13 yaşımda kuzenimin biri beni taciz etmeye baslamisti ama ben farkinda degildim. Benden iki yaş büyük ve kendisi türkiyede ben belcikada yasiyordum.
Müslümanlarda normal diyip benimle „iliskiye“ girmisti kuzen arasi. Ayni zamanda anneni babani öldürürüm diye sustururdu. Korkudan susardim. Kendi kendimi inandirmaya calisirdim bunun normal olduguna, hatta onu sevdigime. Ama midem bulanirdi, kötü olurdum, aşırı utanirdim, ama öyle böyle utanma degil.
Neyse bir baska kuzenime anlatmisti „iliskimiz“ oldugunu. Ama ben öyle psikolojik baski istismar altindayim ki resmen beynimin kimyasino degistirmisti. Asla duymadigim küfürler, hergün korku icinde gecerdi. Zorla beni suclamaya calisirdi. „Tramvayda adam yanina mi oturdun amc ik?“ „yakisiklimiydi? Yakisikliydi demi direk skerdin?“. Ve ben cocuk yastayim, bunun ne oldugunun farkinda bile degilim. Basima ne geldiginin farkinda degilim ve anlatacak hic kimsem yok.
Aslinda asil sorun bu degil. Terapiye gittim atlattim ve bugün muhtesem bi sevgilim var alti yildir. Kesinlikle evlenmeyi düsünüyorum.
Sorun aslinda kuzenim Melissa. Melissaya söylemisti benimle iliskide oldugunu. Diger kalan baba tarafi zaten ögrenmis ama herkes susuyordu ayip diye. Hic biriyle görüsmüyorum, herkes farkli bakti zaten. Ama hepsi türkiyede oldugu icin sorun yok, baba tarafim yokmus gibi yasiyorum.
Benim anladigim kadariyla Melissanin da psikolojik sorunlari var. Babasini mesela kollarinda kaybemisti kanserden.
Melissa ve benim aram acilmisti zaten, fazla kimseyle görüsemiyordum yasakti. Acik acik konusmadik bu olayi cok fazla ama Melissa bana karsi cok assagalayici seyler yapti. Kendisi benden yasca 7 yas büyük.
Pskilojik ve cinsel siddet uygulayan kuzenden kurtulduktan sonra melissa basima bela oldu. Kendisini asiri üstün görüp beni assagalardi. Beni odaya kapatip „sen uyusturucu ve sigara kullaniyorsun ben biliyorum“ dedi bir kere. „Gözlerin sapsari cünki“. O sira ben aynaya döndügümde „Yok, sen göremezsin birtek ben görürüm“ diye iftira atmisti.
„Ictigin haplari birak“ demisti. Annem benim arkamdan hap kullandigimi söylemis. Anneme anlatmistim hapimin bitkisel oldugunu, biraz sakinlestirme amacla recetesiz. Ama annem zaten hic bir zaman dinlemedi, arkamda durmadi. Sirlarimi direk gider melissaya anlatirdi. Melissa en iyisini bilir cünki.
Asil melissaya olan icimdeki nefreti atamiyorum. Mecburen hala görüsmek zorundayiz. Ben herzaman nazik davrandim, saygisizlik etmedim.
Ben kendi apartmanima ciktim, pskilojim bays düzeldi. Anne babamla aram iyi sayilir. Detayli konusmayiz asla, yada konusmazlar. Anca iş okul nasil gidiyor, o kadar. Psikolojik bir destek yok malesef.
Dün anneme Melissa iftira attiginda neden birsey yapmadin aglayarak sana geldigimde diye sordum. „Ne yapsaydim? Kavga mi etseydim?“ dedi. Arkamda duran hic kimse yok.
Melissa bir cok assagalayici sey yap, uzun uzun anlatmaya gerek yok.
Suan cok sükür bundan haric herseyim var. Işimden menunum, kendime göre güzel para kazaniyorum, ülke ülke geziyorum.
Annemle birlikte yasarken cok kavga olurdu. Melissa bana „boş işleri birak git doru düzgün seylerle ugras“ derdi. Melissanin bugün kaldiramadigi hem gezip tozacak param oldugu, hem ayri apartmanda yasamam, hem birikim yapmam. Bunun onun zoruna gittiginden eminim. Kendisi 33/34 yasinda ve evli degil. Ailesiyle yasiyor, baska bir ülkeye tasinmak istiyor ama gidemiyor.
Onu biraz kudurtmak amacina (ama kendime zarar gelmicek bi sekilde) bazen whatsappta sirf onun gördügü storyler atiyorum
cocukca olabilir ama elimde baska birsey yok.
En kötü günlerimde zaten yerdeyken birde melissa tekme tokat dövmüstü resmen.
Hem basima gelenler icin cok utaniyorum, asiri utaniyorum. Herseyi bildigini düsünüyorum, cinsel istismara kadar. Ve onun bakış acisindan ben bunlari isteyerek yaptim. Üstüne birde beni böyle assagalamasini hazmedemiyorum. Icim nefret dolu ama hic birsey demiyorum yapmiyorum.
Yakinda erkek arkadasimi ailemle tanistircam. Kendisi yabanci, birde orda kavga cikcak. Umarim 1-2 yil icinde evleniriz, muhtesem bir insan. Artik kendi ailemi kurup tamamen iliskiyi kesmek istiyorum, cok yoruldum.
Kafami bunlar kurcalamasa cok mutlu ve menunum. Ama icimdeki o nefret, utanc cok zor.
