Ama ben çok üzgünüm şuan, ne çok istemiştim Ermeni çıkmasınıBu da mı Azeri çıktı
Nilu aklıma geldi bu aralar yok
Bende bazen tabureye oturup yikaniyorum iyice keseleneyim kirleri atayım diye şöyle ayda bir falan yapıyorum bir saat duruyorumdur banyoda ölü hücre değil canlı hücre bile bırakmıyorum tenimde öyle ölünce da ayakta duramıyorum o kadar süre
Benim de aklıma bu geldi. Kadın kendisine yük çıkarıyor aslında ama biz diğer insanlara ve doğaya faydalı bir eylem yaptığı.
Zaten yaptiginiz alintida da yaziyor, burada direkt hakaret edilmedi diye, ama küçük görücü imalar var. Zaten baktiginizda görürsünüz.
hee diğer konulara gelince küfürlü konuşmalar gerçekten berbat eşim ve ailesinde de vardır bazen küfrederler bizim ailemizde hiç duymadığım için baştan tuhaf geldi eşimi baya törpüledim çocuk yanında küfrederse ağzının payını veririm sizin bu evlilik olmaz gibi duruyor ama bilemedim "köylü" diye parantez içine almanızdan olmaz bu evlilik kardeşim valla biz de köylü insanlarız size medeniyetle bin basarız
O konuda hakaret edildiyse keşke o konuya yazsaydınız. Arama bölümüne Azerbaycan yazıp konu konu geziyormuş gibi görünüyorsunuz. Başka konudaki yorumları buraya taşımanızı hiç hoş karşılamadım.
Ama ben çok üzgünüm şuan, ne çok istemiştim Ermeni çıkmasını
Yine de küçük bir umudum var, evet ben Azeriyim dememiş konu sahibi
Kim Kalçatashıyan'dan sonra bir de Ermeni kalçası çıktı maalesef
Küfür hakaretler vs hoş değil ama eşinizin gerçek yüzü de asıl zaten ailesinin yanındaki yüzü. Gerçek kimliği ile evlendikten sonra tanışmışsınız. Uzaktan sanal ne kadar tanıdığınızı zannediyordunuz ki? Eşiniz de yeni tanıştığı ve etkilemeye çalıştığı kadına bu yüzünü gösterecek değildi ya. Tam tanışmadan tanımadan etmeden acele ile evlenmişsiniz.Merhabalar.
Sanırım derdimi en iyi burada anlatabilirim ve bana akıl verirsiniz ne yapacağım ile ilgili. Uzun olursa nolur kusuruma bakmayın, okuyarak beni anlamanız benim için çok önemli
Ben 5-6 aydır evliyim, başka ülke vatandaşıyım. Eşimle sanal olarak tanıştık, kendisi çok medeni, aydın birisi gibi gözüküyordu (öyledir de aslında) ve kendisine aşık olarak evlendim. O da bir kaç yıldır ailesinden ayrı yaşamak için başka ilçeye taşınmış. Ailesi ile ilk olarak sanal tanıştırdı, normal sıcakkanlı ve "köylü" tarzları vardı, sevdim aslında, iyiydiler. Sonra bizim ülkeye geldiler isteme, düğün ves. için. İlk olarak, annesi tarafından şoku orada yaşadım. Zaten genel olarak ailesi çok varoş, medeniyetsiz, nerede nasıl konuşacağını bilmeyen, düşük seviyeli insanlar. Annesi ise aşırı derecede tahammül sınırlarını zorlayacak şekilde görgüsüz ve düşüncesiz birisi. Cahilin cahili ve sanki 3 yaşındaki çocuk gibi insanı tahammülden çıkaran davranışları var. Üstelik aşırı derecede egoist birisi. Evlatlarını düşünmez, sadece kendini düşünür, sofrada diyelim 5 hurma varsa 5ni de yer (fırsat bu fırsat diyerek) başkalarını hiç düşünmez. Midesine, parasına düşkün, her şeyde çıkar güden... mesela, çocuğuna birşey yapacaksa illa ki karşılığında birşey olursa yapar. Aksi halde yapmaz, kötü-kötü konuşur hatta, "ne yapacağım ya!" gibi. Duş kullanmayı bilmez, ben geldikten sonra benim evimde yeni öğrendi, önceden kovayla banyo yapardı. Yaklaşık 20 yıldır da İstanbul'da yaşıyor kendisi.
Neyse, biz buna tahammül ettik yine de, iyi insandır ves. dedik. Sonra evlendim geldim, başka ülkeye taşındım ve adapte olmaya çalıştım, çalışıyorum. Eşim ailesinin bu varoş halini bildiğinden zaten uzak duruyor, biz de ayrı yaşıyoruz zaten. Ama gelenek görenek ve s. haftada 1 kere veya 2 haftada bir eşimin ailesiyle yüzleşmek durumu oluyor veya birlikte bir şeyler konuşmamız, yapmamız icab ediyor. Burada önemli bir nokta: eşimin ikinci bir kimliğini ailesiyle birlikteyken farkettim ve şokunu yaşadım. O da ailesinin yanında varoş birisine dönüşüyor.
Öncelikle; çok çok küfürlü konuşuyorlar. Ağıza alınmayacak küfürlerle. Mesela sofrada oturmuşuz, konuşuyoruz (bağırmadan da konuşamıyorlar bu arada), birden bire "g**nü eşşek s***in" derler mesela. Normal birşeymiş gibi. Ben 30 yıldır ailemde 1 kere bile küfür duymamış insanım.
Bir-birlerine çıkar güdenlik yapmak bir yana, kötü laflar söylüyorlar, eşim ailesine sürekli kızıyor bağırıyor - o da ona bağırıyor - annesi mesela "o köpeğe muhtaç olmam" diyor, eşim de "inşallah geberirsin de mezarına bile gelmem" gibi laflar söylüyorlar ve s.
Anlattıkça sinirlerim bozuluyor diye uzun uzun anlatmayayın, siz kendiniz anladınız artık...
Eşime sorduğumda neden böyle yapıyorsunuz diye, "biz bu lafları derken aslında gerçek anlamını ifade etmiyoruz, sadece köyde böyle alışmışız, annemler de değişemiyor falan..." yani, kasıtlı niyetli şekilde söylemiyorlarMIŞ.
Buna artı olarak, sevgisizlik görüyorum kendi aralarında. Guya seviyorlarmış da, sadece sevgini gösterme yolları buymuş, konuşma şekilleri buymuş.
Kendimden ve kendi ailemden bahsedeyim. Sevgi dolu ve saygılıyız bir-birimize. Çıkar güdmeden severiz, yardım ederiz. Annem zaten çok fedakar ve sevgi dolu birisi. Ailemin tüm bireyleri öyle. Mümkün olduğu kadar ufkumuzu açmaya, okumaya ve öğrenmeye meyilliyiz. Küfür falan zaten asla dilimize gelmez. Ve ailemiz her zaman en güvenli ve sevgi, huzur dolu bir yer oldu hepimiz için.
ŞİMDİ; ilk zamanlarda ben eşimin ailesini olduğu gibi kabullenmeye çalıştım, onun 2.ci kişiliğini de. Ama sanırım bu huzursuzluk ve öfke içimde biriktiği için, artık çok sinirli ve tahammülsüz birisine dönüşmüş durumdayım. Ve bende eşim gibi küfürlü ve bağırışlarla konuşmaya, kavga etmeye başladım maalesef. Kendimi çok yalnız hissettiğim için hırçınlığım ve küskünlüğüm daha da arttı. Depresyona girdim. Kültür çatışması, aile uyuşmazlığı benim için artık dayanılmaz bir hale geliyor. Kavga etmek istemiyorum, hep diyorum kendini topla, sen böyle birisi değilsin, lütfen daha anlayışlı ol ves. ama bir bakıyorum ki, bağırıyorum. Geçen hatta kavga esnasında sandalyeyi yere nasıl çırptıysam sandalye kırıldı arkadaşlar....Hevessizim, mutsuzum, umutsuzum... Eşime sevgimin bazen kaybolduğunu bile hissediyorum ara-sıra. Acaba bu evlilikte hata mı yaptım diye düşünmeden edemiyorum.
Şuan kredi borçlarım yüzünden terapiye gidemiyorum maalesef. Ama bir şekilde bu durumu şimdilik çözmem lazım. Lütfen söyleyin arkadaşlar, Türk aileleri hep mi böyle oluyor, normal bir şey mi? Ya da ben nasıl bir bakış açısına sahip olayım? Ne yapayım?
bu isteğiniz şu anlık imkansız görünüyor. Çünkü o yaştaki insan değişmez. Ben konunuzu sonuna kadar anlayışla okudum ama sonunda “tüm Türk aileleri böyle mi” diye sorunca gözlerim seğirmeye başladı.
Ne kadar çok varoş varmis herkes dökuldu birdenBekarken bizim duşun su ayarı gıcıktı. ya çok sıcak olurdu ya çok soğuk ben de kovaya doldururdum. açıkçası bana garip gelmedi. Sanırım ben de varoşum
benim annemlerde kova kullaniyorlar onlarda varoş cikti 
ama ben duş kullaniyorum allahtan 
Suri cikmasin bideBulgar, gürcü, İranlı filan çıkarsa çok gülerim
bizim yillarin kovali dusunu da begenmedi bide. Turk icadi o kovali duş 
Ben duş kullanmayi biliyorum ama kovayla yıkanmayı daha çok seviyorum bunun varoşluk olduğunu düşünmemiştim kendimi bunca yıl üç aşağı beş yukarı kültürlü zannederdim yazık bana.Merhabalar.
Sanırım derdimi en iyi burada anlatabilirim ve bana akıl verirsiniz ne yapacağım ile ilgili. Uzun olursa nolur kusuruma bakmayın, okuyarak beni anlamanız benim için çok önemli
Ben 5-6 aydır evliyim, başka ülke vatandaşıyım. Eşimle sanal olarak tanıştık, kendisi çok medeni, aydın birisi gibi gözüküyordu (öyledir de aslında) ve kendisine aşık olarak evlendim. O da bir kaç yıldır ailesinden ayrı yaşamak için başka ilçeye taşınmış. Ailesi ile ilk olarak sanal tanıştırdı, normal sıcakkanlı ve "köylü" tarzları vardı, sevdim aslında, iyiydiler. Sonra bizim ülkeye geldiler isteme, düğün ves. için. İlk olarak, annesi tarafından şoku orada yaşadım. Zaten genel olarak ailesi çok varoş, medeniyetsiz, nerede nasıl konuşacağını bilmeyen, düşük seviyeli insanlar. Annesi ise aşırı derecede tahammül sınırlarını zorlayacak şekilde görgüsüz ve düşüncesiz birisi. Cahilin cahili ve sanki 3 yaşındaki çocuk gibi insanı tahammülden çıkaran davranışları var. Üstelik aşırı derecede egoist birisi. Evlatlarını düşünmez, sadece kendini düşünür, sofrada diyelim 5 hurma varsa 5ni de yer (fırsat bu fırsat diyerek) başkalarını hiç düşünmez. Midesine, parasına düşkün, her şeyde çıkar güden... mesela, çocuğuna birşey yapacaksa illa ki karşılığında birşey olursa yapar. Aksi halde yapmaz, kötü-kötü konuşur hatta, "ne yapacağım ya!" gibi. Duş kullanmayı bilmez, ben geldikten sonra benim evimde yeni öğrendi, önceden kovayla banyo yapardı. Yaklaşık 20 yıldır da İstanbul'da yaşıyor kendisi.
Neyse, biz buna tahammül ettik yine de, iyi insandır ves. dedik. Sonra evlendim geldim, başka ülkeye taşındım ve adapte olmaya çalıştım, çalışıyorum. Eşim ailesinin bu varoş halini bildiğinden zaten uzak duruyor, biz de ayrı yaşıyoruz zaten. Ama gelenek görenek ve s. haftada 1 kere veya 2 haftada bir eşimin ailesiyle yüzleşmek durumu oluyor veya birlikte bir şeyler konuşmamız, yapmamız icab ediyor. Burada önemli bir nokta: eşimin ikinci bir kimliğini ailesiyle birlikteyken farkettim ve şokunu yaşadım. O da ailesinin yanında varoş birisine dönüşüyor.
Öncelikle; çok çok küfürlü konuşuyorlar. Ağıza alınmayacak küfürlerle. Mesela sofrada oturmuşuz, konuşuyoruz (bağırmadan da konuşamıyorlar bu arada), birden bire "g**nü eşşek s***in" derler mesela. Normal birşeymiş gibi. Ben 30 yıldır ailemde 1 kere bile küfür duymamış insanım.
Bir-birlerine çıkar güdenlik yapmak bir yana, kötü laflar söylüyorlar, eşim ailesine sürekli kızıyor bağırıyor - o da ona bağırıyor - annesi mesela "o köpeğe muhtaç olmam" diyor, eşim de "inşallah geberirsin de mezarına bile gelmem" gibi laflar söylüyorlar ve s.
Anlattıkça sinirlerim bozuluyor diye uzun uzun anlatmayayın, siz kendiniz anladınız artık...
Eşime sorduğumda neden böyle yapıyorsunuz diye, "biz bu lafları derken aslında gerçek anlamını ifade etmiyoruz, sadece köyde böyle alışmışız, annemler de değişemiyor falan..." yani, kasıtlı niyetli şekilde söylemiyorlarMIŞ.
Buna artı olarak, sevgisizlik görüyorum kendi aralarında. Guya seviyorlarmış da, sadece sevgini gösterme yolları buymuş, konuşma şekilleri buymuş.
Kendimden ve kendi ailemden bahsedeyim. Sevgi dolu ve saygılıyız bir-birimize. Çıkar güdmeden severiz, yardım ederiz. Annem zaten çok fedakar ve sevgi dolu birisi. Ailemin tüm bireyleri öyle. Mümkün olduğu kadar ufkumuzu açmaya, okumaya ve öğrenmeye meyilliyiz. Küfür falan zaten asla dilimize gelmez. Ve ailemiz her zaman en güvenli ve sevgi, huzur dolu bir yer oldu hepimiz için.
ŞİMDİ; ilk zamanlarda ben eşimin ailesini olduğu gibi kabullenmeye çalıştım, onun 2.ci kişiliğini de. Ama sanırım bu huzursuzluk ve öfke içimde biriktiği için, artık çok sinirli ve tahammülsüz birisine dönüşmüş durumdayım. Ve bende eşim gibi küfürlü ve bağırışlarla konuşmaya, kavga etmeye başladım maalesef. Kendimi çok yalnız hissettiğim için hırçınlığım ve küskünlüğüm daha da arttı. Depresyona girdim. Kültür çatışması, aile uyuşmazlığı benim için artık dayanılmaz bir hale geliyor. Kavga etmek istemiyorum, hep diyorum kendini topla, sen böyle birisi değilsin, lütfen daha anlayışlı ol ves. ama bir bakıyorum ki, bağırıyorum. Geçen hatta kavga esnasında sandalyeyi yere nasıl çırptıysam sandalye kırıldı arkadaşlar....
Şuan kredi borçlarım yüzünden terapiye gidemiyorum maalesef. Ama bir şekilde bu durumu şimdilik çözmem lazım. Lütfen söyleyin arkadaşlar, Türk aileleri hep mi böyle oluyor, normal bir şey mi? Ya da ben nasıl bir bakış açısına sahip olayım? Ne yapayım?
Birsey soylemek istiyorum da azerbaycanlilar azeri denildiginde kiziyorlar Türküz bizde azeri diye birsey yok diyorlar.( gelinimiz ve ailesi azerbaycan Turku ). Iki ulkede ayni irktan yani burda kovayla yikaniliyorsa ordada illaki kovayla yikananlar vardir. Bu bayan ya cok elit kesimden yada kovayla yikanmayi biliyor ama varosluk olarak goruyor ilk defa gormesine imkan yok bizim gelin derdi cunku annemde kaldi bir hafta
annemlerde kovayla yikanio bu arada. Ayrica butun sulale ayni apartmanda oturuyorlar ve kufurlu konusuyorlar yani Turkler iste niye iki ayri irk gibi ele alindi konu anlamadim.Bazı noktalarda haklı dahi olsanız bakış açınız beni rahatsız etti. Sizin gibi yetişmek zorunda değil hiç kimse . Ben öğretmenim hala su çok gitmesin diye çoğu zaman kovadan banyo yaparım . Bunun cahillikle ilgisi yok. Kendi aralarındaki konuşma şekli de ne kadar asla tasvip etmediğim bir şey olsa da her ailenin dinamiği farklıMerhabalar.
Sanırım derdimi en iyi burada anlatabilirim ve bana akıl verirsiniz ne yapacağım ile ilgili. Uzun olursa nolur kusuruma bakmayın, okuyarak beni anlamanız benim için çok önemli
Ben 5-6 aydır evliyim, başka ülke vatandaşıyım. Eşimle sanal olarak tanıştık, kendisi çok medeni, aydın birisi gibi gözüküyordu (öyledir de aslında) ve kendisine aşık olarak evlendim. O da bir kaç yıldır ailesinden ayrı yaşamak için başka ilçeye taşınmış. Ailesi ile ilk olarak sanal tanıştırdı, normal sıcakkanlı ve "köylü" tarzları vardı, sevdim aslında, iyiydiler. Sonra bizim ülkeye geldiler isteme, düğün ves. için. İlk olarak, annesi tarafından şoku orada yaşadım. Zaten genel olarak ailesi çok varoş, medeniyetsiz, nerede nasıl konuşacağını bilmeyen, düşük seviyeli insanlar. Annesi ise aşırı derecede tahammül sınırlarını zorlayacak şekilde görgüsüz ve düşüncesiz birisi. Cahilin cahili ve sanki 3 yaşındaki çocuk gibi insanı tahammülden çıkaran davranışları var. Üstelik aşırı derecede egoist birisi. Evlatlarını düşünmez, sadece kendini düşünür, sofrada diyelim 5 hurma varsa 5ni de yer (fırsat bu fırsat diyerek) başkalarını hiç düşünmez. Midesine, parasına düşkün, her şeyde çıkar güden... mesela, çocuğuna birşey yapacaksa illa ki karşılığında birşey olursa yapar. Aksi halde yapmaz, kötü-kötü konuşur hatta, "ne yapacağım ya!" gibi. Duş kullanmayı bilmez, ben geldikten sonra benim evimde yeni öğrendi, önceden kovayla banyo yapardı. Yaklaşık 20 yıldır da İstanbul'da yaşıyor kendisi.
Neyse, biz buna tahammül ettik yine de, iyi insandır ves. dedik. Sonra evlendim geldim, başka ülkeye taşındım ve adapte olmaya çalıştım, çalışıyorum. Eşim ailesinin bu varoş halini bildiğinden zaten uzak duruyor, biz de ayrı yaşıyoruz zaten. Ama gelenek görenek ve s. haftada 1 kere veya 2 haftada bir eşimin ailesiyle yüzleşmek durumu oluyor veya birlikte bir şeyler konuşmamız, yapmamız icab ediyor. Burada önemli bir nokta: eşimin ikinci bir kimliğini ailesiyle birlikteyken farkettim ve şokunu yaşadım. O da ailesinin yanında varoş birisine dönüşüyor.
Öncelikle; çok çok küfürlü konuşuyorlar. Ağıza alınmayacak küfürlerle. Mesela sofrada oturmuşuz, konuşuyoruz (bağırmadan da konuşamıyorlar bu arada), birden bire "g**nü eşşek s***in" derler mesela. Normal birşeymiş gibi. Ben 30 yıldır ailemde 1 kere bile küfür duymamış insanım.
Bir-birlerine çıkar güdenlik yapmak bir yana, kötü laflar söylüyorlar, eşim ailesine sürekli kızıyor bağırıyor - o da ona bağırıyor - annesi mesela "o köpeğe muhtaç olmam" diyor, eşim de "inşallah geberirsin de mezarına bile gelmem" gibi laflar söylüyorlar ve s.
Anlattıkça sinirlerim bozuluyor diye uzun uzun anlatmayayın, siz kendiniz anladınız artık...
Eşime sorduğumda neden böyle yapıyorsunuz diye, "biz bu lafları derken aslında gerçek anlamını ifade etmiyoruz, sadece köyde böyle alışmışız, annemler de değişemiyor falan..." yani, kasıtlı niyetli şekilde söylemiyorlarMIŞ.
Buna artı olarak, sevgisizlik görüyorum kendi aralarında. Guya seviyorlarmış da, sadece sevgini gösterme yolları buymuş, konuşma şekilleri buymuş.
Kendimden ve kendi ailemden bahsedeyim. Sevgi dolu ve saygılıyız bir-birimize. Çıkar güdmeden severiz, yardım ederiz. Annem zaten çok fedakar ve sevgi dolu birisi. Ailemin tüm bireyleri öyle. Mümkün olduğu kadar ufkumuzu açmaya, okumaya ve öğrenmeye meyilliyiz. Küfür falan zaten asla dilimize gelmez. Ve ailemiz her zaman en güvenli ve sevgi, huzur dolu bir yer oldu hepimiz için.
ŞİMDİ; ilk zamanlarda ben eşimin ailesini olduğu gibi kabullenmeye çalıştım, onun 2.ci kişiliğini de. Ama sanırım bu huzursuzluk ve öfke içimde biriktiği için, artık çok sinirli ve tahammülsüz birisine dönüşmüş durumdayım. Ve bende eşim gibi küfürlü ve bağırışlarla konuşmaya, kavga etmeye başladım maalesef. Kendimi çok yalnız hissettiğim için hırçınlığım ve küskünlüğüm daha da arttı. Depresyona girdim. Kültür çatışması, aile uyuşmazlığı benim için artık dayanılmaz bir hale geliyor. Kavga etmek istemiyorum, hep diyorum kendini topla, sen böyle birisi değilsin, lütfen daha anlayışlı ol ves. ama bir bakıyorum ki, bağırıyorum. Geçen hatta kavga esnasında sandalyeyi yere nasıl çırptıysam sandalye kırıldı arkadaşlar....
Şuan kredi borçlarım yüzünden terapiye gidemiyorum maalesef. Ama bir şekilde bu durumu şimdilik çözmem lazım. Lütfen söyleyin arkadaşlar, Türk aileleri hep mi böyle oluyor, normal bir şey mi? Ya da ben nasıl bir bakış açısına sahip olayım? Ne yapayım?
Yok yazmadi devlet sirri sankiNereliymiş konu sahibi bilen var mı şimdi 11 sayfa okumaya üşendim
herkes azerbaycan Turkudur dedi ama ben sanmiyorum bence suriyeli.
