Merhaba arkadaşlar,
Uzun zamandır foruma uğramıyordum. Bugün çok ciddi olmayan ama canımı da sıkan bir olay yaşadım. "Bu durumu çocuğu olan bir arkadaşıma sormalıyım!" diye düşünürken burası geldi aklıma. Şöyle ki; abla diye hitap ettiğim bir arkadaşım var. Yıllar önceki iş ilişkimiz ve mesleğinden ötürü kendisine çok saygı duyarım. Belirli aralıklarla telefonla ya da yüzyüze görüşürüz. Yine böyle bir görüşme için gün belirlemiştik. Hatta özellikle pazartesi günü olsun demiştik. Önceki birkaç pzt gününde ya onun bir işi çıktı ya da benim, erteledik mecburen. Sonra yarın için sözleştik. Oğlunun grip olduğunu, yarın hastaneye götüreceğini söyledi ve dedi ki, "iyileşince görüşürüz."
Şaşırdım, ne diyebilirdim ki. Tamam dedim. Hatta bulunduğu mahalleye zaten gideceğimi, saatini kesinleştireyim diye ona sorduğumu söyledim. Yine aynı cevap.
Kendisi titiz biridir. Hatta şöyle söyleyeyim, haddinden fazla korumacı bir anne olduğunu düşünüyorum. Oğlu 2 yaşında. Ve ona sahip olabilmek için çok emek verdiler. Ona karşı bu hassasiyetini anlıyor ve saygı duyuyorum ama kabul etmemesine de şaşırmaktan kendimi alamıyorum. Hatta ne şaşırması, basbaya bozuldum yani! Kendimi kötü hissettim.
Ben evliyim ama çocuğum yok. Bu durum normal mi, acaba ben mi anlayamadım?
Uzun zamandır foruma uğramıyordum. Bugün çok ciddi olmayan ama canımı da sıkan bir olay yaşadım. "Bu durumu çocuğu olan bir arkadaşıma sormalıyım!" diye düşünürken burası geldi aklıma. Şöyle ki; abla diye hitap ettiğim bir arkadaşım var. Yıllar önceki iş ilişkimiz ve mesleğinden ötürü kendisine çok saygı duyarım. Belirli aralıklarla telefonla ya da yüzyüze görüşürüz. Yine böyle bir görüşme için gün belirlemiştik. Hatta özellikle pazartesi günü olsun demiştik. Önceki birkaç pzt gününde ya onun bir işi çıktı ya da benim, erteledik mecburen. Sonra yarın için sözleştik. Oğlunun grip olduğunu, yarın hastaneye götüreceğini söyledi ve dedi ki, "iyileşince görüşürüz."
Şaşırdım, ne diyebilirdim ki. Tamam dedim. Hatta bulunduğu mahalleye zaten gideceğimi, saatini kesinleştireyim diye ona sorduğumu söyledim. Yine aynı cevap.
Kendisi titiz biridir. Hatta şöyle söyleyeyim, haddinden fazla korumacı bir anne olduğunu düşünüyorum. Oğlu 2 yaşında. Ve ona sahip olabilmek için çok emek verdiler. Ona karşı bu hassasiyetini anlıyor ve saygı duyuyorum ama kabul etmemesine de şaşırmaktan kendimi alamıyorum. Hatta ne şaşırması, basbaya bozuldum yani! Kendimi kötü hissettim.
Ben evliyim ama çocuğum yok. Bu durum normal mi, acaba ben mi anlayamadım?
En azindan ben ve cevremdekiler boyle. Hani yarim saat uyusa da bende gozumu dinlendirsem diye bekliyorum o hastayken. Ev isi yapmiyorum. Ev resmen kalk gidelim modunda oluyor. Yemek bile yapamiyorum cogu zaman 
Bence bu yuzden ertelemek istemistir arkadasin da. Kotu dusunme bence.
aynen böyle oluyor, kitleniyor tüm sistem çocuklar hasta olunca.
