- 31 Mart 2010
- 389
- 7
hamileliğim bboyunca bütün gerekli gereksiz kaprislerimi soru ve sorunlarımı sabırla dinleyen arkadaşlara teşekkür ederek başlamak istedim şimdiye kadar hep doğum hikayelerini okuyan taraftım şimdi yaıyo olmak bile çok heyecan verici benim meleğim tam 39 günlük oldu şimdiye kadar yazamadım çünkü kah kızım izin vermedi kah ben kıyıp yanından ayrılamadım kah koparamadılar derken 39 günü devirdik nefes alış verişi kadar çabuk geçti uykusuz geceler
benim doğum hikayem sizinkilerden farklı değil belki ama yazmak istiyorum normal doğumu beklerken 41. haftyı doldurduk kızım yerinde rahat olmalıki gelmeye pek niyetlenmedi doktorumun bu haftada doğurmazsan gelin eder çıkartırız demesi üzzerine irkilerek sezeryana karar verdim zzaten çatı muayenesinde korkup tansiyonum fırladığında ssen normal doğuramazsın demişti 4500 kilo beklediği içinde hiç tereddüt etmeden sezeryan kaararı aldık akşam eve geldiğimde son duygusal akşam yemeğimizi yedik kızımla son kez içimdeydi ve yarın kollarımda olacaktı beklenenin üzerine çok sakim sadece eşime bana bişey olursa kızıma iyi bak dediğimi hatırlıyorum bütün gece uyumadan geçti ve sabah 8.30 da hastanede olduk çantalarımı kendim yerleştirdim yatağıma eşimi yatırdım ben koltukta oturup sakin görünmek için saçma sapan proğramlar izlemeye başladım tahlillerim yapıldı ameliyat önlüğüm giydirildi kendimi neden kurbanlık koyun gibi hissettimki allahım saat 11.20 de ameliyathaneye indim(allah biliyo ya doğumhane demeyi çok isterdim ama kısmet değilmiş) eşimin elini sonkez tuttum ve buzgibi ameliyat masasına yatırdılar büyük t şeklinde bi masa kolarımı iki kola bağladılar tekine serum tekine sürekli şişen bir tansiyon aleti insan hem çok utanıyo hem müdahale edemiyo hemde çok korkuyo tek başına kalma duygusu çok ağır geldi bana karnımın tamamnına sürülen batikon sonucu tirtir titrer ve karnımın üstündeki sebebini bilmeddiğim bir ağırlığın altında ezilirken(göğüs altımda aşşağıyı görmemi engelleyen perde vardı nasıl göreceksem zaten genel anestezi oldum) önce anestezi uzmanı geldi hemen peşinden doktorumu yani tanıdığım ve güvendiğim birini görünce çok rahatladım ben daha söylemeden doktorum anestezi uzmanına hastam bayılamamak ve bayıldığında hissetmekten korkuyo ona göre miktarı ayarla dedi çok rahatladım sonra hadi bebeğimizi alalım artık dediğinde gitmişim sonrasını hatırlamıyorum ameliyathanenin içinde ayılma odası var bebeğimi yukarı benden önceki bayanın ardından almışlar eşim yanında başka kadın olmasına ramen tanımış bebeğimizi kıpkırmızı bir kızdı diyo ayılmaya çalışırken çok komik sahneler olmuş ameliyathanedeki kızlar ve bebek hemşiresi hala hastaneye gittiğimde bana takılıyolar ama benim için okadar komik değildi iyimisin diye sorduklarını duyuyorum cevaap veriyorum ama soru tekrarlanıyo meğer ben içimden söylüyormuşum farkettiğimde tam 10. kez soruyordu anestezi uzmanı ve tüm gücümü toplayıp evet dedim nefes alamıyorum diye bağırmışım sonra göğsüme bişey oturdu sanki bebğim nerde dedim gitti dediler bebeğimi karıştırmayın başkalarınınkiyle demişim başına nöbetçi dikicem demişim herşeyi tammı demişim çok farklı bi duygu anne olmayı bilmemek ama koruma hissi içinden bebkle birlikte çıkıyo sanki çıkınca eşimi sormuşum yukarı çıkana kadar defaalarca en son ben burdayım dediğinde bebeğimin başına git çalmasınlar demişimki o anda bebeğim geldi ben daha sedyeden inmeyi reddederken canım yanacak gibi geliyo ve inmek isteemiyodum yatağa hastabakıcı kadın bana lazım sedye bak bebeğin geldi onu beslemen lazım dedi o anda tamam indirin dedim okadar güzeldiki bana bakıyo mis gibi kokuyo ve inanılmaz açtı ama benim kolumu kaadıracak halim yoktu ve ağlama krizine girmiştim bebk hemsiresi bi öp kendine gelirsin o senin bebeğin ve sana ihtiyacı var kendini topla ağlama dedi ve bebeğimi ben daha anlamadan göğsüme yapıştırdılar allahım nasıl güzel bir duygu ne ameliyaat korkusu kaldı nede acı(ki hiç acı çekmiyordum sadece uyuşuktum) bebeğim haastanede kaldığım sürece yanımda kaldı sadece bakım ve kontrol için götürüryorlardı ben tez canlıyımdır kalmaya çalıştım hemen ve o yüzdden biraz ağrım oldu akşam üstü ayağa kalktım yürüdüm tuvalete kendim gittim bebeğimi kucağıma aldım ertesi gün gazete okurken doktorum geldi kontrole ben çıkmak istiyorum deim dikişlerim çok iyi durumdaaydı çıkabilirsin 3ten sonra dedi ve kızımı evine getirdik ama hayatımın hatasını yapmışım araba acayip sarstı ki eşim çok iyi kullanır akşam kendimi kaybettim ağrıdan doğum sancısı gibiydi dokorumu aradık yarın çıksan kendini toparlamış olurdun daha az sarsılırdın dedi olsun geçti ertesi gün evi ben süprüdüm sildim vakit buldukça kalktım dolandım gelene gidene baktım ama en çok kızıma baktım bakmaya doyamamdım mis kokulum benim iyiki doğurmuşum
benim doğum hikayem sizinkilerden farklı değil belki ama yazmak istiyorum normal doğumu beklerken 41. haftyı doldurduk kızım yerinde rahat olmalıki gelmeye pek niyetlenmedi doktorumun bu haftada doğurmazsan gelin eder çıkartırız demesi üzzerine irkilerek sezeryana karar verdim zzaten çatı muayenesinde korkup tansiyonum fırladığında ssen normal doğuramazsın demişti 4500 kilo beklediği içinde hiç tereddüt etmeden sezeryan kaararı aldık akşam eve geldiğimde son duygusal akşam yemeğimizi yedik kızımla son kez içimdeydi ve yarın kollarımda olacaktı beklenenin üzerine çok sakim sadece eşime bana bişey olursa kızıma iyi bak dediğimi hatırlıyorum bütün gece uyumadan geçti ve sabah 8.30 da hastanede olduk çantalarımı kendim yerleştirdim yatağıma eşimi yatırdım ben koltukta oturup sakin görünmek için saçma sapan proğramlar izlemeye başladım tahlillerim yapıldı ameliyat önlüğüm giydirildi kendimi neden kurbanlık koyun gibi hissettimki allahım saat 11.20 de ameliyathaneye indim(allah biliyo ya doğumhane demeyi çok isterdim ama kısmet değilmiş) eşimin elini sonkez tuttum ve buzgibi ameliyat masasına yatırdılar büyük t şeklinde bi masa kolarımı iki kola bağladılar tekine serum tekine sürekli şişen bir tansiyon aleti insan hem çok utanıyo hem müdahale edemiyo hemde çok korkuyo tek başına kalma duygusu çok ağır geldi bana karnımın tamamnına sürülen batikon sonucu tirtir titrer ve karnımın üstündeki sebebini bilmeddiğim bir ağırlığın altında ezilirken(göğüs altımda aşşağıyı görmemi engelleyen perde vardı nasıl göreceksem zaten genel anestezi oldum) önce anestezi uzmanı geldi hemen peşinden doktorumu yani tanıdığım ve güvendiğim birini görünce çok rahatladım ben daha söylemeden doktorum anestezi uzmanına hastam bayılamamak ve bayıldığında hissetmekten korkuyo ona göre miktarı ayarla dedi çok rahatladım sonra hadi bebeğimizi alalım artık dediğinde gitmişim sonrasını hatırlamıyorum ameliyathanenin içinde ayılma odası var bebeğimi yukarı benden önceki bayanın ardından almışlar eşim yanında başka kadın olmasına ramen tanımış bebeğimizi kıpkırmızı bir kızdı diyo ayılmaya çalışırken çok komik sahneler olmuş ameliyathanedeki kızlar ve bebek hemşiresi hala hastaneye gittiğimde bana takılıyolar ama benim için okadar komik değildi iyimisin diye sorduklarını duyuyorum cevaap veriyorum ama soru tekrarlanıyo meğer ben içimden söylüyormuşum farkettiğimde tam 10. kez soruyordu anestezi uzmanı ve tüm gücümü toplayıp evet dedim nefes alamıyorum diye bağırmışım sonra göğsüme bişey oturdu sanki bebğim nerde dedim gitti dediler bebeğimi karıştırmayın başkalarınınkiyle demişim başına nöbetçi dikicem demişim herşeyi tammı demişim çok farklı bi duygu anne olmayı bilmemek ama koruma hissi içinden bebkle birlikte çıkıyo sanki çıkınca eşimi sormuşum yukarı çıkana kadar defaalarca en son ben burdayım dediğinde bebeğimin başına git çalmasınlar demişimki o anda bebeğim geldi ben daha sedyeden inmeyi reddederken canım yanacak gibi geliyo ve inmek isteemiyodum yatağa hastabakıcı kadın bana lazım sedye bak bebeğin geldi onu beslemen lazım dedi o anda tamam indirin dedim okadar güzeldiki bana bakıyo mis gibi kokuyo ve inanılmaz açtı ama benim kolumu kaadıracak halim yoktu ve ağlama krizine girmiştim bebk hemsiresi bi öp kendine gelirsin o senin bebeğin ve sana ihtiyacı var kendini topla ağlama dedi ve bebeğimi ben daha anlamadan göğsüme yapıştırdılar allahım nasıl güzel bir duygu ne ameliyaat korkusu kaldı nede acı(ki hiç acı çekmiyordum sadece uyuşuktum) bebeğim haastanede kaldığım sürece yanımda kaldı sadece bakım ve kontrol için götürüryorlardı ben tez canlıyımdır kalmaya çalıştım hemen ve o yüzdden biraz ağrım oldu akşam üstü ayağa kalktım yürüdüm tuvalete kendim gittim bebeğimi kucağıma aldım ertesi gün gazete okurken doktorum geldi kontrole ben çıkmak istiyorum deim dikişlerim çok iyi durumdaaydı çıkabilirsin 3ten sonra dedi ve kızımı evine getirdik ama hayatımın hatasını yapmışım araba acayip sarstı ki eşim çok iyi kullanır akşam kendimi kaybettim ağrıdan doğum sancısı gibiydi dokorumu aradık yarın çıksan kendini toparlamış olurdun daha az sarsılırdın dedi olsun geçti ertesi gün evi ben süprüdüm sildim vakit buldukça kalktım dolandım gelene gidene baktım ama en çok kızıma baktım bakmaya doyamamdım mis kokulum benim iyiki doğurmuşum
(((
