- 13 Mart 2015
- 2.965
- 4.478
- 158
- 40
İnsan bazen yoruluyor. Sürekli tahammül etmem gereken, susmam gereken bir sürü şey sonra bunların birikmesi ve tek bir damla ile volkanik bir patlamadan daha güçlü ve şiddetli olarak patlaması... geri dönüşü olmayan sözler, pişmanlıkla iç içe geçmiş umursamamazlık yada öfke, unutamama, içten içe duyulan nefret.. işte her dayanamayacak noktaya geldiğimde eşimle yaşadığım şey tam olarak bu. Saygı desen zerresi yok.
Sakin bir insan değilim hiç de olmadım yani aslında olamadım. Öfkem büyüktür... çok büyük... kontrolsüzdür,yakıcıdır, yıkıcıdır... insanın en acıyan yerini bulup ordan vururum biri bana saldırırsa ben iki kat şiddetle cevap veririm. İşte bu yüzden hayatım boyunca her ilişkim "b*ka sardı" hep mutsuz oldum. Hani bana yanlış yaptığında o an susup hatasını anladığında acısını çıkarabilsem sorun çözülecek gibi. Böyle kadınlar var doğru ana kadar susabilen... çok özeniyorum onlara. Benim dizginleyemediğim bir egom var.
Eşimde dünyanın 7. Harikası değil tabi. Sonuçta bir erkek ve kanındaki testesteronun her zerresinde gurur,ego,düz mantık, yönlendirilebilir basit fikirler var.
Aslında çözüm basit değil mi? Boşan! Bu tavsiyeye çok gülüyorum biliypr musunuz? Kolaysa sen boşan. Çünkü bu anlatılan berbat şeylerin birde iyi tarafı var. İyi bir baba, eli açık yediriri içirir, sadık, sevgisini öpe koklaya sıka parçalaya gösterir, temizlik yapar yemek yapar vs vs ama bencildirde, kıskançtırda yani kötü huyların baksan bir saniye durmazsın ama tam terk ederken iyi tarafları gelir aklına elini kolunu bağlar.
Bazı insanlar kendine eziyet etmekten hoşlanırya sanırım ben de onlardanım. Boşansamda bana acı çektirecek birini bulmakta gecikmem sanki. Baya uzun bir süre pisikoloğada gittim. O aparayla bir araba alsam daha verimli olurdu. En azından şu an o arabayı dünyanın eşimden en uzak köşesine doğru sürüyor olabilirdim.
Boşansam bi dert devam etsem bi dert. Benim gibi hisseden var mı? Dünyadaki tek psikopat benmişim gibi düşünmek istemiyorum.
Sakin bir insan değilim hiç de olmadım yani aslında olamadım. Öfkem büyüktür... çok büyük... kontrolsüzdür,yakıcıdır, yıkıcıdır... insanın en acıyan yerini bulup ordan vururum biri bana saldırırsa ben iki kat şiddetle cevap veririm. İşte bu yüzden hayatım boyunca her ilişkim "b*ka sardı" hep mutsuz oldum. Hani bana yanlış yaptığında o an susup hatasını anladığında acısını çıkarabilsem sorun çözülecek gibi. Böyle kadınlar var doğru ana kadar susabilen... çok özeniyorum onlara. Benim dizginleyemediğim bir egom var.
Eşimde dünyanın 7. Harikası değil tabi. Sonuçta bir erkek ve kanındaki testesteronun her zerresinde gurur,ego,düz mantık, yönlendirilebilir basit fikirler var.
Aslında çözüm basit değil mi? Boşan! Bu tavsiyeye çok gülüyorum biliypr musunuz? Kolaysa sen boşan. Çünkü bu anlatılan berbat şeylerin birde iyi tarafı var. İyi bir baba, eli açık yediriri içirir, sadık, sevgisini öpe koklaya sıka parçalaya gösterir, temizlik yapar yemek yapar vs vs ama bencildirde, kıskançtırda yani kötü huyların baksan bir saniye durmazsın ama tam terk ederken iyi tarafları gelir aklına elini kolunu bağlar.
Bazı insanlar kendine eziyet etmekten hoşlanırya sanırım ben de onlardanım. Boşansamda bana acı çektirecek birini bulmakta gecikmem sanki. Baya uzun bir süre pisikoloğada gittim. O aparayla bir araba alsam daha verimli olurdu. En azından şu an o arabayı dünyanın eşimden en uzak köşesine doğru sürüyor olabilirdim.
Boşansam bi dert devam etsem bi dert. Benim gibi hisseden var mı? Dünyadaki tek psikopat benmişim gibi düşünmek istemiyorum.