29,5 yaşında,anne ile ilgili travmayı atlatamayan,parası kariyeri olan yalnız biri :((

Kızlar merhaba, forumdaki diğer konuları okudum ama ben gibi kimseyi bulamadım, bu konuyu da benimle benzer zorlukları yaşamış hislerimi anlayacak birini bulurum diye açtım . ben 29,5 yaşında:) kariyerini yapmış, işini oturtmuş şuanda rahata çıkmış biriyim ama 10-11 yıldır sevgilim yok, ilişkim yok, flörtleri bile 1 aydan uzun sürmeyen biriyim. Adil yıldırımlar da izledim kafamda soru işareti kalmasın diye doğruyu da denedim yanlışı da denedim. ama bir türlü ilişkim olmadı, kendimi çok ama çok yalnız hissediyorum. Anne babam ben 3 yaşında boşandı, ben evde erkek görmedim, erkekle ilgili duygusallıklar bağlantılar, herşey yasaktı. Annem iç dünyasında sürekli depresyonda sürekli güçlü olmak zorunda hisseden sıklıkla şiddete başvuran asla hiçbir şeyi beğenmeyen tatmin olmayan biriydi bizi büyütürken. Sadece almak isterdi , o güçlü duruşu için bana da aynı misyonu yükledi. ben de örnek bir kişilik olmak zorundaydım. Bu sebeple sadece dershane okul dışında hayatı olmayan derece yapsın diye yetiştirilen damızlık at oldum. Başarılı olunca iyi devam et derdi başarısız olunca ne or..pluğum kalırdı ne de evde bana bir huzur verilirdi.. Bu sebeple yaşayan bir ölüydüm içi kuru bir bedendim yalnızlığım hiç geçmedi. Hep duygusal olarak açtım hep aşırı şükrediciydim azıcık sevgi gösterene minnetkar olurdum malesef minnet duymamın sebebi benim sevilmeyecek biri olduğunu düşünmemdi sevgi bir duyguydu duygu zayıflıktı ben işime gücüme bakmalıydım. Zaten zamanı gelince herşey olurdu. öyle olmadı ben de yalnız melankolik hem özgüvensiz hem de kendini aşırı değerli hisseden, arkdaşları olmayan olsa da etkinliklere katılmadığı için bisüre sonra kopan uzaklaşan bir tip oldum. son 3 yılda iş kurmayla geçti bunun son 1 yılı hatta onunda belki haziran sonrası rahata erdim. Ve içimi dökmek istedim. Çevrem de bana evlilik baskısı yapan biri yok hatta bu kelime geçmiyor bile.. Geç kaldığını düşünen hatta sadece her yıl ne kadar geç kaldığını düşünen kişi benim. 24 yaşındayken hatırlıyorum da sçtm artk çok geç kaldım benim 3-4 yıllık sevgilim olacaktı ki üni bitince evlenelim diyordum şuan bakıyorum da o zaman bile bulsam 5 yıllık evli olurdum.. Yani bulamıyorum 10 yıldır ilişkilerimde bitme sebebi bir kere bile ben olmadım. Ben sadece biriyle beraber olmak isteyn ya da beni seven biriyle karşılaşmadım. Sadece güzel buldukları için elde edlmeye çalışılan biri oldum. Şuan ise malesef umutlu biriyim. nefret ediyorum bu halimden hala birileri karşıma çıkınca ayy acaba bu mu diye yükseliyorum sonra pat. Birileri kocam kocam diye paylaşınca gerçekten içim gidiyor bak o benim kadar başarılı değil şöyle değil ama biri onunla evlenmek istemiş diyorum. sonra sen onun kocasıyla evlenir miydin diye soruyorum ve cevabım hayır oluyor. Bu şekilde debelenip gidiyorum. yazarken bile ya bunu yazmak yerine akışa bırak eğlenmene bak , hayatın rahata çıktı ohh mis diyorum. ama sonra yine aynı yalnızlık, yorgunluk, başını alıp gidememe hali çöküyor. Bir kere de çabalamadan bana gelsin istiyorum ben durayım o sevsin o yapsın diyorum.. Böyle işte ...