Sevgili atessn, ne güzel tarif etmişsin.... tek cümle; 'karnında hissetmekle sımsıcak bişey doğar insanın içine'....... evet öyle bişey.... Dokuz ay taşıyacaksın,doğuracaksın,emzireceksin,her türlü bakımını yapacaksın.... Her şey bir yana sana muhtaç ve korumasız olarak dünyaya gelecek;onun yegane bakıcısı ve koruyucusu sen olacaksın... Ayrıca o sizi gerçek annesi bilecek -çok önemli-!!! Biraz hayal kurmanızı tavsiye edebilirim,ne bileyim her şeyden önce size anne dediğini düşünün,sen olmayınca ağladığını,sensiz biryere gitmediğini düşünün - çocuklar annelerini bazen anne oldukalrına pişman ederler :)) - çocuğunuzun büyüme evrelerini hayal edin.....bu duygular ve hayaller bağlayıcıdır....Ben 43 yaşındayım 1 çocuğum var,yani anneliği yaşadım ama düşünsene ne kadar çok istiyorum ki şimdi bir de donasyonla düşünüyorum. Papatya40 ve ben aynı kategorideyiz,ikimizin de çocuğu vardı.... O donasyonla 2. bebeğine kavuştu ben ise kavuşmayı bekliyorum... Yani biz diğer çocuğumuzdan ayırmıyoruz ya da ayırmayacağımızı biliyoruz. Bunu neden anlattım,belki hiç çocuk sahibi olmayınca insan şöyle hissedebilir,bu çocuğu sevebilir miyim? Eğer hazırsanız seversiniz... Papatya40 buna en iyi örnek,ilki kendi yumurtası, 2.si donasyon... Benim de ilham kaynağımdır kendisi :))) Foruma son negatifle sonuçlanan denememden sonra katılmıştım ve donasyon konusunda bilgi almak istemiştim ki papatyadan enerji dolu bir mesaj aldım...Şöyle yazıyordu: vallahi de seviyorsun billahi de seviyorsun,hiç fark yok....:))) Yakın zamanda Aysevi arkadaşımız kavuştu bebeklerine ve onun da yorumu aynıydı, donasyon olduğu aklıma bile gelmiyor diyordu.... Bu çocuğu ne kadar istediğimiz ya da hangi sebeplerle istediğimizi iyi anlamamız lazım... Herşey beynimizde bitiyor....Sevgilerimle...[
benim de ilk evliliğimde şu an 21 yaşında olan bir kızım var ben 44 yaşındayım. ikinci evliliğim ve eşimin ilk evliliği onun çocuğu yok. 5 yıldır beraberiz ama sandım ki sprali çıkarıcam ve hemen olacak yine çünkü defa da kürtaj oldum daha önce. bir yıl oldu sprali çıkartalı. bir tüp denedik bu arada ama olmadı. tek bir yumurta gelişiyor sadece onca ilaca rağmen.
ben çoktan ikna oldum aslında sizler sayesinde. ama eşimi ikna edemiyorum. o kaderi zorlamamak lazım bizim bir parçamız olacaksa olsun benim aklımdan çıkmaz başkasına ait duygusu diyor. insanın bir sürü genetik özelliği var birazı ondan birazı eşimden birazı daha geçmişlerinden falan bişeyler olacak. ben esmerim eşim sarışın mavi gözlü. esmer bana benzer bir donör seçtik diyelim koyu renkler baskın zaten genelde esmer bir çocuğumuz olduğunda sanki eşimden hiç bişey almamış tamamen yabancı gibimi hissedilecektir acaba. aslında bana kalsa embriyo alırım eşimin ailede de bi sürü hastalık var
şu an galiba o tek yumurta ile umutlar bitene kadar denemeye devam edicez. umut ve para bitince yeter artık diyip bu konudaki soruları kafamızdan atıp kabullenip daha sıcak bakmaya başlıcaz ben zaten onun baba olmayı yaşaması ve onunla birlikte hamile olmayı anne olmayı yaşamak istediğim için istiyorum. o istemez de o durumu kabulleneceğiz sanırım. BİL Mİ YO RUM sanırım bir zamanı var (aslında geç bile kaldık ama

((
hakkıma hayırlısı efsune nin dediği gibi