Anne acılarımı neden görmüyorsun

Bir anne evladina 33 yaşındayken bile travmaya ugratabiliyor. O yuzden umursama diyecegim ama 33 yasindaki ben bile umursuyorum.

Bir an istemsizce yazdıklarınızı kızım yazsa diye düşündüm boğazım düğümlendi. Cocuklukta yasananlar hic unutulmuyor taptaze duruyor cok iyi biliyorum ,sımsıkı sarılıyorum size

Nevossss .!.:

Bir an istemsizce yazdıklarınızı kızım yazsa diye düşündüm boğazım düğümlendi. Cocuklukta yasananlar hic unutulmuyor taptaze duruyor cok iyi biliyorum ,sımsıkı sarılıyorum size

Genişletmek için tıkla...

Keşke annem de biraz kızımı üzüyor muyum diye düşünseydi teşekkür ederimmm

Yaranmaya çalışmayı bırakın artık.
Evet kötü bir durum ,o eksikliğiniz evladınıza çok iyi bir anne olarak geri gelecek...

melikecik1 .!.:

Herkese merhaba ben 23 yaşında bir genç kızım , bu satırları bu platformdan silinmeyeceğini bilerek yazıyorum ve asla böyle konularda buraya derdimi paylaşacağımı bilmezdim , ben küçüklüğümden beri hiç bir zaman takdir edilmeyerek büyüyen bir kızım özellikle annem tarafından küçükken çok anlamadım ama büyüdükçe kurduğu her söz katlanarak arttı arttıkça acı vermeye başladı ne kadar başarı elde edersem edeyim asla memnun edemedim annemi … Örnek vereyim bu yaşımda bile çaydanlık taşıyıp misafirlere çay doldururken herkesin içinde “ sen bırak taşıyamazsın onu “ melike sen bilmezsin Melike’nin aklı yetmez vb gibi sözleri çok kullanırdı , rezil olmayı geçtim içimde açılan yaralarla yazıyorum bu satırları , çok güzel şiirler yazan okulunda başarılı olan bir kızdım ,ama ben anneme hiç yetemedim ,hep sen nereden bileceksin diyerek öteledi beni haliyle böyle büyüdüğünüzde de özgüveniniz eksik oluyor … mesela bir kere yaptığım bir ev temizliğinden Allah razı olsun kızım lafını duymadım bir kere gelip dertleşemedik en son ne zaman öptü beni bilmem…Her zaman hevesle gel anne şöyle anne kız gezelim kafa dağıtalım desem bir bahane bulurdu ama arkadaşları çağırsa koşa koşa giderdi.
Hatta küçükken annem beni neden sevmiyor derdim kendi kendime .Hayatım nasıl ilerler gelecekte nasıl bir kaderim olur bilmiyorum bugün hala annemden çok fazla söz duyuyorum belki diyeceksiniz ayrı bir eve çık , ama içimdeki o acıyı nereye gitsem taşıyacağım bu dünyada hiç mutlu olamadım , ama en iyi bildiğim şey sanırım ben gökyüzünden ayı tutup anneme getirsem çiçeklerle süslesem yine yaranamayacağım çok iyi biliyorum , bir gün ölüp gittiğim de en çok istediğim şey toprağım beni incitmesin . Çünkü ben annem tarafından çok incindim , buradan kız anneleri varsa onlara seslenmek istiyorum lütfen kızlarınızı bu hayatta üzmeyin çünkü kalplerinde hep bir acıyla yaşarlar
Okuduğunuz için teşekkür ederim bu satırları yazmak biraz da olsa beni rahatlattı .

Genişletmek için tıkla...

Canım benim. Benzer şeyler yaşadım. Benim lakabım beceriksiz'di. Çok beddua ederdi. Mutlaka oku, bir şekilde meslek sahibi ol, kurtar kendini. Yapabilecek birsey yok ne yazık ki.

susuzlukhersey .!.:

Canım benim. Benzer şeyler yaşadım. Benim lakabım beceriksiz'di. Çok beddua ederdi. Mutlaka oku, bir şekilde meslek sahibi ol, kurtar kendini. Yapabilecek birsey yok ne yazık ki.

Genişletmek için tıkla...

Okudum mesleğim de var artık ama içimdeki o acıları atamadım ve hala devam etmeleri …

Anne ve babamızı seçemiyoruz. Dolayısıyla anne ve baba olmanın sorumluluklarını üstlenemeyecekseydiler çocuk yapmasaydılar vs hiç girmeyeceğim. Çünkü böyle bir şeyi engellemenin bir yolu yok. Uyuşturucu bağımlısı da, psikopatı da, gerekli olgunluğa erişmemiş vs olanı da bu dünyaya çocuk getiriyor. Anneniz ailesinde ve çevresinde bu şekilde gördüğü için mi, kendi karakteri mi böyle yoksa yaşadığı durumlar ve koşullar yüzünden mi böyle davranıyor bilmiyorum. Ama bir insanın değişmesi özellikle kendisi kendi hatasını görmeden, kendisi değişmeyi istemeden çok zordur. O sebep ile annemle güzel bir bağım olsaydı, beni takdir etseydi, birlikte güzel vakit geçirip dertleşebildiğim biri olsaydı diye hayaller kurmak kendinize üzülüp acımaktan başka bir şeye yaramaz. Ve de sizi sürekli aşağı çeker. Kendinizi eksik, yarım bırakılmış ve acınası hissetmenize yol açar. Evet gönül isterdi ki annenizle sağlıklı bir iletişiminiz ve kuvvetli bir bağınız olsaydı, herkesin olsaydı. Fakat biliyoruz ki herkesin böyle bağları yok. Buna aslında muhtaç da değilsiniz ve de annenizle sağlıklı bir bağınız olmadan da mutlu bir yaşam sürebilirsiniz. Öncelikle annenizi olduğu gibi kabul etmekle başlayın. Şöyle olsaydı, böyle olsaydı, neden olmadı, benim neyim eksikti, çok mu zordu gibi düşüncelere hiç girmeyin. Annemizi değiştiremeyiz. Bu sizin kabahatiniz de değil. Yalnız kendinizi bu durumdan koruyabilirsiniz. Annenizin size mana bulduğu, eleştirip yerdiği şeyleri yapmayın. Hatta çok fazla diyaloğa bile girmeyin. Mana bulacağını veya sizi reddedip kıracağını bildiğiniz şeyleri söyleyip, sormayın. Zira benim de annemle ahım şahım bir ilişkim olmadı. Bunu kendimde bir eksiklik olarak görmüyorum uzun zamandır. Fakat bazı noktalarda sınırımı çizdim. Bu kolay olmuyor evet ama insan mecbur kalıyor. Mesela benim yapmadığım şeyleri bile bana kusur olarak yüklemeye çalışıyordu. Ben bunu kişiselleştirmeyi ve kendime acı olarak edinmeyi bıraktım. Bu insan böyle, bu şekilde davranıyor, ağzından çıkanın nereye gittiğini düşünecek kapasitede değil, sinirini stresini benden çıkartmaya çalışıyor ve de bunu ancak ben izin verirsem yapabilir izin vermediğim sürece de bunu yapamaz . Kendisi ile polimiğe gireceğim şeyleri konuşmam. Diyaloğumu minimum gündelik düzeyde tutarım. Ve de kendisine de hayır öyle bir şey yok, ben seninle kavga da etmek istemiyorum, bu sözünden veya tavrından rahatsız oluyorum, dinlemek istemiyorum ve de polimiğe girmeyeceğim deyip kapatıyorum. Yani ergenlik dönemimdeki gibi kendimi savunacağım, doğruyu göstereceğim veya değiştireceğim, bana neden böyle davranmıyorsun, ben de şöyle böyle istiyorum diye kendimi yırtmıyorum. Kendimi sağlıksız diyaloglardan koruyarak minimum ölçüde düzeyli bir şekilde geçinip gidiyoruz. Bunu hayatınızın her alanına taşımayın. Bu durumu kabullenin ve de önünüze bakın. Hayatınızı güzelleştirin. Bunun için annenizle çok güzel bir ilişkinizin olması şart da değil.

melikecik1 .!.:

Okudum mesleğim de var artık ama içimdeki o acıları atamadım ve hala devam etmeleri …

Genişletmek için tıkla...

Benimki de devam ediyor. Ama artık eski hızı kalmadı. Ayrıca ben de aldırmamayı öğrendim. O konuşurken ben yarın işe giderken ne giyeceğimi ya da mutlu anılarımı düşünüyorum. Arada evet doğru, gibi kelimelerle onaylıyorum. Yani o mutlu anne kız, düşünceli kibar anneler falan filmlerde. Siz geleceğinize odaklanın. Mümkünse evinizi ayırın, biliyorum zor. Ama dik durmazsaniz yok olur gidersiniz. Dik durun, bunu yapabilecek güçtesiniz.

melikecik1 .!.:

Herkese merhaba ben 23 yaşında bir genç kızım , bu satırları bu platformdan silinmeyeceğini bilerek yazıyorum ve asla böyle konularda buraya derdimi paylaşacağımı bilmezdim , ben küçüklüğümden beri hiç bir zaman takdir edilmeyerek büyüyen bir kızım özellikle annem tarafından küçükken çok anlamadım ama büyüdükçe kurduğu her söz katlanarak arttı arttıkça acı vermeye başladı ne kadar başarı elde edersem edeyim asla memnun edemedim annemi … Örnek vereyim bu yaşımda bile çaydanlık taşıyıp misafirlere çay doldururken herkesin içinde “ sen bırak taşıyamazsın onu “ melike sen bilmezsin Melike’nin aklı yetmez vb gibi sözleri çok kullanırdı , rezil olmayı geçtim içimde açılan yaralarla yazıyorum bu satırları , çok güzel şiirler yazan okulunda başarılı olan bir kızdım ,ama ben anneme hiç yetemedim ,hep sen nereden bileceksin diyerek öteledi beni haliyle böyle büyüdüğünüzde de özgüveniniz eksik oluyor … mesela bir kere yaptığım bir ev temizliğinden Allah razı olsun kızım lafını duymadım bir kere gelip dertleşemedik en son ne zaman öptü beni bilmem…Her zaman hevesle gel anne şöyle anne kız gezelim kafa dağıtalım desem bir bahane bulurdu ama arkadaşları çağırsa koşa koşa giderdi.
Hatta küçükken annem beni neden sevmiyor derdim kendi kendime .Hayatım nasıl ilerler gelecekte nasıl bir kaderim olur bilmiyorum bugün hala annemden çok fazla söz duyuyorum belki diyeceksiniz ayrı bir eve çık , ama içimdeki o acıyı nereye gitsem taşıyacağım bu dünyada hiç mutlu olamadım , ama en iyi bildiğim şey sanırım ben gökyüzünden ayı tutup anneme getirsem çiçeklerle süslesem yine yaranamayacağım çok iyi biliyorum , bir gün ölüp gittiğim de en çok istediğim şey toprağım beni incitmesin . Çünkü ben annem tarafından çok incindim , buradan kız anneleri varsa onlara seslenmek istiyorum lütfen kızlarınızı bu hayatta üzmeyin çünkü kalplerinde hep bir acıyla yaşarlar
Okuduğunuz için teşekkür ederim bu satırları yazmak biraz da olsa beni rahatlattı .

Genişletmek için tıkla...

Gecen günler geri gelmiyor ne yazık ki ama çok iyi bir anne olacaginiza çok mutlu çocuklar yetiştireceginize onları çok seveceginize eminim ❤