Arkadaşlar iyi dilekleriniz dualarınız için sağolun.
Ben durumu biraz çıtlatmıştım oğluma. Hazırlıksız yakalanmadı. Konuşmuşlar. Babası izin istemiş. Evlenmesinin ondan vazgeçmesi anlamına gelmediğini falan söylemiş. Bu doğru biliyorum. En azından bu gün için doğru. Maddi manevi oğlundan desteği esirgemiyor. Zaten maddi anlamda boşanma sırasında onu bağlayıcı maddeleri protokole yazdırmış, imzalatmıştım. O konuda sıkıntı yok. Ama ileri de tavrı değişirse, oğlum için yapılması gereken her hamleyi yaparım. Bu konuda benimle mücadeleye gücü yetmez, bunu biliyor.
Oğlumun hissettiklerine gelince.. Bu konuda şanslıyım. Duygusal ve sosyal yönden bir yetişkinden farkı yok. O zaten bizim için zaten yoktu dedi. Umrumda bile değil evlenirse evlensin düşüncesinde. Hayatta en çok bana sonra da dedelerine güvendiğini söyledi.
Çocuğuma hayatımı adamak konusuna gelirsek.. Adamıyorsam da değilse de erteliyorum bu doğru. Boşandıktan sonra kurduğumuz düzen ikimizi de mutlu ediyor. Rahatız, özgürüz. Oğlum boşanmadan hemen sonra "4-5 yıl sonra ben çekip gideceğim anne. Yalnız kalmanı istemiyorum ama ben evden gitmeden önce evlenmeni de istemiyorum. Yine de sen bilirsin"
demişti. Bu gerçek düşünceleri mi yoksa annem de beni bırakır mı endişesinin farklı bir ifadesi miydi bilmiyorum.
Bir de şu var ki.. Bırak evliliği sevgili olma durumu bile beni ölesiye korkutuyor. Kimsenin beni sevmesine izin vermiyorum. Kaldı ki karşıma çıkan adamlar kolay silinip geçilecek insanlar değildi. Ama birine evet dersem huzurumu, konforumu, özgürlüğümü kaybedecekmişim gibi geliyor. Sanırım alınan yaralar sadece kabuk tuttu. Henüz iyileşemedim. Bakalım zaman
neler gösterecek.
Benden daha genç ve çocukları küçük olan arkadaşlara tavsiyem.. Eğer doğru insanı bulduklarına inanıyorlarsa ve hazırlarsa.. En azından denesinler. Çocuğunuz büyüdükçe daha kolay olmayacak. Aksine işiniz daha zor olacak.
Allah hepimiz hakkında hayırlısını versin..