Hep düsünüyorum, acaba ben sevdigim insana huzur veriyor muyum diye. Yapi olarak cok sakin bir insanim fakat bazi konulara takilinca o konuyu sakiz gibi uzatiyorum. Mesela gün icinde beni az aradi diyelim, icten ice hüzünleniyorum. Ki bu konusma sıkliginin sizce normali nedir?
Kiskancligimi epey törpüledim, asla eskisi gibi davranmiyorum. Ama o sürec beni ve sevgilimi cok cok yipratti. Disari ciktiginda sürekli sürekli aradim, huzur vermedim hic. Simdi simdi farkina vardim ne kadar itici davrandigimin. Ama hala kendisi disari ciktiginda aklim kalmiyor degil.
Simdi kendisi askerde, yirmi dört günümüz kaldi cok sükür. Yaklasik bir yildir hasretiz. O askerde olmasina ragmen sanki ben askerdeymisim gibi davrandim bazen. Sesimi yükselten veya bagiran bir insan hic olmadim ama kelimelerimle, cümlelerimle, sorularimla huzur vermedim.
Simdi de sanki eski sicakligi kalmadi, askerde de artik o kadar bunaldi ki. “Cikinca ne yapacagim ben, sanki askeriye daha güvenli, metro otobüs bunlar bile degisik geliyor icimde bi korku var” diyor. Artik eskisi gibi beni aramiyor, az ariyor. Bazen gün icinde birkac kez arayip “sesini cok özledim” diyor. Ama bazen de soguk soguk oluyor. Simdi kendisi nöbette, istese arar mesela. Üzülüyorum..
Askerlik ve uzaklik acaba onu degistirmis midir? 24 gün sonra geldiginde huyu suyu baska, bana ilgisiz birini görecegim diye endiseleniyorum. Konuyu nasil toparlayacagim bilemiyorum, bir türlü sonunu getiremedim. Sadece size anlatmak, icimi dökmek istedim. Sevdigim insana hep huzur vermek istiyorum fakat cok soru sorarak her seyin cilkini cikariyorum. “Neden böyle yaptin? Ne yapiyordun ki? Neden aramadin? “Neredeydin” gibi gibi. Milyontane “neden”.. ne kadar itici.
Bazen bir kuyuda bosluga yuvarlaniyormusum gibi hissediyorum. Düsüncelerinizi paylasirsaniz cok mutlu olurum.. benim icin yorumlariniz cok degerli.. Simdiden cok tesekkür ederim..
Kiskancligimi epey törpüledim, asla eskisi gibi davranmiyorum. Ama o sürec beni ve sevgilimi cok cok yipratti. Disari ciktiginda sürekli sürekli aradim, huzur vermedim hic. Simdi simdi farkina vardim ne kadar itici davrandigimin. Ama hala kendisi disari ciktiginda aklim kalmiyor degil.
Simdi kendisi askerde, yirmi dört günümüz kaldi cok sükür. Yaklasik bir yildir hasretiz. O askerde olmasina ragmen sanki ben askerdeymisim gibi davrandim bazen. Sesimi yükselten veya bagiran bir insan hic olmadim ama kelimelerimle, cümlelerimle, sorularimla huzur vermedim.
Simdi de sanki eski sicakligi kalmadi, askerde de artik o kadar bunaldi ki. “Cikinca ne yapacagim ben, sanki askeriye daha güvenli, metro otobüs bunlar bile degisik geliyor icimde bi korku var” diyor. Artik eskisi gibi beni aramiyor, az ariyor. Bazen gün icinde birkac kez arayip “sesini cok özledim” diyor. Ama bazen de soguk soguk oluyor. Simdi kendisi nöbette, istese arar mesela. Üzülüyorum..
Askerlik ve uzaklik acaba onu degistirmis midir? 24 gün sonra geldiginde huyu suyu baska, bana ilgisiz birini görecegim diye endiseleniyorum. Konuyu nasil toparlayacagim bilemiyorum, bir türlü sonunu getiremedim. Sadece size anlatmak, icimi dökmek istedim. Sevdigim insana hep huzur vermek istiyorum fakat cok soru sorarak her seyin cilkini cikariyorum. “Neden böyle yaptin? Ne yapiyordun ki? Neden aramadin? “Neredeydin” gibi gibi. Milyontane “neden”.. ne kadar itici.
Bazen bir kuyuda bosluga yuvarlaniyormusum gibi hissediyorum. Düsüncelerinizi paylasirsaniz cok mutlu olurum.. benim icin yorumlariniz cok degerli.. Simdiden cok tesekkür ederim..
Ama milyon tane “neden,nasıllarla” da bunaltmamak lazım tabi.
