Ben sizi anladım, çünkü benzer hikayelerimiz var belli ki, ben de önceden annemin bana yeterince destek olmadığını, daha da ilerisi benim ebeveyn onun çocuk gibi davrandığını düşünürdüm. Hatta sizin ameliyat hikayesine benzer ben de ilk atandığım zaman ev almaya karar verdim ama böyle büyük bir işin altından kendi başıma kalkamayacağımı düşündüm ve yalnız olmayayım başımda tecrübeli birileri olsun diye annemle babamı götürdüm emlakçıya, ve emlakçı bana annemle babamın önünde yüklü bir miktar senet imzalattı, elden yüklü miktar para aldı, sonrasında o parayı vermediği gibi beni uzun süre farklı numaralardan aratıp senetleri işleme koymakla tehdit etti ve ben o şehirde yalnız yaşıyordum. Ben de çok kırıldım çok hayal kırıklığına uğradım ama sonra kabullendim, hayatta onların da yaşam tecrübesinin yetmeyeceği şeyler olduğunu bunu isteyerek yapmadıklarını anladım. Ve yaş geçtikçe çocuk/ebeveynin aslında yer değiştirdiğini, bunun da normal olduğunu, çünkü yaş geçtikte ebeveynlerin git gide muhtaç hale geldiğini, idraklerinin eskisi gibi olmadığını eskisi gibi her şeyi düşünemediklerini anladım. Eskiden çok mu mükemmeldi derseniz değildi, ama yaş ilerledikçe bu durum maalesef daha da kötüleşiyor. Ve bir arkadaşın dediği gibi insanlara sen ne kadar verirsen daha fazlasını isterler ve bu kişilerin ailemiz olması da bir şey değiştirmez. Şimdi keni hatlarımı da görüyorum, babamın bıraktığı boşlukları doldurmaya çalışmanın ne kadar yanlış olduğunu, zaten mümkün de olmadığını anladım. Ve şimdi maalesef babam hayatta değil ve ben anneme babamın yerine beni koymaması gerektiğini öğretmeye çalışıyorum ve bundan acı duymuyorum. Çünkü kendime kıymet vermeyi öğrendim, benim de canım can demeyi. İnşallah terapi iyi gelir ve siz hayatınızı yoluna koyarsınız