smuwila, hislerime tercüman oluyorsun resmen.. ölürken çok korkmuş mudur, çok canı acımış mıdır diye düşünüyorum hep..
annem ilk kalp krizi geçirdiğinde 1 saat evvvelinden tartışmıştık. son kalp krizi geçirdiğinde gene tartışmıştık.. şimdi kendime kızıyorum o kadar hasta olan birine o lafları nasıl söyledin diye.. dilime lanet olsun. son tartışmamızda masum masum bakmıştı. cevap bile vermemişti.. gücü yoktu demek ki.. şimdi diyorum acaba benim sölediklerim yüzünden mi kalp krizi geçirdi.. hep bunu düşünüyorum.. bi de hep asistanların olduğu bi hastanede tedavi ettiriyorduk hep. tabi biz bunu annem öldükten sonra duyduk. diyeceğim şu ki, doktorların tedavi esnasında yanlış birşeyler yapmış olabileceği düşüncesi de hiç gitmiyo beynimden.. ve bugün babam ve kardeşimle tartıştım. biraz sorunlu bir aileyiz uzun zamandır.. neyse.. babamın bana dediği şey şu: hep aynı hastaneye götürdün, başka bişi yapmadın. en sonunda da öldürdün dedi.. öldüm öldüm dirildim o an.. gittim ağlaya ağlaya yıkanmış çamaşırlar vardı, onları astım. sonra abdest alıp mezara gittim. gittim dua okudum, anneme ağladım..hastayken çok çemkiriyodum anneme. yoruldum anne diyodum. bugün mezarda dedim ki, "yaaaaaaa anne bakmadım sana, işin kolayına kaçtım. şimdi günde ya da haftada 1 saat görmeye geliyorum. ne kadar güzel bir evladım di mi" dedim..bu düşünceler aklımdan çıkmıyo..yolda yolakta, minibüste otobüste, yemek yerken, yatarken, her yerde ağlıyorum..
ve öldüğü günün sabahı. anneme kahvaltı hazırladım. yediğini hep kusuyodu. ama gene de bikaç bişi yemek istedi günler sonra. ne kadar sevinmiştim. şükürler olsun iyileşiyor demiştim. hemen hazırladım. yedi. sonra kusmaya başladı gene. ter içinde kaldı. yatağa yatırdım. debelenip durdu yatakta.bu ağrı beni öldürecek kızım dedi. lafa bakar mısın. içine doğmuş garibimin.. midesi ağrıyor sandım.. halbuki bunu önceden yaşamıştım. kalp krizi belirtisiydi. ama aklıma gelmedi. ya da günlerce hastanelerde koşturmaktan aklıma getirmek mi istememiştim acaba? sıcak su torbası yaptım. terini sildim. üstünü örttüm. anne dayanamıyorum dedim. benim başım ağrıdı dedim. öbür odaya gittim yattım. bi süre sonra anneannem geldi. kapıyı açtım. hoşgeldin. bi iki kelam falan derken. sonra anneanneme dedim ki, sen burdasın madem, ben biraz daha yatayım dedim. ve onu derken annemle gözgöze geldik kısa bi süreliğine. sana o bakışını anlatamam. şimdi anlıyorum, kızım bırakıp gitme bakışıymış resmen.. ne kadar masum.. öbür odaya gidip kafamı yastığa koydum. bi iki dakika sonra anneannem çığlık attı. odaya gittim ki ne göreyim. öleydim de görmeseydim annemi o halde.. bırakmış kendini.. yatıyor öylesine.. ambulans da geç geldi. yolda da baya zaman kaybettik. hastanede kurtaramadılar..
yani annem kalp kriziyle 1-2 saat cebelleşmiş. şimdi anlıyorum.. ve ben napmıştım.. gidip öbür odaya yatmıştım.. bu vicdan azabıyla yaşamak istemiyorum. çok isyan ediyorum.. bazen dualarla yatıştırıyorum, bazen bu sitede zaman geçiriyorum, bazen de uykuyla yatıştırıyorum kendimi..
ailenle aran nasıl bilmiyorum ama, benimkinden iyidir sanırım.. onlarla hemdert olmaya çalış cnm. benim o da yok
ne teyzeler, ne halalar, ne amca, ne dayı.. ne var olduğunu sandığım arkadaşlarım.. hayat koca bir yalandan ibaretmiş.. koskoca bir boşlukta, çırpınıyorum.. Allahım al canımı diye yalvardım bugün..
onun güzel bedeni toprağın altında çaresizce çürürken, bedenim daralıyo, ruhum çırpınıyo, kalbim sıkışıyo.. her acı eminim zordur.. ama Anne acısının tarifi yokkkkkkk! annemsiz ben bir hiçmişimmmmmm.
