Arkadaşlar bu aralar tam da bu konuyu düşünüyorum içimi sizlere dökmek istedim. Ben boşanmış ebeveyn çocuğuyum, beni 13 yaşımdan sonra annem büyüttü. Boşandıkları zaman ben de babamdan boşandım. Babam ilk başlarda görüşmek için çok diretti, hafta sonları polis eşliğinde gelip almak istedi hakkını bu konuda yiyemem benim için uğraştı. Ama gel gör ki sürekli babasıyla ilgili kötü konuşulup beddua edilen bir çocuk babasını görmek istemezdi. Kısacası 20 yıldır hayatımda baba ve baba tarafı hiçbir akraba yok.
Çok iyi bir üniversiteden mezun olmuş 10 yıldır kendi parasını kazanan 2 çocuk annesi bir kadınım. Eşimle severek evlendik 8 yıldır evliyiz. Evliliğimizde cinsellik yok denecek kadar az. Beraber uyumuyoruz, bu durum aslında benim işime geliyor çünkü eşim aşırı terleyen ve horlayan biri benim uykum da çok hafif. Bu ayrı uyuma olayı işime gelse de bizi birbirimizden uzaklaştırıyor kesinlikle.
Eşim aşırı rasyonel, dik kafalı ve oldukça zeki bir adam ve tam bir manipülasyon ustası. Yıllar içinde karakterimi öyle bir törpülemiş ve beni deyim yerindeyse sindirmiş ki her şeyde hep onun dediği istediği olur. Sinirlendiğinde aniden parlar gözü hiçbir şeyi görmez sesini yükseltmekten hiç çekinmez. Artık bu durum gerçekten can sıkıcı olmaya başladı.
Pandemi döneminde işi battı ve maddi manevi zor günler geçirdik. Kendini eve kapattı, hiçbir sosyal aktivitesi yok, kendini kriptoya ve alkole verdi, deli gibi kilo aldı ve çok bakımsız bir hale geldi. Alkolü evde tek başına alıyor aslında bana bir zararı yok maddiyattan başka. Ama alkol de içtiği günde 2 paket sigara da gözüme batıyor. Borç batağına saplanmış durumdayız, ne ev var ne araba. Ha bire kredi borcu ödüyoruz. İşe gir çalış diyorum o da ters geliyor, bu borç maaşlı işle ödenmez benim kriptodan kazanmam lazım diye diye sıfırı tükettik.
Evin tüm yükü benim üzerimde. Yerde çöp olsa üstünden atlayıp geçecek kapasitede bir kocam var. İçtiği çayın bardağını masadan kaldırmaz, yıllarca önünde dursa rahatsız olmaz. Adam hep böyleydi hep de böyle olacak gibi görünüyor.
Çocuklarım babalarına resmen tapıyor. Tüm sorumlulukları benim üzerimde ama onlar yine de baba diyor. Babaları bir gün bile gelmese aşırı hırçın oluyorlar.
Evlilikten beklentim ve hayallerim kesinlikle bunlar değildi. Benimle işe girenlerin evi arabası her şeyi var, tatillerinden alışverişlerinden eksik kalmıyorlar. Bense en son otel tatilimi 2019da yaptım evde pinekliyorum. Eşimle beraber yaptığımız hiçbir şey kalmadı. Sürekli bir seyler olsun diye cabalamaktan yoruldum.
Peki niye boşanmıyorum? Çünkü çocuklarım benimle aynı kaderi yaşasınlar, ya anneyi ya babayı seçmek zorunda kalsınlar istemiyorum. "Senin için her şeyi yaparım, gerekirse ölürüm!" Dediğim çocuğum ileride bana " Sen daha benim için şu kadarcık soruna göğüs germedin, ne ölmesi be anne!" Demesin istiyorum. Sanki bosaninca daha mı iyi olacak yine yalnız olacaksın her şeye tek başına göğüs gereceksin, bari şimdi çocuklarının başında babaları var diyorum kendime. Bir çoğunuza bu düşüncelerim saçma gelecek biliyorum ama yine de düşüncelerinizi merak ediyorum. Zaten bu kadar uzun bir yazıyı okuduysanız bordo berelisinizdir
