Erkek çocuk annesi olmak

Herdaimgunes .!.:
3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Aslında anne babası varken ikinize de uzak olmaya bir tepki gösteriyor imkan varsa kreşe gidip sosyellesin derim . Benim oğlum babaya çok düşkün ama akşam eve gelince babasını issriyo vuruyo hatta dövmeye çalışıyor bı nevi neden ise gittin yalnız bıraktın diye hesap soruyor.
 
Herdaimgunes .!.:
3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Çevremdeki bütün erkek çocuğu olanlar sizin gibi yakınıyor bana hep abartı geliyor ama insan yaşamadan bilemez tabiki şuan oğlum 5bucuk aylık 😐
 
Bütün gün bizi görmedikleri için yaptıklarını düşünüyorum bazen.
İlaç içiriyoruz mesela annemde ağzını açıyor. Ben verince tükürüyor. Annem resmen size şımarıyor dedi. Bu bir yaşında bebe yani. Büyüdükçe artacaktır diye düşünüyorum. Ancak 3,5 yaş belki kreş gibi bi ortam hani seni bırakmıyoruz arkadaşlarınla birlikte olman için götürüyoruz gibi bir hissiyat uyandırabilir.
 
Sizinle kurmak istediği iletişim türünde eksiklik olabilir mi okuduğum bir kitapta bu tarz davranışların sebebinde yazıyordu. Misal temas kurularak sevilmeyi mi seviyor,kaliteli zaman geçirilerek mi,olumlu özelliklerinden bahsedildiğinde mi hissediyor,hediye alındığında mı her cocuğun bir sevgi dili olduğunu söylüyordu kitapta ve hangi şekilde sevildiğini hissediyorsa onda eksiklik yaşarsa anne babaya böyle davranış sergileyebiliyor diyordu.
 
Sizi o kadar iyi anlıyorum ki. Benimde bir oğlum var 5 yaşında. Burda bilenler bilir çok konu acmisligim var benimde. Son altı ayi saymazsak 4.5 senede 20 yıl coktum bende. Onu canımdan çok seviyorum ama omrumden ömür gitti onu bu yasa getirene kadar. Çevremdeki istisnasız herkes beni gördugunde ilk oğlumu soruyor biraz duzeldimi sakinlestimi diye. Hiperaktif bir çocuk degildi ama inanılmaz inatçı herşeye ama herşeye direnen herşeyi bahane edip ağlayan bir çocuktu. Ama öyle böyle ağlamak değil kendini yerlere atar kriz geçirirdi goren herkes şoka giriyordu. Sağlığım gitti yaşlandım resmen o dönemde. 4,5 yaşından sonra biraz duruldu çok şükür ara sıra ağlama krizleri yine tutuyor ama eskisi gibi değil. Sabretmekten başka çareniz yok çok zor biliyorum dibine kadar yaşamış biri olarak söylüyorum bunu ama bu durumda sizin yapacağınız en sağlıklı şey kendinize sürekli telkinde bulunmak o daha çocuk bazı şeyleri henüz anlamıyor zamanla duzelecek geçecek diye. Yoksa ciddi anlamda psikolojiniz bozulur sağlığınızdan olursunuz. Ben kreşe vermeninde çok faydasını gördüm. İlk altı ayı çok zor geçti benden ayrıldığı için çok büyük bir öfke duyuyordu ve ağlama nöbetlerinin dozu daha çok artmıştı ama sonra ortama alışınca orda öğrendiklerinin çok olumlu etkisi oldu. İnşallah zamanla dahada düzelecek ben inanıyorum buna lütfen sizde inanın.
 
Herdaimgunes .!.:
3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Benimde erkek çocuğum var ama daha 1 yaşnda o yüzden çok yardımcı olamayacağım ancak gözünüze vurduğu zaman verdiğiniz cevap yanlış olmuş bu konuda yardım edeyim.
Çocuklar soyut düşünemezler. siz “sana kırıldım “ dediğinizde gerçekten ne demek istediğinizi anlayamamış ve “sen cammısım diye sormuş “
doğru tepki “ anneye/ kimseye vurulmaz. Gözüm çok acıdı/ acıyor yaptığın şey çok yanlıştı tarzı bildiği ve anlayabileceği bir dil olmalı.( Tarzınız mı bilmiyorum ama benzer durumlarda , annenin canı çok acıyor bir süre seninle ilgilenemeyecek deyip 10-15 dk ilgilenmeyip sonra anne iyileşti , şimdi senle vakit geçirebilir deseniz daha iyi olur ama sizin tercihiniz)
Hatta ben bebeğim daha 7 aylıkken “mememi ilk ısırdığında ; memeyi ısırdın, meme çok acıdı süt yok “ dedim ve 10 dk emzirmedim. Sonra, meme iyileşti,süt geldi dedim ve emzirdim. Böyle böyle olayı anladı ve ısırdığı toplam 5-6 yı geçmeden öğrendi ısırmamayı.
 
Benimde 7 yasında bir oğlum var. 3 yaşında debh teşhisi aldı ve tedavi görüyoruz.Hiç durmaz aynı zamanda devamlı konuşur devamlı sorar.Sürekli birseyleri karıştırır sorgular sorgular.Ben başkasının evine gitmeye korkardım yatak odasına kadar sıyrılıp bakardı.Gittiğim yerde hiç oturamadan geri gelirdim.Ev sürekli dağınık cocuk uyku seviyor akşamları zor yatırıyorum.Benimle aynı saat yatar aynı saat kalkar 1 saat bile kendime zaman kalmıyor.Eşimde hep görevde nöbette ben yalnız büyüttüm çok yıprandım yolumuz çok uzun.2 saat önce Eylül ataması olduğunu öğrendim eşimin yine saçma sapan durumlara giriyoruz diye öğrendiğimden beri durmadan ağlıyorum artık sinirlerim kaldırmıyor gerçekten üstüme geliyor hersey.Hakkımızda hayırlısı diyorum başkada sözüm yok🥹
 
Herdaimgunes .!.:
Annemin evi bahçeli orda özgür özgür takılıyor kimseye bulaşmıyor fazla bizim evde öyle bir şansı yok sıkılıyor
Genişletmek için tıkla...
Bence gun icin anneniz bakiyor sonuc anneannesi buyutuyor calistiginiz icin. Aksamda sizin dediklerinize ve fikirlerinize pek uymuyor. Cunku sizi yetistireni olarak gormuyor. Cok yakin bi arkadasim da oglunda ayni durumu yasadi. Cocuk anneannesinin yaninda annesi gibi soz dinliyor sakin uslu, annesi is cikisi aldiginda bambaska oluyor. Yani cocuk kiminle cok fazla vakit gecirirse onu soz gecireni olarak dusunuyor. Malesef durumunuz buna benziyor
 
Merhaba. Öncelikle erkek kız diye cinsiyet ayırımı yapmamanızı öneririm. Bu tur davranislar kız cocuklarinda da var maalesef. Bir kız bir erkek annesi olarak söylüyorum. Yüksek ihtimalle canı sıkılıyor. Bir spora yazdırabilirsiniz onu da. Kreşe verme ihtimaliniz yoksa Oyun grubu düşünebilirsiniz. Ayrıca mutlaka pedagogla ilerlemelisiniz. Sorun yok deseler de inanmayın. Benim kizim o yaşlarda böyle davranıyordu. Okulda çok iyiydi. Evde bu tarz davranislar sergiliyordu. Pandemi olunca götürmedik ama 6 yaşında pedagoga gittigimizde hiperaktif tanısı aldı. Bu tur çocuklar anane yanında koreliyor. İyi eğitim aldiklarında üstün basari sergiliyor. Yakın ilgi gerekiyor oğlunuza ve sosyalleşme. Anneanne ilgisinden bahsetmiyorum yalnız. Ben isi bırakıp home office çalışmaya başladım. Çok emek vererek ilgilendim. Su an kızım çok sakin. 6 yaşında. Okuma yazma bilerek okula başladı. Ayrıca resim yarışmasında (üst sınıflar olmasına rağmen) birincilik kazandı.
 
Herdaimgunes .!.:
3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Bence tek sıkıntısı anne ve babasini özlüyor oluşu...
Benim de oğlum var 2.5 yaşında tıpkı anlattığınız gibi eğer ki o gün onunla oyun oynamaz ilgilenmez isem davranış problemleri artıyor.kafama vuruyor,elindekileri savuruyor neler neler. Aynısını babasına da yapıyor. Eşim bazen eve geç geliyor adamı o kadar bunaltıyor ki.yemek yedirmiyor.ben de artık tepsiye koyup odası na götürüyorum .Bir yandan oynayıp bir yandan yemeğini yiyor.
Bir diğer sebepde bence 3. Ebeveyn olmasi,en azından benim gozlemlerim öyle. Birinin izin verdiğine diğeri vermiyorsa sıkıntı.
 
Herdaimgunes .!.:
3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
23 aylık olacak oglum benzer şeyler yaşanıyor yemek konusunda iyice acıkmasını bekliyorum ve mümkün oldukça akşam yemegine sevdigi şeyleri yapıyorum ki tok yatsın 2 yemek arasından seçim sunuyorum benim seçtiğim şeyler de olsa birini seçip yemesi kendi tercihi olması onu olumlu etkiliyor. Normalde çizgi film yoktu hayatımızda yeni başladı arada veriyorum bazen telefonu alınca bana "telefonu geri ver, buna izin veremem" diyo o bilmiş tavırları var bizde de genelde odagını başka şeylere çekmeye çalışıyorum kriz çıkmadan sakinleşiyo. Sizi özlüyor ona belli Bi zaman ayırın annecim biraz oynayalım sonra benim işlerim var deyin oynayın sonra sen kendin devam et ben işleri bitirip gelicem diyin işe yarıyor. Uyku konusu bizim uyku düzeni var hergün aynı saatte yatar ama son 1 aydır o da problem oldu istemiyor "saatim gelmedi" diyip kaçıyor 🤣 bende hikaye anlatarak onu odaya götürüp ikna ediyorum aslan vs hayvanlı hikayeleri çok seviyor kafadan farklı hikayeler anlatıyorum geçen gün eline Bi ceviz verip bak sana bunu sincap getirmiş nasıl bulup getirdiğini biliyor musun diye kandırıp odaya götürdüm cevizin ona gelme hikayesini anlatırken uydu böyle ikna ediyorum. Bide normal yani hareketli olması arada sinir krizleri vs bunları normal görürseniz sizi daha az yıpratır. Anneniz ile olan duruma gelince çocuklar anneye naz yapar anneyi zorlar çevredeki diger şahıslara daha uyumlu olurlar onları zorlamazlar genelde böyledir
 
Herdaimgunes .!.:
3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Çözüm olarak aklıma tam zamanlı kreş geldi. Benim kızımda böyle 4 yaşında. Tam zamanlı sabah 8 akşam 6 kreşe gidince eve gelip yorgunluktan bayılıp saat 8.30da uyuyor. Yaramazlık yapmaya vakti olmuyor çünkü zaten okulda baya enerjilerini atıyorlar etkinlik yapıyorlar.
 
Anneannesi her dedigini yaptigi icin olabilir mi ya da her dedigini kosulsuz yapiyor mu ? Benim kizim benim annemi ya da kaynanami görsün o gün inatlasma kriziyle geciyor annem sırf cocuk korna calmak istedi diye babamdan araba anahtari alip korna calmaya gidiyor mesela cocukla birlikte ee kızım o tarz tavizleri benden de istiyor yapmayinca aglıyor yerlere atıyor kendini 2 yasinda ama cok fena parmaginda oynatiyor herkesi.Ben işteyken esimin yengesi bakiyor her dedigini yapma diyorum ama cok seviyor biliyorum ki ister istemez yapıyor diyor ki benim yanımda normal senin gelme saatin yaklassın nazlanmaya başlıyor her seye aglıyor diyor eve geciyoruz evde cadılar bayramı var esim de ben de korkuyoruz vallahi
 
Çalıştığınız ve yeterince vakit geçiremediğiniz için suçluluk hissedip fazla töleranslı davranıyor olabilir misiniz?
 
okyonus .!.:
Benimde 7 yasında bir oğlum var. 3 yaşında debh teşhisi aldı ve tedavi görüyoruz.Hiç durmaz aynı zamanda devamlı konuşur devamlı sorar.Sürekli birseyleri karıştırır sorgular sorgular.Ben başkasının evine gitmeye korkardım yatak odasına kadar sıyrılıp bakardı.Gittiğim yerde hiç oturamadan geri gelirdim.Ev sürekli dağınık cocuk uyku seviyor akşamları zor yatırıyorum.Benimle aynı saat yatar aynı saat kalkar 1 saat bile kendime zaman kalmıyor.Eşimde hep görevde nöbette ben yalnız büyüttüm çok yıprandım yolumuz çok uzun.2 saat önce Eylül ataması olduğunu öğrendim eşimin yine saçma sapan durumlara giriyoruz diye öğrendiğimden beri durmadan ağlıyorum artık sinirlerim kaldırmıyor gerçekten üstüme geliyor hersey.Hakkımızda hayırlısı diyorum başkada sözüm yok🥹
Genişletmek için tıkla...
Allah yardımcınız olsun, size güç kuvvet versin, eşinizle ayrı düşürmesin.
Düşünemiyorum, hayal edemiyorum, yalnız bakmaya aklım kesmiyor, sabahtan akşama ben benlikten çıkıyorum.
Eşim varken bile öyle.
Ne sabahtan akşamı, 15 dakika yetiyor bazen tükenmeme.
Cidden çok derinden hissettim duygularınızı, inşallah sakin ve huzurlu geçirirsiniz günlerinizi.
Dehbli çocuğun sadece konuşması bile çok yoruyor.
 
Herdaimgunes .!.:
3.5 yaşında oğlan annesiyim. 3.5 senede 35 yıl yaşlandığımı hissediyorum hatta son bir yılı sayarsak 45 sene olabilir. O kadar yaramaz bir çocuk oldu ki artık acaba büyütürken biryerlerde yanlış mı yaptım diye sorguluyorum. Dur dersin durmaz, yap dersin yapmaz, uyu dersin uyumaz, ye dersin yemez bir çocuk. Oğlumu öyle seviyorum ki çalıştığım için gündüzleri ananesi bakıyor akşamları babası ve benimle. Ananesindeyken gayet sakin uyumlu ama bizimleyken öyle şımarıyorki hatta buna azmak deniyor bence. Bütün gün çalışıp (işim çok yoğun yorucu) eve gelince spora gidiyorum (sağlık sorunlarımdan dolayı zayıflamak zorundayım) eve tekrar çıkınca yemek yapıyorum sağolsun eşim evi topluyor sonra sakince yemek yiyelim derken bağırış çağrış onu yemem bunu yemem kavgası herşeyi dağıtma inanın ağzımın tadı bile kalmıyor. Hiçbirşey beğenip yemiyor. Makarnayla büyüyor. Çok doktora götürdüm hiçbir çözüm bulamadım yemiyor kilo da almıyor öyle aç aç gezip açlıktan da saçmalıyor. Tek kabul edip sevdiği meyve ve kuruyemiş.

Olmuyor galiba anne olmayı beceremedim ben. Çocuğuma nasıl yaklaşacağımı bilmiyorum bazen onu annemden daha az tanıyormuşum gibi geliyor. Bu beni üzüyor çalışmak zorundayım yoksa geçinemeyiz koca şehirde. İstifa da edemem zaten zor atandım. Akşam çizgi film izlemek istedi normalde izin vermiyorum fazla ama kıramadım neyse açtım izliyor on dk sonra kudurdu yine gözüme vurdu telefonu koskoca kadın oturup ağladım sabredip sabredip böyle patlıyorum ama ona tepki vermedim “annecim yaptığın çok yanlıştı annen çok üzüldü sana kırıldım” dedim bana “sen cam mısın” diye cevap verdi. Sonra babası sıkıştırınca geldi özür diledi. Bilmiyorum ya acaba mental bi sorunu mu var yoksa hiperaktif mi nedir diye bile düşünüp en iyi proflara götürdüm yok yani bilmiş bilmiş cevap veriyor onlarada. Sıkıntısı olsa ananede de uyumsuz olurmuş ama ona karşı bal gibi pamuk gibi çocuk. İleride düzelir mi sakinleşir mi gerçekten bana ne 24 saat yetiyor ne enerji yetiyor bedenen ve zihnen yorgunum. Ne yapacağımı bilemiyorum. Bu durumu yaşayan anneler var mı bana neler önerirsiniz lütfen yazın. Saçlarım beyazladı. Yetmeye çalışırken kendimi tüketiyorum artık.
Genişletmek için tıkla...
Çocuk gelişimciyim. Öncelikle çocuğunuzda hiçbir sorun yok, sorun yüzde 99 anne baba ve tutumlarından kaynaklıdır. Bu sizi kötü bir anne yapmaz ve hiçbir şey için geç değil. Çok öğrencimi anneyle beraber mutlu yola soktuk, öncelikle oturun süper dadı tüm bölümlerini izleyin iyice içselleştirene kadar. Mümkünse yabancı versiyonlarını da… ve oradaki hataları yapmadan uygulayın. Emin olun sonuç kaçınılmaz siz kararlı olursanız. Ayrıca çok zorlamayın kendinizi de… çocuk yemezse bırakın aç kalsın. Bir velim çocuğunun makarna dışında hiçbir şey yemediğini naparsam yapayım etmeyeceğini söyledi. Hele yoğurt yiyince kusuyormuş. 1 ay sonra çocuk bir kase yoğurt bitirip tabağını süpürüyordu. Çünkü zorlamadım, istediği yemeği vermedim. Okula alışma sürecinde ilk gün 4 saat ağladı ancak çok sakindim ve sakinleştirmek için aşırı şeyler yapmadım. Susarsan sana bunu vereceğim, susmazsan böyle olur vs. Sadece sakinleşince sarılalım dedim. 4. Gün çocuk haftasonu oldu okula gidemiyorum diye evde ağlıyormuş, okulda çok mutlu bir yıl geçirdi. Demem o ki, mükemmel olmaya çalışmayın. Kurallarınız olsun, çocuk uymazsa kendi bilir. Ağlarsa o yıpranır, siz değil. Bunu bilmeli. Neyse dediğim gibi izleyin ve yetmezse birkaç çocuk gelişim kitabı okuyun mutlaka çözülecektir🙏🏻
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

H
Boşanmak ve çocukları babaya bırakmak..
7 8 9
Yorumlar
169
Görüntüleme
7K
dertDinleyen
D
K
Eş ailesinin torun haberine inanılmaz tepkisizliği
9 10 11
Yorumlar
213
Görüntüleme
6K
Kkedi
K
S
Nişanlımın ailesi hiç misafirperver değil
2 3 4
Yorumlar
66
Görüntüleme
1K
muhalifprof
M
T
Eski nişanlımla evlenirsek düzelir mi her şey
9 10 11
Yorumlar
207
Görüntüleme
9K
tirenimsu
T
A
Evliliğim bitmeli mi ?
3 4 5
Yorumlar
85
Görüntüleme
5K
gezginruhem
G
X