- 16 Mayıs 2016
- 15.730
- 66.690
- 518
- Konu Sahibi hippotalamus
- #1
Hayırlı cumalar...
Doğumuma şurda iki haftadan az kaldı. Çok zor bir hamilelik geçirdim ve artık hiçbir şeye dayanacak gücüm kalmadı. Bu sırada başka şehirde oturan ailemin yanına bir kere gidebildim babam yüzünden.. onu da babam burnumdan getirdi önceki konumda yazmıştım, etkisini uzun süre üstümden atamadım. Eşimle de çok sık tartıştık, o kendince alttan aldığını söylüyor ama hiçbir zaman alttan alma huyu yoktur. Sadece ev işlerinde üstüme gelmedi yada yemek konusunda.. ki normalde bu konularda çok tepki verir ama ne halde olduğumu gördü. Bu aralar tartışmalarımız çok arttı. Yaptığı her şey bana batıyor. Öyle belli bir sebepte yok ortada ki şunun yüzünden diyim. Ama en basitinden evde çok bunalıyorum ve bizi biraz çıkart gezdir diyorum. Bu aralar kendi kendime hiç bir yere çıkamıyorum. Işte bu ona çok zor bir işmiş gibi geliyor iki saat uğraşıp ikna etmem gerekiyor. Açıklama yapmam nereye niye gittiğimizi açıklamam falan.. yok ne işin varda hamilesin zaten. Ya diyorum zaten 40 gün evdeyim son günler iyi kötü çıkim biraz. 1 hafta hiç evden çıkmadığım oluyor dayanamıyorum. Gittiğimiz yerlerde de suratı asık geziyor hadi bittiyse gidelim diye.. neyse uzatmıyım en son böyle güya dondurma yemeye gittik dönüş yolunda kavgalar hakaretler.. bende bu sefer alttan almadım.. eve gelince düşündüm ona attık dayanamadığımı ayrılmak istediğimi söyledim. Ama şimdi doğumdu lohusalıktı falan 40ımın çıkmasını bekliyelim dedim. Düzenimizin değişmemesi için onun evden ayrılmasının daha doğru olacağını, 3 sene bu şehirde kalıp (oğlum ilkokulu bitirene kadar) sonrasında ailemin yanına taşınacağımı söyledim. Kabul etmedi yalvardı, yakardı, özür diledi.. yuvam yıkılsın istemiyorum. Ben çocuklarımı seviyorum diye.. en son tamam dedi.. ama sanki bana tavır olsun diye.. şimdi aynı evdeyiz hem bişey olmamış gibi hem tavırlıyız birbirimize karşı.. şimdi aslında gerçekten ayrılmak istiyorum ama ayrılırsam hayatım çok zorlaşacak.. ne kadar kızsamda eviyle çocuklarıyla ilgili biri.. ben tek yalnız kalıcam bebeğimizi büyütürken.. şimdi kararsızım ama geri adım atmak istemiyorum. Dışardan birinden fikir almam lazım. Kimseyle paylaşamadım. (Lütfen kırıcı yorum yapmayın. Bu demek değilki eleştirmeyin..)
Doğumuma şurda iki haftadan az kaldı. Çok zor bir hamilelik geçirdim ve artık hiçbir şeye dayanacak gücüm kalmadı. Bu sırada başka şehirde oturan ailemin yanına bir kere gidebildim babam yüzünden.. onu da babam burnumdan getirdi önceki konumda yazmıştım, etkisini uzun süre üstümden atamadım. Eşimle de çok sık tartıştık, o kendince alttan aldığını söylüyor ama hiçbir zaman alttan alma huyu yoktur. Sadece ev işlerinde üstüme gelmedi yada yemek konusunda.. ki normalde bu konularda çok tepki verir ama ne halde olduğumu gördü. Bu aralar tartışmalarımız çok arttı. Yaptığı her şey bana batıyor. Öyle belli bir sebepte yok ortada ki şunun yüzünden diyim. Ama en basitinden evde çok bunalıyorum ve bizi biraz çıkart gezdir diyorum. Bu aralar kendi kendime hiç bir yere çıkamıyorum. Işte bu ona çok zor bir işmiş gibi geliyor iki saat uğraşıp ikna etmem gerekiyor. Açıklama yapmam nereye niye gittiğimizi açıklamam falan.. yok ne işin varda hamilesin zaten. Ya diyorum zaten 40 gün evdeyim son günler iyi kötü çıkim biraz. 1 hafta hiç evden çıkmadığım oluyor dayanamıyorum. Gittiğimiz yerlerde de suratı asık geziyor hadi bittiyse gidelim diye.. neyse uzatmıyım en son böyle güya dondurma yemeye gittik dönüş yolunda kavgalar hakaretler.. bende bu sefer alttan almadım.. eve gelince düşündüm ona attık dayanamadığımı ayrılmak istediğimi söyledim. Ama şimdi doğumdu lohusalıktı falan 40ımın çıkmasını bekliyelim dedim. Düzenimizin değişmemesi için onun evden ayrılmasının daha doğru olacağını, 3 sene bu şehirde kalıp (oğlum ilkokulu bitirene kadar) sonrasında ailemin yanına taşınacağımı söyledim. Kabul etmedi yalvardı, yakardı, özür diledi.. yuvam yıkılsın istemiyorum. Ben çocuklarımı seviyorum diye.. en son tamam dedi.. ama sanki bana tavır olsun diye.. şimdi aynı evdeyiz hem bişey olmamış gibi hem tavırlıyız birbirimize karşı.. şimdi aslında gerçekten ayrılmak istiyorum ama ayrılırsam hayatım çok zorlaşacak.. ne kadar kızsamda eviyle çocuklarıyla ilgili biri.. ben tek yalnız kalıcam bebeğimizi büyütürken.. şimdi kararsızım ama geri adım atmak istemiyorum. Dışardan birinden fikir almam lazım. Kimseyle paylaşamadım. (Lütfen kırıcı yorum yapmayın. Bu demek değilki eleştirmeyin..)
