Erkek çocuk annesi olmak

3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
sen cam mısın cevabı çok iyi değil mi yaa
Allahtan size güç kuvvet diliyorum
 
Çocuklarin anne ve babaya davranışları bambaşka oluyor. Annemde ablamın çocuğuna bakiyor. Annem akşam ablam geldiğinde ki çocukla gün içinde ki çocuk bambaşka akşam durduramiyoruz diyor. Ben ablama ceza vermek için yaptığını düşünüyorum.
 
Benim oglum hic anneannede falan buyumedi. 3 yasinda su anda, yeni krese basladi. Zaten pandemi cocugu, hep beraberdik. Calisirken bile cok rahattik, tam gun birakmiyordum bakiciya. Bakici bile olsa ya ben ya esim evde oluyordu. Ona ragmen zaman zaman ayni hisleri yasiyorum. Bazen sinirlerimin o kadar yiprandigini hissediyorum ki...zaten birkac aydir psikiyatra gidiyorum, anti depresan kullaniyorum. Surekli arkami kollamaktan, arkamdan bir sey cevirecek korkusundan paranoyak oldum. Tuvalet egitimini aylar once bitirmemize ragmen az once bir sey almak icin yan odaya gectigimde anne altima yaptim diye cagirdi. Koltuk cis icinde. Benim cocugum asiri hareketli bir cocuk degil, gayet normal ama haylazliklari bitmiyor. Bazen pamuk gibi bazen bu cocuk benim mi diye sorguluyorum. Mesela bir ara da bana soylemeden tuvalete gidip kakasini yapmis, kulodunu da klozete atip sifonu cekmis 💆‍♀️💆‍♀️💆‍♀️
 
Sizinle hiçbi ilgisi yok kendinizi hiç suçlamayın. Bazı çocuklar böyle işte. Büyüdükçe tabi ki düzelir, uslanır 💜
 
"Sen cam mısın?" Yerim ya daha kücük annesi bence zamanla değişir. 11 ve 14 yaşında 2 oğlum var ve ben kücükkende arkadaşca yaklaştım onlara istişare ettim danıştım büyük gibi davrandım ondan belki benim kücük arkadaşlarım oldular birde öyle deneseniz. Rabbim yardımcınız olsun 🤲🏻🤗
 
Yaşıt oğlumuz var. Size yapmasının en temel sebebi en çok güvendiği insanlar sizin olmanız. Çocukluğunuza dönün. Anneniz sizi anneanne ya da babaanneye bıraktığında ne kadar severseniz sevin, anneniz geldiğinde içinizde tarif edemediğiniz bir rahatlama olmuyor muydu? Benim oluyordu. Çocuk tüm gün kendini bastırıyor olabilir. İş dışında geçirdiğiniz vakit yetmiyor olabilir. Çok fazla babayla müdahale ediyor olabilirsiniz çocuğa, sürekli “yapma, dur, atma, gel, ye” vs. Bunların hepsi size tepki olarak dönüyor olabilir. Eğer her şeye itiraz halindeyse duyu bütünleme problemi olabilir. Yazdığınız kısa paragrafla bizim bunu anlamamız pek mümkün değil. Ben çok gerildiğim ve yorulduğumda şunu hatırlatıyorum kendime:” gün içinde yaşadığım hiçbir şeyin sorumlusu oğlum değil. Ona yansıtmaya, tahammülsüz davranmaya hakkım yok.” Diye. Bazen başarıyorum, bazen başaramıyorum. Ama bunu hep hatırlamak lazım.
 
Yasasin yaramaz cocuk konusu “premses kizimin yanina yaramaz erkek oturtturan ogretmenin agzini yirtarim” konusundan sonra ilac gibi geldi. 4,5 yasinda benim karbon kopyam olan oglum tabiki anasinin tazmanya canavarligini aldi. Yastik savasi olsun gures olsun en sevdigimiz aktiviteler. Ergenlige kadar boyle ben kabullendim. Okuludan atilmazsak sıkıntı yok.
 
3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Benin de üç buçuk yaşında oğlum var . Bu kudurma durumlarını sizin tam tersine ananesine yapıyor. Hatta kadını o kadar biktiriyor ki annem gelmek istemiyor . Oraya gittiğimizde de aynı şekilde davranıyor ama babaannesine karşı asla öyle değil
Gerçekten çocukları anlamak o kadar zor ki . Ama sizi çalıştığınız için az görüyor o yüzden dikkat çekmek için yapıyor olabilir
 
3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Merhabalar çocuk sahibi değilim ama öğtetmenim.Hiperaktif öğrencim var.Zıp zıp yerinde durmaz.Ama kimseye de saldırmaz.Kötü huyları yok.Annesiyle tanıştıktan sonra ona yaklaşımlarını izledim.Canlı derslerde de tanıma imkanıö oldu.Ayrıca küçük kardeşi var üç yaşında.O da hiperaktif.Ama ikisi de o kadar mutlu ki..
Anne ev hanımı.Siz çalışıyorsunuz sanırsam.
Çocuklar okul harici sabahtan akşama kadar hateket halinde.Anne de onların hareketlerini destekliyor.Site bahçesinde saatlerce parkta ,arkadaşlarıyla oynuyor.Anne de onları bekliyor.Baba da işte. Geldikten sonra ilgileniyor.Zor ama eğlenceli olduğunu söylüyor anne.Zor öğrenen çocuklar oluyorlar.Ama ilerde kendilerini kontrol edebildiklernde de derslerde ve mesleklernde çok iyi oluyorlar.Anne bu konuda çok takıntılıydı.Ben de boşverin,çocuğunuz çok mutlu dedim..Geleceği de çok parlak,endişe etmeyin siz dedim.
Evet biraz daha fazla emeğe ihtiyacınız var..Ama önemli olan mutlu olması.
Bol bol hareket gerektiren aktiviteler yaptırın.Yüzme,basketbol vs kurslarına yazdırın..Yorulsun..😊Sevgi ve şevkatinizi de eksik etmiyorsunuz zaten.
Bir de anne olmak her zaman güçlü olmak değildir..Yorulabilirsiniz,üzülebilirsiniz..Bunlarçok normal.
Çocuğunuz anne siz cam mısınız diyorsa,evet bazen öyle olabiliyorum diye cevap verebilirsiniz.🤗
 
3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Bilmiyorum duydunuz mu ama organik bakliyattan makarnalar var marka yasak değildir inşallah ama Talya food var makarna lütfen var potamya var her şey makarna şeklinde.
Çocuğun yanında bu sağlıklı, bakliyat yada organik falan demeden direkt makarna diye verirseniz normal soslayıp bence yer.
Hareketliliğe gelince sizi az görüyor tüm ilginizi almak için yaramazlık yapması gerektiğini çoktan anlamıştır. Çocuklar sürekli sınırları dener en son noktamızı görmek ister sabırlı ve tavır olarak istikrarlı olmaktan başka yapabileceğiniz hiç bi şey yok gibi
 
Erkek çocukları boyle benimde iki tane var oyle anlayis naiflik falan beklemeyin siz calistiginiz icin ananeye yaramazlik yapmiyor tum nazini size yapiyor cunku siz en yakinisiniz ne yaparsa yapsin sevilecegini biliyor. Benimkilerde biraktigim yerde mum gibiler beni gorunce deliriyolar. Yani yarim gun krese verin hem sosyallessin enerjisini atsin hemde biraz kural ogrenir rahatlarsiniz
 
Benim oğlum 3 yaşına gelmek üzere 2 ayı var . Asla durmuyor üzerini değiştirirken bile savaşa girmiş gibi hissediyorum kendimi . Zihnen bedenen tükendim . Geceleri 3 kere uyanıyor kendini yenidoğan zannediyor . Yalnızım günde 3 saat parktayız ve şuan kış geldi ve evde ne yapacağız bilmiyorum korkuyorum . Geçen bir arkadaşı ile bir araya getirdik oda 3 yaşındaydı ve kötü bir deneyim oldu bizim için . Bir daha çocuk düşünüyorum ve çift korunma yöntemi kullanıyorum korkumdan. Allah bize yardımcı olsun acısın diyeceklerim bu kadar
 
Ha, bi de evet krese verdik, nispeten rahatladik ama haftasonu beni de babasini da delirtiyor. O iki gunde canimiza okuyor. Babasiyla birbirimize bakip keske haftasonu da kres olsa diye soyleniyoruz.
 
3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Sizi özlüyordur. En çok size güvendiği için duygularını sizin yanınızda açıyordur. Bir de 3.5 yaş anneanneyle kalmak için çok büyük. Akranlarına ihtiyacı var. Kreşe başlatırsanız toplum içinde nasıl davranacağını öğrenir, öğretmeni gözlemler sizi yönlendirir.
 
3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Ben de benzer şeyleri yaşadım. Annem hep derdi seni görünce şımarıyor gün içinde çok sakindi diye.. sonra ben bunu araştırdım ve şöyle bir şeyler okudum diye hatırlıyorum
"Çocuklar sadece annelerinin yanında kendilerini çok özgür hissederler,gün boyunca farklı kişilerle kendini ve duygularını frenlemek zorunda kalan çocuk akşam annesinin yanında sadece kendisi gibi olabiliyor bu nedenle şımarıklık sandığınız şey aslında çocuğun rahatlama anıdır.." gibi bir şeydi.

7 yaştan bildiriyorum hala çok hareketli hala durmuyor hala yemiyor ama sağlığı yerinde olsun razıyım.
 
X