23 yaşındayım aile evinde yaşıyorum, herkes böyle mi?

Kız ne alaka 30 sonrası olunca içimiz mi geçiyor 😂

ben 34 yaşındayım. Evlenene kadar odam yoktu 3 kardeşim evin tek kızıyım akşam ezanindan önce evde olmam gerekirdi 😄 özellikle babam çok korkardı başımıza bişey gelecek diye. Hepimize çok düşkündü. Sonrasında lise dönemlerinde çok çok yakın arkadaşlarımın evinde kalmama izin vermeye başladı babam ama yinede korkarlardi çünkü onlar anne baba evlatları için endişe etmelerinde çok normal. Hatta o dönemlerde üni tercihlerinde bile bulunduğum şehirden en uzak yerleri yazdım 😂 sonra bende anne olunca anladım onlarda ki panik halleri
 
ellewoodss .!.:
üni mezunuyum, asgari ücret değil ayrı ev de site içinde vs olursa öyle olur belki
Kapı konusunda da hiçbir kapının anahtarı kilidi vs yok maalesef ne yapacaığımı bilemiyorum ama haklısınız düşününce normal karşı çıkmaları bir şey diyemiyorum onlara anormal geliyor
Genişletmek için tıkla...
Ha evet. Ayrı ev olarak aynı sitede olursa olabilir. Ama ben kendi çocuğuma ona da izin vermezdim. Anahtar alın odanız için.
 
Sigrid .!.:
23 yaşı ayrı eve çıkmak için erken bulanlar şaka mı yapıyor? ailemden ayrıldığımda yaşım 16 idi. üniversitede de tek başıma geçindirdiğim kendi evimde yaşıyordum.
şu anda ekonomik açıdan benim yaptığım gibi hem okuyup hem çalışmak sürdürülebilir değil. hatta asgari ücretle dahi tek kişilik bir evi de geçindirmek mümkün değil fakat paylaşımlı daireler var. ev arkadaşları olur ama en azından kendine ait bir odası olur.
Genişletmek için tıkla...
Yani bende sasirdim. 18 olunca cocuklara kendi evlerine cikmalarini isteyen biriyim ben.
23 kazik kadar insan.

Konu sahibi az cok benim annemde boyle darlayan tipti. Belirli saati gecince yada okuldan ciktigim an arardi. Neyseki babam dengeyi saglardi. Simdi ki aklim olsa 18 de ayrilirdim evden.
 
Benbirdost .!.:
Kız ne alaka 30 sonrası olunca içimiz mi geçiyor 😂

ben 34 yaşındayım. Evlenene kadar odam yoktu 3 kardeşim evin tek kızıyım akşam ezanindan önce evde olmam gerekirdi 😄 özellikle babam çok korkardı başımıza bişey gelecek diye. Hepimize çok düşkündü. Sonrasında lise dönemlerinde çok çok yakın arkadaşlarımın evinde kalmama izin vermeye başladı babam ama yinede korkarlardi çünkü onlar anne baba evlatları için endişe etmelerinde çok normal. Hatta o dönemlerde üni tercihlerinde bile bulunduğum şehirden en uzak yerleri yazdım 😂 sonra bende anne olunca anladım onlarda ki panik halleri
Genişletmek için tıkla...
evlenince de sıfırdan biriyle aynı evde yaşamaya çalışıyorsunuz bence daha zor gibi:KK43:
 
ellewoodss .!.:
Merhabalar,

Bir derdim olduğunda gidebileceğim bir kapı burası var o yüzden daha fazla düşünmeden geldim. Yorumlarınıza ihtiyacım var.
Bu söylediğim belki size çok dertmiş gibi gelmeyecek hatta ağır şeyler de söyleyecek olabilirsiniz belki ama gerçekten şımarıklıktan değil ve kendimi huzursuz hissediyorum.

23 yaşındayım. Çalışmaya başladım 7 ay oldu, Allah'a çok şükür her şey yolunda. Sağlık, ailem vs.
ekonomik olarak aileme istedikleri her zaman destek de oluyorum fakat onlara yetişicem diye kendime de hiç harcama yapamıyorum doğru düzgün. Eve gelirken ayaklarım geri geri gidiyor. Evde 5 kişi yaşıyoruz annem babam 2 kardeşim ve ben.
Evde devamlı bi huzursuzluk var. Neden bilmiyorum ama devamlı tartışma halindeler yoktan sebeplerden. bu durumdan sıkıldım oturup cidden dinlenmek istiyorum bir şey sormak söylemek istemiyorum çoğu zaman ama küçük problemleri öyle büyütüyorlar ki oturmak bile istemiyorum kendi kabuğuma çekildim. Üstelik kimse de bana sormuyor sen iyi misin nasılsın diye.

Kendime ait bir alanım olmasını isterdim ve vardı da zaten. Kendime ait gerçekten sadece yatak ve çalışma masasının sığdığı küçük bir odam vardı. Küçük erkek kardeşim yoktan yere buraya ben geçicem diye tutturdu. Ben de kolay kolay hayır diyemediğim için sırf mutlu olsun diye verdim. Ama odadan da çıktı doğru düzgün kalmadan. Oda tam küçük erkek çocuk odasına döndü. Sprey boya almış her yeri boyamış içeri girdikçe ruhum daralıyor.
Kendi kıyafetlerimi koyabileceğim yer bile kalmadı. Sepet aldım kendime temiz kıyafetlerimi oraya katlayıp koyuyorum artık. Etraf karmakarışık. Kendime ait bir şeylerim olmaması benim canımı çok sıkıyor eve gelmek bile istemiyorum bu yüzden, resmen sadece uyumaya geliyorum.
bunun çözümünü nasıl bulurum bilemedim.

Kendi evime çıkmayı da düşündüm bir süre ama ailem evlenmeden çıkamazsın diye düşünenlerden. Hatta çok kontrolculer ve hayatımda hiçbir arkadaşımda yatıya bile kalmadım. Saat 8 olunca aramaya başlarlar. Bilemiyorum sürekli her şey üzerime geliyor sanki

Ayrıca şunu da eklemek istiyorum, eve geliyorum üzerimi değiştirip duş alacağım zamanlar oluyor odaya çat kapı giriyorlar sürekli cidden sorun bende mi anlamıyorum
Genişletmek için tıkla...
Kendi istediğin hayatı seçersen ve yaşarsan seni gelip öldürürler mi? Onların doğruları/yanlışlarını baz alarak mı yaşamak zorundasın? Evlenmeden ayrı eve çıkamazsın nedir hem belki sen evlenmeyi bile düşünmüyorsun ne yani ölene kadar ananla babanla mı yaşayacaksın? Ömrünün en güzel baharındasın, güvenlikli huzurlu bir çevrede bütçene uygun bir yer bulursan ve bu durum seni daha mutlu daha huzurlu edecekse peşini bırakma ve çık. Hepimiz insanız, hepimizin mizacı farklı, doğruları yanlışları, önem verdiği ve vermediği şeyler farklı, bizi biz yapan şey de bu zaten. Çoğu aile çocuğunun kişiliğine, onun doğrusuna yanlışına saygı duymayıp sadece kendi doğrusunu yanlışını değerlerini benimsesin yapsın istiyor, bir nevi “mini ben” yaratmaya çalışıyor -ki bu çok saçmadır çünkü o anaya sorsan aslında kendi hayatından hiç de mutlu memnun değildir ama ısrar eder tam da onun gibi olman için. Gerçekten otur düşün ben annem veya babamın yolundan gidip onlar gibi mi olmak istiyorum diye. Eğer bu bireylerin yaşamları senin için “idol”se iyi, otur onların bildiklerini oku. Ama kendi yoluna bakacaksan eğer ve imkanın varsa ayrı eve çıkabilirsin. Küserlerse küssünler max 2 ay sonra barışırlar.
 
ellewoodss .!.:
Merhabalar,

Bir derdim olduğunda gidebileceğim bir kapı burası var o yüzden daha fazla düşünmeden geldim. Yorumlarınıza ihtiyacım var.
Bu söylediğim belki size çok dertmiş gibi gelmeyecek hatta ağır şeyler de söyleyecek olabilirsiniz belki ama gerçekten şımarıklıktan değil ve kendimi huzursuz hissediyorum.

23 yaşındayım. Çalışmaya başladım 7 ay oldu, Allah'a çok şükür her şey yolunda. Sağlık, ailem vs.
ekonomik olarak aileme istedikleri her zaman destek de oluyorum fakat onlara yetişicem diye kendime de hiç harcama yapamıyorum doğru düzgün. Eve gelirken ayaklarım geri geri gidiyor. Evde 5 kişi yaşıyoruz annem babam 2 kardeşim ve ben.
Evde devamlı bi huzursuzluk var. Neden bilmiyorum ama devamlı tartışma halindeler yoktan sebeplerden. bu durumdan sıkıldım oturup cidden dinlenmek istiyorum bir şey sormak söylemek istemiyorum çoğu zaman ama küçük problemleri öyle büyütüyorlar ki oturmak bile istemiyorum kendi kabuğuma çekildim. Üstelik kimse de bana sormuyor sen iyi misin nasılsın diye.

Kendime ait bir alanım olmasını isterdim ve vardı da zaten. Kendime ait gerçekten sadece yatak ve çalışma masasının sığdığı küçük bir odam vardı. Küçük erkek kardeşim yoktan yere buraya ben geçicem diye tutturdu. Ben de kolay kolay hayır diyemediğim için sırf mutlu olsun diye verdim. Ama odadan da çıktı doğru düzgün kalmadan. Oda tam küçük erkek çocuk odasına döndü. Sprey boya almış her yeri boyamış içeri girdikçe ruhum daralıyor.
Kendi kıyafetlerimi koyabileceğim yer bile kalmadı. Sepet aldım kendime temiz kıyafetlerimi oraya katlayıp koyuyorum artık. Etraf karmakarışık. Kendime ait bir şeylerim olmaması benim canımı çok sıkıyor eve gelmek bile istemiyorum bu yüzden, resmen sadece uyumaya geliyorum.
bunun çözümünü nasıl bulurum bilemedim.

Kendi evime çıkmayı da düşündüm bir süre ama ailem evlenmeden çıkamazsın diye düşünenlerden. Hatta çok kontrolculer ve hayatımda hiçbir arkadaşımda yatıya bile kalmadım. Saat 8 olunca aramaya başlarlar. Bilemiyorum sürekli her şey üzerime geliyor sanki

Ayrıca şunu da eklemek istiyorum, eve geliyorum üzerimi değiştirip duş alacağım zamanlar oluyor odaya çat kapı giriyorlar sürekli cidden sorun bende mi anlamıyorum
Genişletmek için tıkla...
Ben sizin yaşınızdayken kendi evimde yaşıyordum ama farklı bir sehirdeydim. Aynı şehirde olsak ailem ile yaşardım sanırım. gerçi bizim aile dinamiğimiz farklıydı. Maddi imkanınız varsa ayrı eve çıkın derim. Zor da olsa kabul edeceklerdir. Zaman geçtikçe daha da zorlaşacak, düzen oturacak
 
ellewoodss .!.:
Merhabalar,

Bir derdim olduğunda gidebileceğim bir kapı burası var o yüzden daha fazla düşünmeden geldim. Yorumlarınıza ihtiyacım var.
Bu söylediğim belki size çok dertmiş gibi gelmeyecek hatta ağır şeyler de söyleyecek olabilirsiniz belki ama gerçekten şımarıklıktan değil ve kendimi huzursuz hissediyorum.

23 yaşındayım. Çalışmaya başladım 7 ay oldu, Allah'a çok şükür her şey yolunda. Sağlık, ailem vs.
ekonomik olarak aileme istedikleri her zaman destek de oluyorum fakat onlara yetişicem diye kendime de hiç harcama yapamıyorum doğru düzgün. Eve gelirken ayaklarım geri geri gidiyor. Evde 5 kişi yaşıyoruz annem babam 2 kardeşim ve ben.
Evde devamlı bi huzursuzluk var. Neden bilmiyorum ama devamlı tartışma halindeler yoktan sebeplerden. bu durumdan sıkıldım oturup cidden dinlenmek istiyorum bir şey sormak söylemek istemiyorum çoğu zaman ama küçük problemleri öyle büyütüyorlar ki oturmak bile istemiyorum kendi kabuğuma çekildim. Üstelik kimse de bana sormuyor sen iyi misin nasılsın diye.

Kendime ait bir alanım olmasını isterdim ve vardı da zaten. Kendime ait gerçekten sadece yatak ve çalışma masasının sığdığı küçük bir odam vardı. Küçük erkek kardeşim yoktan yere buraya ben geçicem diye tutturdu. Ben de kolay kolay hayır diyemediğim için sırf mutlu olsun diye verdim. Ama odadan da çıktı doğru düzgün kalmadan. Oda tam küçük erkek çocuk odasına döndü. Sprey boya almış her yeri boyamış içeri girdikçe ruhum daralıyor.
Kendi kıyafetlerimi koyabileceğim yer bile kalmadı. Sepet aldım kendime temiz kıyafetlerimi oraya katlayıp koyuyorum artık. Etraf karmakarışık. Kendime ait bir şeylerim olmaması benim canımı çok sıkıyor eve gelmek bile istemiyorum bu yüzden, resmen sadece uyumaya geliyorum.
bunun çözümünü nasıl bulurum bilemedim.

Kendi evime çıkmayı da düşündüm bir süre ama ailem evlenmeden çıkamazsın diye düşünenlerden. Hatta çok kontrolculer ve hayatımda hiçbir arkadaşımda yatıya bile kalmadım. Saat 8 olunca aramaya başlarlar. Bilemiyorum sürekli her şey üzerime geliyor sanki

Ayrıca şunu da eklemek istiyorum, eve geliyorum üzerimi değiştirip duş alacağım zamanlar oluyor odaya çat kapı giriyorlar sürekli cidden sorun bende mi anlamıyorum
Genişletmek için tıkla...
Bu sorunlar hep mi vardı yoksa çalışma hayatından sonra mı başladı ?
 
ellewoodss .!.:
maalesef hep vardı daha önceleri part time veya düzensiz işlerde çalışıyordum ama şimdi düzenli bir işim maaşım olduğu için eve çıkma fikri aklımda var
Genişletmek için tıkla...
Aldığın maaş tek başına kira vs yetecek mi ? Üstelik çıktın diye ailen tamam paran sana kalsın diyecek insanlar gibi durmuyor ? Tayin isteyebileceğin bir meslekse dusunebilirsin. Ya da farklı şehirde subesi varsa da olur.
 
ellewoodss .!.:
evlenince de sıfırdan biriyle aynı evde yaşamaya çalışıyorsunuz bence daha zor gibi:KK43:
Genişletmek için tıkla...
Sevdiğin insanla yaşamak zor değil. Onunla yuva kurmak için evlendigin için zor gelmiyor. Ama aile için o bile çok zor oluyor. Tamam çocuğunun sevgilisiyken tanışıyorsun nişanlılık döneminde evine davet ediyorsun sürekli. Sende iyice tanımış oluyorsun ama çocuğunu evlendirdikten sonra da bir panik halleri oluyor. Acaba mutlu mu? Acaba bir derdi var da bize mi anlatmıyor? Kocası evlendikten sonra değiştiyse? Falan filan bir sürü soru işaretleriyle geçiyor onlar için yine. Anne baba olmak okadar zor ki. Şu anlattıklarını anne olmadan önce okusam sana %100 hak verirdim ama şimdi öyle düşünemiyorum. Bu çok büyük gibi görünen sorunlarını ailenle paylaşmalısın ozellikle babanla
 
Eğer sağlam bir gelirin yoksa evet mecbur aile evinde bir süre idare ediyorsun. Büyükşehirlerde kiralar olmuş en az 20 bin. Bu şartlar altında çıkabilecekseniz ayrı eve çıkın. Ben 23 yaşın erken olduğunu düşünmüyorum aynı yaşlarda sayılırız. Benim o kadar imkanım olsa düşünmeden çıkardım ama dediğim gibi büyükşehirde tek başına geçinmek zor. Aile evinde bizimkilerin kira derdi yok o yüzden bir şekilde birikim yapabiliyorum bunun karşılığı sinir harbi oluyor😂🤷🏻‍♀️ Benim kardeşim ayrı evde yaşıyor ama o Kastamonu'da yaşıyor. Orada kiralar düşük, geçim daha kolay. O orada bir şekilde geçinebiliyor. Eğer küçük bir şehirde yaşıyorsanız siz de geçinebilirsiniz ama büyükşehirler için durum oldukça zor.
 
Konuyu okuyunca evlenmeden önce aile evinde olduğum zamanlar geldi. Çok yılmıştım resmen.
Kendi alanının olmaması çok zor. Eskiden olsa ayrı ev derdim ki zaten ailen evlenmeden çıkamazsın demişte zaten kendi başına ayrı eve çıkman için sağlam maaşın olacak yoksa hayal.
Belki ilerde iş değiştirme fırsatın olur aileni de ikna edersin diye düşünüyorum.
 
ellewoodss .!.:
Ayrıca bir de gerçekten her şeye karışıyorlar. Geçenlerde ihtiyacım var diye kendime bilgisayar aldım. 0 borçla aldım para biriktirmiştim zaten sıkıntıya girmedim bile ve dediğim gibi ihtiyacım vardı.
Eve gelir gelmez annem başladı konuşmaya babana sordun mu diye, yani ona sorsam ne değişecek bana yoktan var mı edecek bilgisayarı ya da gidip kendisi alsın istesem zaten söylerdim.
Sonra yine de kırmadım kafamdan geçenleri söylemedim dedim bir dahakine sorarım böyle bir şey olacağı zaman bu seferlik böyle oldu.
Babam geldi sonra suratını astı niye para harcadın vs.

Anlıyor musunuz yani demek istediğimi her şeyin içindeler
Genişletmek için tıkla...

23 yaşında çalışıyordum ama bilgisayar alacak olsam söylerdim öncesinde. Normal hayatın olağan akışında söylenir yani.
Ailelerin her dönem maddi durumu iyi olmayabilir belki ihtiyaçlı bir dönemdir o sebeple sizden çok destek alıyorlardır. Öyle bir dönem değilse mutlaka ciddi bir oranını biriktirin. Odanızın olup olmaması ile ilgili de konuşun. Ki o mutlu olsun diye yaptım, bu sebeple sustum gibi ifadelerin ardından sonradan dertlenince yaptıklarımız boşa gidiyor gibi hissediyorum. O yüzden sonradan size dert olacak şeylere zamanında uygun üslupla tepki verin/hayır deyin. Ayrı ev konusuna gelince ben de bir dönem ailemle ciddi sorunlar yaşadım arkadaşlarımla beraber bir evde yaşadım. Ancak ayrı evdeyken aramızdaki sorunlar düzeldi.
 
Benbirdost .!.:
Kız ne alaka 30 sonrası olunca içimiz mi geçiyor 😂

ben 34 yaşındayım. Evlenene kadar odam yoktu
Genişletmek için tıkla...

Bu normal mi simdi, kocaman 18 yasindaki bir insanin odasi yok, nerde giyinip soyunuyorsun her seyden once tuvalette falan mi??? Hicbir ozel alan olmamasi korkunc bir durum, eziyet resmen, bu sekilde cocuk buyuten aileler de kor cahil aileler olluyor zaten burda hic normal bir durummus gibi gostermeye calismayin.
 
ellewoodss .!.:
Merhabalar,

Bir derdim olduğunda gidebileceğim bir kapı burası var o yüzden daha fazla düşünmeden geldim. Yorumlarınıza ihtiyacım var.
Bu söylediğim belki size çok dertmiş gibi gelmeyecek hatta ağır şeyler de söyleyecek olabilirsiniz belki ama gerçekten şımarıklıktan değil ve kendimi huzursuz hissediyorum.

23 yaşındayım. Çalışmaya başladım 7 ay oldu, Allah'a çok şükür her şey yolunda. Sağlık, ailem vs.
ekonomik olarak aileme istedikleri her zaman destek de oluyorum fakat onlara yetişicem diye kendime de hiç harcama yapamıyorum doğru düzgün. Eve gelirken ayaklarım geri geri gidiyor. Evde 5 kişi yaşıyoruz annem babam 2 kardeşim ve ben.
Evde devamlı bi huzursuzluk var. Neden bilmiyorum ama devamlı tartışma halindeler yoktan sebeplerden. bu durumdan sıkıldım oturup cidden dinlenmek istiyorum bir şey sormak söylemek istemiyorum çoğu zaman ama küçük problemleri öyle büyütüyorlar ki oturmak bile istemiyorum kendi kabuğuma çekildim. Üstelik kimse de bana sormuyor sen iyi misin nasılsın diye.

Kendime ait bir alanım olmasını isterdim ve vardı da zaten. Kendime ait gerçekten sadece yatak ve çalışma masasının sığdığı küçük bir odam vardı. Küçük erkek kardeşim yoktan yere buraya ben geçicem diye tutturdu. Ben de kolay kolay hayır diyemediğim için sırf mutlu olsun diye verdim. Ama odadan da çıktı doğru düzgün kalmadan. Oda tam küçük erkek çocuk odasına döndü. Sprey boya almış her yeri boyamış içeri girdikçe ruhum daralıyor.
Kendi kıyafetlerimi koyabileceğim yer bile kalmadı. Sepet aldım kendime temiz kıyafetlerimi oraya katlayıp koyuyorum artık. Etraf karmakarışık. Kendime ait bir şeylerim olmaması benim canımı çok sıkıyor eve gelmek bile istemiyorum bu yüzden, resmen sadece uyumaya geliyorum.
bunun çözümünü nasıl bulurum bilemedim.

Kendi evime çıkmayı da düşündüm bir süre ama ailem evlenmeden çıkamazsın diye düşünenlerden. Hatta çok kontrolculer ve hayatımda hiçbir arkadaşımda yatıya bile kalmadım. Saat 8 olunca aramaya başlarlar. Bilemiyorum sürekli her şey üzerime geliyor sanki

Ayrıca şunu da eklemek istiyorum, eve geliyorum üzerimi değiştirip duş alacağım zamanlar oluyor odaya çat kapı giriyorlar sürekli cidden sorun bende mi anlamıyorum
Genişletmek için tıkla...
Bana sorarsan 20 yaş dönüm noktası aileyle mutlu ve huzurlu bir şekilde yaşayabilmek için.kişiden kişiye göre birkaç yaş değişebilir.bence doğa bizim yeterince yetişkin bir hayat sürebilmemiz için bizi yönlendiriyor.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

M
Yalnızlık, Huzursuz Aile ve Zehir Bir Bayram
2
Yorumlar
29
Görüntüleme
1K
garciaas
garciaas
U
Anne babamı terk etmek istiyorum sizce yanlış mı düşünüyorum?
Yorumlar
6
Görüntüleme
946
huzurluyum66
H
I
Gitmek mi Kalmak mı Hayatımı Etkileyecek Karar
2 3
Yorumlar
40
Görüntüleme
2K
gunestenalelektrigini
G
Monoceto
Bir insan böyle yüz üstü bırakılır mı?
5 6 7
Yorumlar
121
Görüntüleme
4K
KirazHanim
KirazHanim
mahvoldum
18 yaşında sıfırdan başlamak...
2 3
Yorumlar
48
Görüntüleme
3K
Clemencia
Clemencia
X