslarimdan kazik yiyorum, sevgilimin sebepsiz terkedisi ve bir daha hic donmeyisi o kadar cabalamama ragmen..ve beni uzen, onca aydan sonra insan hic mi pisman olmaz.Boyle dusundukce kendimi o kadar degersiz hissediyorum ki ve o pisman olmadikca ben hic kendime gelemicem gibi..Ve isin en kotusu hala silemiyorum tam olarak. Calistigim yer de onunla o kadar animiz olmustu ki aklima geliyor surekli orada.Her sey ust uste geldi ve ben hicbirini atlatamiyorum cunku tutanacak bir hedefim yok.Ya da bir mutlulugum nereye dayasam dusuyor...Bunlari icimi dokmek adina yazdim.Ne yapacagim hic bilemiyorum
kendimi yalnız sanıyordum.
