- 10 Ekim 2019
- 2.026
- 4.447
Bu konuyu açıp açmamak arasıda kaldım. Çünkü kimseye pek anlatmadıgım bahsetmediğim duygularımı anlatıcam.
Annem ve babam ben 15 yaşında iken boşandılar. Babam annemi aldattıgı için ayrıldılar. Ben ve kız kardeşim annem ile yaşamaya devam ettik babam hayatındaki kadınla evlendi ayrı bir hayat kurdu. Anneme nafakamızı öderdi bizide haftasonları alır avm de gezdirir vakit geçirirdi. Lisem bitene kadar annemle yaşadıgımız evde devam ettik otırmaya. Takii komşumuz anneme evlilik için birini bulup görüştürene kadar. Annem 2 ay içinde konusup tanıştıgı adamla evlenme kararı aldı bu olay benim liseden mezun olup üniversite tercihlerimi yapıcagım yaza denk geliyordu. Annemle koca yaz kedi köpek gibi olduk. Neden dedim ya ? niye bu acele o kadın mı aklına girdi ne ara tanıdın sevdin? sadece mesajlaşarak nasıl içine sindi diye. Adam başka şehirde yaşıyor ve annem evlenip onun yaşadıgı şehirde yaşamaya gidecekti. Kız kardeşim o dönem 7 8 yaşlarındaydı ben nasıl güvenip elin adamıyla aynı evde tutacaktım kardeşim kafamda tonlarca soru ve asıl konuda ben üniversiteyi yaşadıgımız şehirde okuyacaktım annem beni bırakıp gidecekti.. babamın yanında yaşamı söyledi ama boşandıkları andan itibaren babamı hep kötüledi. bizi bıraktı elin karısına gitti küfürler cart curt bu laflarla büyüdüm ben. Sogukluk vardı babama karsı içimde aramızdaki baba kız ilişkisi ben 15 yaşındayken bittmişti halbuki. Neyse annemin apar topar evlenmesi benim babamın yanına yerleşmem okulumu okumam üniden mezun olmam evlenmem derken yıllar geçti 10 sene neredeyse. Geriye kalanlar kız kardeşim suan lisede ve panikatak hastası duygusal olarak cok hasss bir kızdı bu dönemi hiç kolay atlatamadı. Annem evlenince onlarla 3 sene yaşadı sonra adam bana bağırıyor annem beni hiç korumuyor sesini cıkarmıyor vs diye ağlıyordu birdr annem eşinden cocuk yaptı ve kız kardeşim o dönem yaşı küçük oldıgu için kıskanıyor dışlanmış gibi hiissediyordu. Ben kız kardeşimi babamın yanına aldım hemde bizim yaşadıgımız şehirde gözümün önünde olur diye. Bu olaylar oldugunda ben evliydim. Annemle aramız bozuldu bu olayla ilgili hesap sorup cingar çıkardıgım için. Belli bir dönem konusmayıp tekrar barıştık, anne işte insan silip atamıyor ama benim zorıma giden eşine karşı hiç savunmadı. Kızlarıma laf söyletmem demedi veya bir hata yaptılarsa kızmak uyarmak bana düşer sen bir dur demedi bunlar hep zoruma gitti annemin evledikten sonra bizi 2. Plana atması resmen tramvam oldu..
Babama gelicek olursam, babam beni üniversite döneminde yanında kaldıgım için biraz daha baba kız ilişkmiz oldu olmadı ite kaka derken belli bir dönem yanında kaldım ama evdeki yabancı uyruklu eşi yüzüme gülüp bana iyi davranıp arkamdan babamı hep doldırmuş babam hep eşinin ağzının içine bakarak kararlar verdi bana tavırları hep çekinerekti. Bunu az çok anlıyordum ama ne diyebilirim onların evinde kalıyordum hakkımı savunamıyordum çünkü orası evim gibi değildi misafir gibi kalıyordum bunlar hep zoruma giden şeyler oldu. Okulumun ilk birinci senesi bittiği yaz dönemi babam beni tartışmamızdan sonra evden kovdu bende artık içimdeki tüm kırgınlıkları zoruma gidenleri saydırdım ağzıma gelenleri aldım bavulumu cıktım. Ben ağzımı açınca geri dönüşüde olmadı tabi.
Ve daha bir çok olay silsilesi oldu bundan sonrada. Yazarsa çook uzun olucak devamında okulu bitirmem evlenmem çalışma hayatım vs giriyor kısaca ben 15 yaşımdan 19 yaşıma kadar bunları yaşadım ve bu duyguları eksikliklerim kırgınlıkları atamıyorum içimden. Annem ve babamla suan da konusuyoruz arada torun olunca ağzımın içine bakıyorlar 10 yıl sonra kıymetli oldum :)
Ama onlara hala içten içe kızgınım kırgınım. Bugün kız kardeşimle konustum napıyorsunuz nasılsınız diye(babamın yanında kalıyor hala) babamın eşinin kızı geldi sevgilisiyle onları yemeğe çıkardık dedi. İçimden dedim ulan babam benim evime karısı laf yapıyor diye rahat rahat gelemiyor haftasonu gelirse anca işten sonra eve geçmeden 1 2 saat uğrayıp gidiyor ama başkasının evladına ne güzel karşıyor. Annem benim doğumumdan sonra yanıma gelmedi bile lohusalıgımı tek basıma geçirdim çok şükür kimseyede muhtaç olmadım ama insan bi arıyor duygusal olarak da anne ya sonuçta(!) Gelememesinin sebebi eşinin kızıda aynı dönem benle doğum yaptı ikiz bebekleri oldu, annemlerin yanında kaldı 2 ay. eşi polis kadın evde gece gündüz tek oluyor, öz anneside vefat ettiği için bi babası var baba evine gelmiş normal olarak annemde onun yanındaydı.
Ya daha nice olaylar var belki ufak tefek ama ben içimden yasıyorım tüm duygularımı ve böyle arada düşündükçe neden diyorum yanımda olmadılar hiç bir anımda sahip cıkmadılar neden bir başıma bıraktırlar. Bayramlarda gelip gitme yok doğum günlerimde yanımda değiller özel hiç bir anımda olmadılar yanımda. İçimdeki küçük çocuk hala bu eksiklikler içinde boğusuyor.
Sürekli sorgulamaktan kendimi alıkoyamıyorum sürekli keskelerle yasıyorum.
Kendi hayatıma elbette bakıyorum evladımı yetişriyorum evliyim ama onlarla telefondan konusup kapatınca içimde bu sonu olmayan duygular yine beliriyor.
Annem ve babam ben 15 yaşında iken boşandılar. Babam annemi aldattıgı için ayrıldılar. Ben ve kız kardeşim annem ile yaşamaya devam ettik babam hayatındaki kadınla evlendi ayrı bir hayat kurdu. Anneme nafakamızı öderdi bizide haftasonları alır avm de gezdirir vakit geçirirdi. Lisem bitene kadar annemle yaşadıgımız evde devam ettik otırmaya. Takii komşumuz anneme evlilik için birini bulup görüştürene kadar. Annem 2 ay içinde konusup tanıştıgı adamla evlenme kararı aldı bu olay benim liseden mezun olup üniversite tercihlerimi yapıcagım yaza denk geliyordu. Annemle koca yaz kedi köpek gibi olduk. Neden dedim ya ? niye bu acele o kadın mı aklına girdi ne ara tanıdın sevdin? sadece mesajlaşarak nasıl içine sindi diye. Adam başka şehirde yaşıyor ve annem evlenip onun yaşadıgı şehirde yaşamaya gidecekti. Kız kardeşim o dönem 7 8 yaşlarındaydı ben nasıl güvenip elin adamıyla aynı evde tutacaktım kardeşim kafamda tonlarca soru ve asıl konuda ben üniversiteyi yaşadıgımız şehirde okuyacaktım annem beni bırakıp gidecekti.. babamın yanında yaşamı söyledi ama boşandıkları andan itibaren babamı hep kötüledi. bizi bıraktı elin karısına gitti küfürler cart curt bu laflarla büyüdüm ben. Sogukluk vardı babama karsı içimde aramızdaki baba kız ilişkisi ben 15 yaşındayken bittmişti halbuki. Neyse annemin apar topar evlenmesi benim babamın yanına yerleşmem okulumu okumam üniden mezun olmam evlenmem derken yıllar geçti 10 sene neredeyse. Geriye kalanlar kız kardeşim suan lisede ve panikatak hastası duygusal olarak cok hasss bir kızdı bu dönemi hiç kolay atlatamadı. Annem evlenince onlarla 3 sene yaşadı sonra adam bana bağırıyor annem beni hiç korumuyor sesini cıkarmıyor vs diye ağlıyordu birdr annem eşinden cocuk yaptı ve kız kardeşim o dönem yaşı küçük oldıgu için kıskanıyor dışlanmış gibi hiissediyordu. Ben kız kardeşimi babamın yanına aldım hemde bizim yaşadıgımız şehirde gözümün önünde olur diye. Bu olaylar oldugunda ben evliydim. Annemle aramız bozuldu bu olayla ilgili hesap sorup cingar çıkardıgım için. Belli bir dönem konusmayıp tekrar barıştık, anne işte insan silip atamıyor ama benim zorıma giden eşine karşı hiç savunmadı. Kızlarıma laf söyletmem demedi veya bir hata yaptılarsa kızmak uyarmak bana düşer sen bir dur demedi bunlar hep zoruma gitti annemin evledikten sonra bizi 2. Plana atması resmen tramvam oldu..
Babama gelicek olursam, babam beni üniversite döneminde yanında kaldıgım için biraz daha baba kız ilişkmiz oldu olmadı ite kaka derken belli bir dönem yanında kaldım ama evdeki yabancı uyruklu eşi yüzüme gülüp bana iyi davranıp arkamdan babamı hep doldırmuş babam hep eşinin ağzının içine bakarak kararlar verdi bana tavırları hep çekinerekti. Bunu az çok anlıyordum ama ne diyebilirim onların evinde kalıyordum hakkımı savunamıyordum çünkü orası evim gibi değildi misafir gibi kalıyordum bunlar hep zoruma giden şeyler oldu. Okulumun ilk birinci senesi bittiği yaz dönemi babam beni tartışmamızdan sonra evden kovdu bende artık içimdeki tüm kırgınlıkları zoruma gidenleri saydırdım ağzıma gelenleri aldım bavulumu cıktım. Ben ağzımı açınca geri dönüşüde olmadı tabi.
Ve daha bir çok olay silsilesi oldu bundan sonrada. Yazarsa çook uzun olucak devamında okulu bitirmem evlenmem çalışma hayatım vs giriyor kısaca ben 15 yaşımdan 19 yaşıma kadar bunları yaşadım ve bu duyguları eksikliklerim kırgınlıkları atamıyorum içimden. Annem ve babamla suan da konusuyoruz arada torun olunca ağzımın içine bakıyorlar 10 yıl sonra kıymetli oldum :)
Ama onlara hala içten içe kızgınım kırgınım. Bugün kız kardeşimle konustum napıyorsunuz nasılsınız diye(babamın yanında kalıyor hala) babamın eşinin kızı geldi sevgilisiyle onları yemeğe çıkardık dedi. İçimden dedim ulan babam benim evime karısı laf yapıyor diye rahat rahat gelemiyor haftasonu gelirse anca işten sonra eve geçmeden 1 2 saat uğrayıp gidiyor ama başkasının evladına ne güzel karşıyor. Annem benim doğumumdan sonra yanıma gelmedi bile lohusalıgımı tek basıma geçirdim çok şükür kimseyede muhtaç olmadım ama insan bi arıyor duygusal olarak da anne ya sonuçta(!) Gelememesinin sebebi eşinin kızıda aynı dönem benle doğum yaptı ikiz bebekleri oldu, annemlerin yanında kaldı 2 ay. eşi polis kadın evde gece gündüz tek oluyor, öz anneside vefat ettiği için bi babası var baba evine gelmiş normal olarak annemde onun yanındaydı.
Ya daha nice olaylar var belki ufak tefek ama ben içimden yasıyorım tüm duygularımı ve böyle arada düşündükçe neden diyorum yanımda olmadılar hiç bir anımda sahip cıkmadılar neden bir başıma bıraktırlar. Bayramlarda gelip gitme yok doğum günlerimde yanımda değiller özel hiç bir anımda olmadılar yanımda. İçimdeki küçük çocuk hala bu eksiklikler içinde boğusuyor.
Sürekli sorgulamaktan kendimi alıkoyamıyorum sürekli keskelerle yasıyorum.
Kendi hayatıma elbette bakıyorum evladımı yetişriyorum evliyim ama onlarla telefondan konusup kapatınca içimde bu sonu olmayan duygular yine beliriyor.
bende o güzel kalbinizden öpüyorum
