Boşanmak Çözüm Mü?

aycananne .!.:

Öncelikle herkese merhaba. Çevremde içinde bulunduğumu durumu konuşabileceğim kimse olmadığı için burada sizlerle paylaşmaya karar verdim. Ben 34 yaşında 1 yasinda oğlu olan bir anneyim. Bebeğimi yalnız büyüttüm. Ne kendi ailemden ne de eşimin ailesinden hiçbir destek görmedim bu süreçte. Eşim de karakter olarak oldukça tembel ve rahatına düşkün bir insan. Evlenmeden önce birbirimizi çok uzun tanıma fırsatımız olmadı ,yaklaşık 4 aylık bir flört sonrası evlenmeye karar verdik. O 4 aylık süreçte dünyanın en iyi huylu en sakin en romantik en halim selim insanıydi. Evlenir evlenmez de yaşımiz geçtiği için bebek sahibi olmak istedik. Açıkçası benim yaşımda evlenen arkadaşlarım bebek sahibi olmak için en az 1 yıl uğraştığından hemen olacağını düşünmedim ve evlendikten 15 gün sonra hamile kaldım. Eşim o sıra çalışmıyordu.Özel sektör çalışanı olduğundan ve benim memur olduğum şehire geldiğinden iş arıyordu, ben çalışıyordum. Hamileliğimin ilk 3 ayı çok zor geçti. Sabah işe gidip öğleden sonra 3de geliyordum ve gelir gelmez yatıyordum,kolumu kaldıracak dermanım yoktu. Eşim bırakın yardım etmeyi,yemek yapmıyorum diye bana laf söylüyordu. 7. Ayıma kadar çalıştım ve eşim bu 7 ay boyunca hep evdeydi. Internet üzerinden birkaç iş yapmaya çalısiyordu. Bütün gece bilgisayar basinda oturup ,öğlene kadar da uyuyordu. Birçok gün 6 7 aylik hamile halimle işten gelip saat 3 de hala uyuduğunu biliyorum. Bir gün olsun benim karım hamile haliyle çalısiyor, ben evdeyim ,ona bir cay hazirlayayim, bi yumurta kırayım dediğini gormedim. İşten cok yorgun geldiğim için ancak yemek hazırlıyor,yemeği yedikten sonra da hemen uyuyordum. Çoğu günler mutfağı temizlemeye bile dermanım kalmıyordu. Esim de evin o halini görmesine rağmen söylemeden hiçbir işin ucundan tutmuyordu.35 yasinda kocaman adama annesi gibi her seyi teker teker söylemem gerekiyordu yapmasi icin ve bu beni gerçekten cok yoruyordu. Evlenmeden önce 8 yıl bekar yaşamış bir insan olarak temizliğe ve düzene çok alıştığımdan evin o halini gördükçe sinirleniyor, ağlıyordum.Ama vücudum gerçekten temizlik yapmaya uygun değildi. Aşırı ödemli,sürekli eklem ağrısı olan bir hamileydim. Eşim çalışmadığı için eve yardımcı da alamıyordum çünkü evin tüm ihtiyacını ve bebeğimin ihtiyaçlarını karşılamak icin sadece benim maaşim vardı. Tasarruflu olmak zorundaydım. Bu şekilde kavga gürültü, sürekli ağlamalar ile 9 ayı tamamladık ve sezaryen doğum ile oğlumu kucağima aldım. Ablam ve annem toplam 9 gün yanımda kaldılar. Esim de bebeğim 14 günlük iken işe başladı ve yalnız kaldim. Oğlumdan şikayet etmek istemiyorum ama çok gazlı,zorla emen ve çok az uyuyan bir bebekti.Asla yerde tek başına vakit geçirmedi,emeklemedi,sürekli kucak istedi.8 aylıkken de yürüdü ve uyanik olduğu tüm zaman diliminde düşmesin ,kendine zarar vermesin diye onun pesinde koşar oldum. Babası çocugu aksamlari sadece 2 saat oyaliyor ben de o sure zarfinda yemek yapip sofra kurup kaldırıp, bebegin camasirlarini hallediyordum. Her gün kendime söz veriyordum,bebek uyudugunda hemen uyumayacagim ,evi toparlayacagim,ütü yapacagim diye ama cocugu uyuturken sızıp kaliyordum cogu zaman. Eşim de ben cocuğu uyutmak icin odaya götürur göturmez ya tv karsisina geçiyor ya da telefonuna gomülüyor,kaldigi yerde de uyuyup kalıyordu.Evde bana hiç yardim etmedigi gibi ailesi ile ilgili kız isteme ,nişan gibi ufacık bir organizasyon olsa beni cocukla bırakıp şehir dışına ailesinin yanına gidip bizi 4-5 gün yalnız bırakıyordu.Bebeğim 11 aylıkken de gitmek istemememe rağmen beni yakınının düğünü için şehir dışina götürdü ve zaten doğru düzgün yemeyen,uyumayan çocuğun bütün düzeni bozuldu. Gittiğim yerde burnumdan geldiği gibi evimize döndüğümüzde de oğlum 1 ay boyunca asla düzgün yemedi,uyku düzeni geri gelmedi ve 1 ay boyunca uyanik oldugu her dakika gazı varmış gibi ya ağladı ya da mızıldandı.Ben onun ailesi ile ilgili hiçbir şeye iştirak etmek istemedim çünkü anne ve babası durumlar gayet müsait olmasına ragmen asla bize destek olmadılar. Bebeğim 2 aylikken gelip 5 gün kalıp anne kokusuna alısmis cocugu tüm gün beşikte yatırıp sadece emzirmek icin almama müsaade ettiler. 5 gün boyunca kendilerine hizmet ettirdiler. Oğlumun gaz dışında ilk kez çığlık çığlığa ağladığina onların geldiği zaman şahit oldum ve bu tutumlarına çok kızdım,ister istemez o günden sonra kayinvalidem ve kayinpederime karşı içimde bir soğukluk oluştu.Gel zaman git zaman eşimin işleri düzeldi ,benim verdigim altinlar ve cektigim kredi ile kendi de bir miktar para ekleyerek 2 araba aldi ve kargo işine girdi. 2 tane de şoför ise aldi,Şu an hiç calismadan para kazanıyor. Ancak yine de disarida hicbir isi olmamasina ragmen öğleden sonra saat 2 ye 3 e kadar dışarda geziyor,sanayiye gidiyor,kahvede arkadasları ile oturuyor. Buna tepki gösterdiğimde de ben erkek adamım, evde oturup seninle cocuk bakamam diyor. Gerçekten disarda bir işi oldugunda bir sey söylemiyorum ama adam eve gelmemek icin resmen iş icat ediyor. Tüm bunların yaninda evlenmeden once bana alkol almıyorum demesine ragmen 1 gece eve sarhos geldi ve karısını aldatan acayip insanlarla da arkadaşlik ediyor. Tüm hayatımı anlatmis gibi oldum,sıkılanlar olduysa kusura bakmasın ama durumu tüm acıklığıyla anlatmak istedim ki belki yol gösteren bir arkadaş olur. Ben bu sebeplerden dolayı bosanmak istiyorum. Ekonomik anlamda pek bir sıkıntım olmayacak. Su an ücretsiz izindeyim ama oglum 2 yasina gelene kadar beni idare edecek kadar birikimim var. 2 yasindan sonra zaten işe baslamak zorundayim memur oldugum icin. O zaman da uygun bir bakici tutup yarim gün calisacagim. Bunlar mesele degil asıl mesele boşanirsam cocugun babasiz kalacak olması. Babasıni da aşiri seviyor, adam eve gelince resmen sevincinden taklalar atiyor cocuk. Ona yikilmis bir yuva vermek istemiyorum ama bu gidisle akıl sagligini yitirmis bir annesi olacak. Bu süreci yaşamış arkadaslardan akıl istiyorum ve lütfen kırıcı bir üslup kullanmayın. Çünku annem babam dahil en yakinlarimdan "Bi sen mi doğurdun, ac tvyi çizgi film izlesin sen işine bak,abartiyosun,psikolojik tedavi gor" gibi çok kırıcı şeyleri yeterince duydum. Destek olacak arkasaşlara simdiden teşekkürler

Genişletmek için tıkla...

aycananne .!.:

Öncelikle herkese merhaba. Çevremde içinde bulunduğumu durumu konuşabileceğim kimse olmadığı için burada sizlerle paylaşmaya karar verdim. Ben 34 yaşında 1 yasinda oğlu olan bir anneyim. Bebeğimi yalnız büyüttüm. Ne kendi ailemden ne de eşimin ailesinden hiçbir destek görmedim bu süreçte. Eşim de karakter olarak oldukça tembel ve rahatına düşkün bir insan. Evlenmeden önce birbirimizi çok uzun tanıma fırsatımız olmadı ,yaklaşık 4 aylık bir flört sonrası evlenmeye karar verdik. O 4 aylık süreçte dünyanın en iyi huylu en sakin en romantik en halim selim insanıydi. Evlenir evlenmez de yaşımiz geçtiği için bebek sahibi olmak istedik. Açıkçası benim yaşımda evlenen arkadaşlarım bebek sahibi olmak için en az 1 yıl uğraştığından hemen olacağını düşünmedim ve evlendikten 15 gün sonra hamile kaldım. Eşim o sıra çalışmıyordu.Özel sektör çalışanı olduğundan ve benim memur olduğum şehire geldiğinden iş arıyordu, ben çalışıyordum. Hamileliğimin ilk 3 ayı çok zor geçti. Sabah işe gidip öğleden sonra 3de geliyordum ve gelir gelmez yatıyordum,kolumu kaldıracak dermanım yoktu. Eşim bırakın yardım etmeyi,yemek yapmıyorum diye bana laf söylüyordu. 7. Ayıma kadar çalıştım ve eşim bu 7 ay boyunca hep evdeydi. Internet üzerinden birkaç iş yapmaya çalısiyordu. Bütün gece bilgisayar basinda oturup ,öğlene kadar da uyuyordu. Birçok gün 6 7 aylik hamile halimle işten gelip saat 3 de hala uyuduğunu biliyorum. Bir gün olsun benim karım hamile haliyle çalısiyor, ben evdeyim ,ona bir cay hazirlayayim, bi yumurta kırayım dediğini gormedim. İşten cok yorgun geldiğim için ancak yemek hazırlıyor,yemeği yedikten sonra da hemen uyuyordum. Çoğu günler mutfağı temizlemeye bile dermanım kalmıyordu. Esim de evin o halini görmesine rağmen söylemeden hiçbir işin ucundan tutmuyordu.35 yasinda kocaman adama annesi gibi her seyi teker teker söylemem gerekiyordu yapmasi icin ve bu beni gerçekten cok yoruyordu. Evlenmeden önce 8 yıl bekar yaşamış bir insan olarak temizliğe ve düzene çok alıştığımdan evin o halini gördükçe sinirleniyor, ağlıyordum.Ama vücudum gerçekten temizlik yapmaya uygun değildi. Aşırı ödemli,sürekli eklem ağrısı olan bir hamileydim. Eşim çalışmadığı için eve yardımcı da alamıyordum çünkü evin tüm ihtiyacını ve bebeğimin ihtiyaçlarını karşılamak icin sadece benim maaşim vardı. Tasarruflu olmak zorundaydım. Bu şekilde kavga gürültü, sürekli ağlamalar ile 9 ayı tamamladık ve sezaryen doğum ile oğlumu kucağima aldım. Ablam ve annem toplam 9 gün yanımda kaldılar. Esim de bebeğim 14 günlük iken işe başladı ve yalnız kaldim. Oğlumdan şikayet etmek istemiyorum ama çok gazlı,zorla emen ve çok az uyuyan bir bebekti.Asla yerde tek başına vakit geçirmedi,emeklemedi,sürekli kucak istedi.8 aylıkken de yürüdü ve uyanik olduğu tüm zaman diliminde düşmesin ,kendine zarar vermesin diye onun pesinde koşar oldum. Babası çocugu aksamlari sadece 2 saat oyaliyor ben de o sure zarfinda yemek yapip sofra kurup kaldırıp, bebegin camasirlarini hallediyordum. Her gün kendime söz veriyordum,bebek uyudugunda hemen uyumayacagim ,evi toparlayacagim,ütü yapacagim diye ama cocugu uyuturken sızıp kaliyordum cogu zaman. Eşim de ben cocuğu uyutmak icin odaya götürur göturmez ya tv karsisina geçiyor ya da telefonuna gomülüyor,kaldigi yerde de uyuyup kalıyordu.Evde bana hiç yardim etmedigi gibi ailesi ile ilgili kız isteme ,nişan gibi ufacık bir organizasyon olsa beni cocukla bırakıp şehir dışına ailesinin yanına gidip bizi 4-5 gün yalnız bırakıyordu.Bebeğim 11 aylıkken de gitmek istemememe rağmen beni yakınının düğünü için şehir dışina götürdü ve zaten doğru düzgün yemeyen,uyumayan çocuğun bütün düzeni bozuldu. Gittiğim yerde burnumdan geldiği gibi evimize döndüğümüzde de oğlum 1 ay boyunca asla düzgün yemedi,uyku düzeni geri gelmedi ve 1 ay boyunca uyanik oldugu her dakika gazı varmış gibi ya ağladı ya da mızıldandı.Ben onun ailesi ile ilgili hiçbir şeye iştirak etmek istemedim çünkü anne ve babası durumlar gayet müsait olmasına ragmen asla bize destek olmadılar. Bebeğim 2 aylikken gelip 5 gün kalıp anne kokusuna alısmis cocugu tüm gün beşikte yatırıp sadece emzirmek icin almama müsaade ettiler. 5 gün boyunca kendilerine hizmet ettirdiler. Oğlumun gaz dışında ilk kez çığlık çığlığa ağladığina onların geldiği zaman şahit oldum ve bu tutumlarına çok kızdım,ister istemez o günden sonra kayinvalidem ve kayinpederime karşı içimde bir soğukluk oluştu.Gel zaman git zaman eşimin işleri düzeldi ,benim verdigim altinlar ve cektigim kredi ile kendi de bir miktar para ekleyerek 2 araba aldi ve kargo işine girdi. 2 tane de şoför ise aldi,Şu an hiç calismadan para kazanıyor. Ancak yine de disarida hicbir isi olmamasina ragmen öğleden sonra saat 2 ye 3 e kadar dışarda geziyor,sanayiye gidiyor,kahvede arkadasları ile oturuyor. Buna tepki gösterdiğimde de ben erkek adamım, evde oturup seninle cocuk bakamam diyor. Gerçekten disarda bir işi oldugunda bir sey söylemiyorum ama adam eve gelmemek icin resmen iş icat ediyor. Tüm bunların yaninda evlenmeden once bana alkol almıyorum demesine ragmen 1 gece eve sarhos geldi ve karısını aldatan acayip insanlarla da arkadaşlik ediyor. Tüm hayatımı anlatmis gibi oldum,sıkılanlar olduysa kusura bakmasın ama durumu tüm acıklığıyla anlatmak istedim ki belki yol gösteren bir arkadaş olur. Ben bu sebeplerden dolayı bosanmak istiyorum. Ekonomik anlamda pek bir sıkıntım olmayacak. Su an ücretsiz izindeyim ama oglum 2 yasina gelene kadar beni idare edecek kadar birikimim var. 2 yasindan sonra zaten işe baslamak zorundayim memur oldugum icin. O zaman da uygun bir bakici tutup yarim gün calisacagim. Bunlar mesele degil asıl mesele boşanirsam cocugun babasiz kalacak olması. Babasıni da aşiri seviyor, adam eve gelince resmen sevincinden taklalar atiyor cocuk. Ona yikilmis bir yuva vermek istemiyorum ama bu gidisle akıl sagligini yitirmis bir annesi olacak. Bu süreci yaşamış arkadaslardan akıl istiyorum ve lütfen kırıcı bir üslup kullanmayın. Çünku annem babam dahil en yakinlarimdan "Bi sen mi doğurdun, ac tvyi çizgi film izlesin sen işine bak,abartiyosun,psikolojik tedavi gor" gibi çok kırıcı şeyleri yeterince duydum. Destek olacak arkasaşlara simdiden teşekkürler

Genişletmek için tıkla...

aycananne .!.:

Öncelikle herkese merhaba. Çevremde içinde bulunduğumu durumu konuşabileceğim kimse olmadığı için burada sizlerle paylaşmaya karar verdim. Ben 34 yaşında 1 yasinda oğlu olan bir anneyim. Bebeğimi yalnız büyüttüm. Ne kendi ailemden ne de eşimin ailesinden hiçbir destek görmedim bu süreçte. Eşim de karakter olarak oldukça tembel ve rahatına düşkün bir insan. Evlenmeden önce birbirimizi çok uzun tanıma fırsatımız olmadı ,yaklaşık 4 aylık bir flört sonrası evlenmeye karar verdik. O 4 aylık süreçte dünyanın en iyi huylu en sakin en romantik en halim selim insanıydi. Evlenir evlenmez de yaşımiz geçtiği için bebek sahibi olmak istedik. Açıkçası benim yaşımda evlenen arkadaşlarım bebek sahibi olmak için en az 1 yıl uğraştığından hemen olacağını düşünmedim ve evlendikten 15 gün sonra hamile kaldım. Eşim o sıra çalışmıyordu.Özel sektör çalışanı olduğundan ve benim memur olduğum şehire geldiğinden iş arıyordu, ben çalışıyordum. Hamileliğimin ilk 3 ayı çok zor geçti. Sabah işe gidip öğleden sonra 3de geliyordum ve gelir gelmez yatıyordum,kolumu kaldıracak dermanım yoktu. Eşim bırakın yardım etmeyi,yemek yapmıyorum diye bana laf söylüyordu. 7. Ayıma kadar çalıştım ve eşim bu 7 ay boyunca hep evdeydi. Internet üzerinden birkaç iş yapmaya çalısiyordu. Bütün gece bilgisayar basinda oturup ,öğlene kadar da uyuyordu. Birçok gün 6 7 aylik hamile halimle işten gelip saat 3 de hala uyuduğunu biliyorum. Bir gün olsun benim karım hamile haliyle çalısiyor, ben evdeyim ,ona bir cay hazirlayayim, bi yumurta kırayım dediğini gormedim. İşten cok yorgun geldiğim için ancak yemek hazırlıyor,yemeği yedikten sonra da hemen uyuyordum. Çoğu günler mutfağı temizlemeye bile dermanım kalmıyordu. Esim de evin o halini görmesine rağmen söylemeden hiçbir işin ucundan tutmuyordu.35 yasinda kocaman adama annesi gibi her seyi teker teker söylemem gerekiyordu yapmasi icin ve bu beni gerçekten cok yoruyordu. Evlenmeden önce 8 yıl bekar yaşamış bir insan olarak temizliğe ve düzene çok alıştığımdan evin o halini gördükçe sinirleniyor, ağlıyordum.Ama vücudum gerçekten temizlik yapmaya uygun değildi. Aşırı ödemli,sürekli eklem ağrısı olan bir hamileydim. Eşim çalışmadığı için eve yardımcı da alamıyordum çünkü evin tüm ihtiyacını ve bebeğimin ihtiyaçlarını karşılamak icin sadece benim maaşim vardı. Tasarruflu olmak zorundaydım. Bu şekilde kavga gürültü, sürekli ağlamalar ile 9 ayı tamamladık ve sezaryen doğum ile oğlumu kucağima aldım. Ablam ve annem toplam 9 gün yanımda kaldılar. Esim de bebeğim 14 günlük iken işe başladı ve yalnız kaldim. Oğlumdan şikayet etmek istemiyorum ama çok gazlı,zorla emen ve çok az uyuyan bir bebekti.Asla yerde tek başına vakit geçirmedi,emeklemedi,sürekli kucak istedi.8 aylıkken de yürüdü ve uyanik olduğu tüm zaman diliminde düşmesin ,kendine zarar vermesin diye onun pesinde koşar oldum. Babası çocugu aksamlari sadece 2 saat oyaliyor ben de o sure zarfinda yemek yapip sofra kurup kaldırıp, bebegin camasirlarini hallediyordum. Her gün kendime söz veriyordum,bebek uyudugunda hemen uyumayacagim ,evi toparlayacagim,ütü yapacagim diye ama cocugu uyuturken sızıp kaliyordum cogu zaman. Eşim de ben cocuğu uyutmak icin odaya götürur göturmez ya tv karsisina geçiyor ya da telefonuna gomülüyor,kaldigi yerde de uyuyup kalıyordu.Evde bana hiç yardim etmedigi gibi ailesi ile ilgili kız isteme ,nişan gibi ufacık bir organizasyon olsa beni cocukla bırakıp şehir dışına ailesinin yanına gidip bizi 4-5 gün yalnız bırakıyordu.Bebeğim 11 aylıkken de gitmek istemememe rağmen beni yakınının düğünü için şehir dışina götürdü ve zaten doğru düzgün yemeyen,uyumayan çocuğun bütün düzeni bozuldu. Gittiğim yerde burnumdan geldiği gibi evimize döndüğümüzde de oğlum 1 ay boyunca asla düzgün yemedi,uyku düzeni geri gelmedi ve 1 ay boyunca uyanik oldugu her dakika gazı varmış gibi ya ağladı ya da mızıldandı.Ben onun ailesi ile ilgili hiçbir şeye iştirak etmek istemedim çünkü anne ve babası durumlar gayet müsait olmasına ragmen asla bize destek olmadılar. Bebeğim 2 aylikken gelip 5 gün kalıp anne kokusuna alısmis cocugu tüm gün beşikte yatırıp sadece emzirmek icin almama müsaade ettiler. 5 gün boyunca kendilerine hizmet ettirdiler. Oğlumun gaz dışında ilk kez çığlık çığlığa ağladığina onların geldiği zaman şahit oldum ve bu tutumlarına çok kızdım,ister istemez o günden sonra kayinvalidem ve kayinpederime karşı içimde bir soğukluk oluştu.Gel zaman git zaman eşimin işleri düzeldi ,benim verdigim altinlar ve cektigim kredi ile kendi de bir miktar para ekleyerek 2 araba aldi ve kargo işine girdi. 2 tane de şoför ise aldi,Şu an hiç calismadan para kazanıyor. Ancak yine de disarida hicbir isi olmamasina ragmen öğleden sonra saat 2 ye 3 e kadar dışarda geziyor,sanayiye gidiyor,kahvede arkadasları ile oturuyor. Buna tepki gösterdiğimde de ben erkek adamım, evde oturup seninle cocuk bakamam diyor. Gerçekten disarda bir işi oldugunda bir sey söylemiyorum ama adam eve gelmemek icin resmen iş icat ediyor. Tüm bunların yaninda evlenmeden once bana alkol almıyorum demesine ragmen 1 gece eve sarhos geldi ve karısını aldatan acayip insanlarla da arkadaşlik ediyor. Tüm hayatımı anlatmis gibi oldum,sıkılanlar olduysa kusura bakmasın ama durumu tüm acıklığıyla anlatmak istedim ki belki yol gösteren bir arkadaş olur. Ben bu sebeplerden dolayı bosanmak istiyorum. Ekonomik anlamda pek bir sıkıntım olmayacak. Su an ücretsiz izindeyim ama oglum 2 yasina gelene kadar beni idare edecek kadar birikimim var. 2 yasindan sonra zaten işe baslamak zorundayim memur oldugum icin. O zaman da uygun bir bakici tutup yarim gün calisacagim. Bunlar mesele degil asıl mesele boşanirsam cocugun babasiz kalacak olması. Babasıni da aşiri seviyor, adam eve gelince resmen sevincinden taklalar atiyor cocuk. Ona yikilmis bir yuva vermek istemiyorum ama bu gidisle akıl sagligini yitirmis bir annesi olacak. Bu süreci yaşamış arkadaslardan akıl istiyorum ve lütfen kırıcı bir üslup kullanmayın. Çünku annem babam dahil en yakinlarimdan "Bi sen mi doğurdun, ac tvyi çizgi film izlesin sen işine bak,abartiyosun,psikolojik tedavi gor" gibi çok kırıcı şeyleri yeterince duydum. Destek olacak arkasaşlara simdiden teşekkürler

Genişletmek için tıkla...

AnkaEnerjisi .!.:

Kendinize çok yazık etmişsiniz.
Geçen gün eşim çocuklarla birlikteyken böyle bir konu aklıma geldi. Ayrılma aşamasına gelirsem, çocuklarımla ilgili ne düşünürüm? Şüphesiz boşanırım.

Biliyor musunuz, annelerin ruh ve beden sağlığı o kadar önemli ki. Siz perişan bir şekilde mutsuz görünürken, eşinizle tartışmanıza şahit olurken, o çocuğun neler hissedebileceğini bir düşünün. Travma üstüne travma. Çocuklar yaşları kaç olursa olsun annelerini enerji dolu, neşeli ve güzel görmek istiyor.

Kimse sizin karmanıza girmesin. Geniş kapsamalı ve mantığınızla düşünüp karar verin lütfen.

Ve şunu biliniz; biz aslında o kadar güçlü varlıklarız ki, yapmayacağımız ve üstesinden gelemeyeceğimiz hiçbir şey yok bundan emin olun lütfen.

Eşinizle ilgili yargı alanına girmeyeyim ama sanırım kadınların evlenmek için deli olacağı bir özelliği yok.

Genişletmek için tıkla...

Claire Fraser .!.:

34 - 35 yaşında olsaydınız ve çocuğunuz olmasaydı anne olabilmek için de fazla seçeneğiniz zamanınız yoksa boşanır mıydınız yine ? malum 35 zor değil mi anne olabilmek
benim umudum kalmadı

Genişletmek için tıkla...

Soruyu bana sormamışsınız ama mesajınızı görünce cevaplamak istedim, boşanırdım çünkü çocuklar mutlu bir yuvaya doğmayı hak ediyorlar.
Çocuk yapmak için zamanımız kısıtlı diye doğru dürüst sevgi ve şefkat görmeyeceği babalara mahkum etmek haksızlık ve özür dilerim ama bencillik.

Konudaki baba eşini geçtim çocuğuna bile sıfır ilgili, oysa çocukların ruhsal sağlığı için anne sevgisi kadar baba sevgisi ve ilgisi de gerekiyor, ayrıca 35 yaşında anne olmak zor değil, gebeliğe engel hiçbir sorununuz yoksa her şey yolundaysa 35 yaşında da hamile kalırsınız 40 yaşında da.
Halam oğlunu doğurduğunda 38 yaşındaydı, anneannemin bir komşusu 40 yaşından sonra hamile kaldı, Kadınlar Kulübünde ilk bebeğini 40 yaşında kucağına alanlar var.

Allah sizin de gönlünüze göre versin

Mune .!.:

Soruyu bana sormamışsınız ama mesajınızı görünce cevaplamak istedim, boşanırdım çünkü çocuklar mutlu bir yuvaya doğmayı hak ediyorlar.
Çocuk yapmak için zamanımız kısıtlı diye doğru dürüst sevgi ve şefkat görmeyeceği babalara mahkum etmek haksızlık ve özür dilerim ama bencillik.

Konudaki baba eşini geçtim çocuğuna bile sıfır ilgili, oysa çocukların ruhsal sağlığı için anne sevgisi kadar baba sevgisi ve ilgisi de gerekiyor, ayrıca 35 yaşında anne olmak zor değil, gebeliğe engel hiçbir sorununuz yoksa her şey yolundaysa 35 yaşında da hamile kalırsınız 40 yaşında da.
Halam oğlunu doğurduğunda 38 yaşındaydı, anneannemin bir komşusu 40 yaşından sonra hamile kaldı, Kadınlar Kulübünde ilk bebeğini 40 yaşında kucağına alanlar var.

Allah sizin de gönlünüze göre versin

Genişletmek için tıkla...

Claire Fraser .!.:

Evet ama genelde geç doğum yapanlar 2. veya 3.çocuk olmuyor mu ?

ilk doğum yaşı önemli değil mi bilmiyorum ya

çok üzülüyorum karşıma çıkan her erkek baba olmak istemediğini söylüyor

Maddiyat kaynaklı değil. Biri diş doktoru hatta diş cerrahisi alanında uzmanlaşmış diğeri de mühendis ama anne olmak istiyorum başka hiçbir talebim yok dediğimde çocuk sesine tahammül edemiyoruz diyorlar

Göz pınarlarım kurudu artık ağlayamıyorum bile erkeklere ne oldu neden böyleler
kadınsılar. Trip atıyorlar. Etrafımdaki erkekler naz yapıyor, manikür pedikür kalıcı oje yaptıran, dar pantolon giyen erkekler bana teklif ediyor. Diğerleri de hep anneci erkek.


1+1 ev temizlenmesi kolay kutu gibi ev, sıradan bir eş anneci olmayan çekirdek aile olmak isteyen bir adam, bir kız çocuğuna sahip olmak bunlar çok şey midir hayatta niye olduramıyorum..erkekler niçin çocuk istemiyor baba olmak için çıldıran koruyup kollayan adamlara ne oldu

Genişletmek için tıkla...