Aslında içimi dökmek için yazıyorum . Maalesef konunun içinden bir türlü çıkamıyorum, o yüzden fikirlerinize ihtiyacım var.
Okulda sevip hoşlandığım bir çocuk oldu. Çok komikti, hayata bakış açısı çok güzeldi ve empati yapabiliyor oluşu beni ona bağlayan şeylerdi. Gerçekten onu deli gibi sevmeye başladım. Fakat benim onu sevdiğim kadar o beni hiç bir zaman sevemedi. Bunu ilişkimizin ilk haftası da dile getirmişti. Bu söylediğine çok kırılmıştım ama dürüst olmasını sevdiğim için bunu kendi içimde çok fazla büyütmedim. Çevremde duyduğum kadarıyla ağır başlı güzel bir kızım. İnsanları hiç bir zaman dış görünüşlerine göre yargılayıp hoşlanmadım. Eski sevgilim için kulağıma, işte o kız sana nasıl baktı bu hangi büyü gibi saçma sapan çok fazla şey çalındı. O da bu durumun farkındaydı ama ben her zaman ne kadar tatlı olduğundan, onu ne kadar çok sevdiğimden bahsedip aklında ki bu düşünceleri silip atmasını dile getiriyordum. İlk defa birisine aşık olup bu kadar tutulmuşum. Çok toxic bir aileyle (özellikle babam) büyüdüğüm için eski sevgilim benim için çok özeldi. Gerçekten Leyla olmuştum. Karakteri o kadar güzel geliyordu ki, hiç bir konuda babama benzemiyor oluşu beni çok mutlu ediyordu.
Gerçekten aşka inanmayan birisi olarak, sürekli anne baba kavgası yaşamış, sürekli evden kovulan, eşofmanımın paçasını beğenmediği için yüzümü kan içinde bırakan, acaba bugün de küfür işitecek miyim dediğim bir aileyle beraber yaşadım. Çok fazla zorluk çektim, hayattan, yaşamaktan çok uzaklaştım. Ama bu yaşanılanları eski sevgilime hiç bir zaman hissettirmemek için çok çaba sarf ettim. Her zaman bebeğim gibi sevdim. 40 derece sıcaklıkta buluşmadan önce, sırf o seviyor diye market market dolaşıp sevdiği içecekleri arıyordum. Doğum günü için yemedim içmedim para biriktirdim. O da beni seviyor gibi geliyordu. Ya da ben öyle görmek istedim. Çünkü ilk sevgilimdi, ilk kez bu kadar yoğun hisler hissediyordum. Ama şuan bakınca tek seçenek olduğum için benimle olduğunu düşünüyorum. Tek ve en iyi seçenek bendim.
Her neyse biz ilişkiyi onun yüzünden yürütemedik. Çok fazla göz yaşı döktü tekrar beraber olabilmek için, beni çok ciddi bir şekilde kırmadığı için kabul ettim. Ama aynı hataları tekrar ve tekrar yapmaya devam etti. Çok fazla yorulmuştum, sürekli sorumluluk alıp çabalamaktan. Ne kadar boktan günler geçirsem bile hissettirmemeye çalışmaktan. Hissettirdiğim zaman fark etmemesinden, her şeyden. Hem ailem hem derslerim sevgilim sağlığım hayatım hiç bir şey istediğim gibi ilerlemedi. Cidden psikolojik sorunlar yaşadım. Kimse umursamadı. Olgun olduğum için herkes daha da üzerime geldi. Başkalarının sorumluluklarını görevim olarak görmeye başladılar. Her şeyi aynı anda yapamadığım için ilişkiyi tamamen bitirdik.
Koskoca 1,5 sene birlikteliğimiz olmuştu. Şuan bir çoğunuza az geliyor olabilir ama benim için yoldan bulduğum sıradan taşla bile beraber o kadar vakit geçirsem, bir süre sonra değere binerdi arkadaşlar. Ama ben bir taş parçası bile olamamışım. 6 şubat depreminde en ağır hasarı alan 3 ilden birisindeydim. Evimiz eski, arkamızda ki apartmanda 70 ceset çıkartıldı. Tanımadığım insanlar bile arayıp sordu. Benim canımdan çok sevdiğim eski sevgilim ne aradı ne sordu ne de başkasından benim hakkımda bilgi aldı... Kendisi o depremi yaşamamsına rağmen ailesi iyi mi diye arkadaşlarıma her gün sordum. (evleri sağlamdı)
Verdiğim onca emek sevgi değer nasıl bok edildi anlamadım. Hayatım boyunca hiç bir zaman bir erkek arkadaş istemedim. Çünkü çevremde ki erkeklerin ne kadar zarar verebileceğini gözlerimle gördüm yaşadım ve yaşıyorum. Karaktere baktım ama yine olmadı. Geçenler de fark ettim ki eski sevgilisiyle takipleşmeye başlamış. Ben onu unutamıyorum. Sürekli aklımda, ayrılalı 8 ay oldu fakat ben kalbimden silemedim. Sürekli neler yaptığına bakıyorum. İyi mi diye ortak arkadaşlarımıza soruyorum. Çok merak ediyorum, neden merak etmedi neden sevemedi, sevmemesine rağmen beni kullanmaya neden devam etti aklım almıyor. Ciddi güven sorunları olan birisiydim bunu bilmesine rağmen çok güzel ağzıma tükürdü . Sizce bu soruların cevabını öğrenmek için ona yazmalı mıyım? Nasıl unutabilirim, ne yapmalıyım bilmiyorum. Artık kafama takmadan yaşayabilmek istiyorum.
Yorumlar da bu da dert mi, ne güzel dertleriniz var demeyin lütfen. İnsanların nasıl hayatlar yaşadığını biliyorum. Ama girdiğim deprosyandan, yaşadığım pskilojik sorunlar artık dışa vurmaya başladı. En son 8 sene önce yaşamak güzel geliyordu. Ciddi problemler yaşadım toparlayamıyorum. Benim geçtiğim yoldan geçen binlerce insan olduğunu bildiğim için düşüncelerinizi merak ediyorum, Kafanızı da şişirdim, yazım da çok uzun oldu hakkınızı helal edin. Okuyan herkese teşekkür ederim. :)
Okulda sevip hoşlandığım bir çocuk oldu. Çok komikti, hayata bakış açısı çok güzeldi ve empati yapabiliyor oluşu beni ona bağlayan şeylerdi. Gerçekten onu deli gibi sevmeye başladım. Fakat benim onu sevdiğim kadar o beni hiç bir zaman sevemedi. Bunu ilişkimizin ilk haftası da dile getirmişti. Bu söylediğine çok kırılmıştım ama dürüst olmasını sevdiğim için bunu kendi içimde çok fazla büyütmedim. Çevremde duyduğum kadarıyla ağır başlı güzel bir kızım. İnsanları hiç bir zaman dış görünüşlerine göre yargılayıp hoşlanmadım. Eski sevgilim için kulağıma, işte o kız sana nasıl baktı bu hangi büyü gibi saçma sapan çok fazla şey çalındı. O da bu durumun farkındaydı ama ben her zaman ne kadar tatlı olduğundan, onu ne kadar çok sevdiğimden bahsedip aklında ki bu düşünceleri silip atmasını dile getiriyordum. İlk defa birisine aşık olup bu kadar tutulmuşum. Çok toxic bir aileyle (özellikle babam) büyüdüğüm için eski sevgilim benim için çok özeldi. Gerçekten Leyla olmuştum. Karakteri o kadar güzel geliyordu ki, hiç bir konuda babama benzemiyor oluşu beni çok mutlu ediyordu.
Gerçekten aşka inanmayan birisi olarak, sürekli anne baba kavgası yaşamış, sürekli evden kovulan, eşofmanımın paçasını beğenmediği için yüzümü kan içinde bırakan, acaba bugün de küfür işitecek miyim dediğim bir aileyle beraber yaşadım. Çok fazla zorluk çektim, hayattan, yaşamaktan çok uzaklaştım. Ama bu yaşanılanları eski sevgilime hiç bir zaman hissettirmemek için çok çaba sarf ettim. Her zaman bebeğim gibi sevdim. 40 derece sıcaklıkta buluşmadan önce, sırf o seviyor diye market market dolaşıp sevdiği içecekleri arıyordum. Doğum günü için yemedim içmedim para biriktirdim. O da beni seviyor gibi geliyordu. Ya da ben öyle görmek istedim. Çünkü ilk sevgilimdi, ilk kez bu kadar yoğun hisler hissediyordum. Ama şuan bakınca tek seçenek olduğum için benimle olduğunu düşünüyorum. Tek ve en iyi seçenek bendim.
Her neyse biz ilişkiyi onun yüzünden yürütemedik. Çok fazla göz yaşı döktü tekrar beraber olabilmek için, beni çok ciddi bir şekilde kırmadığı için kabul ettim. Ama aynı hataları tekrar ve tekrar yapmaya devam etti. Çok fazla yorulmuştum, sürekli sorumluluk alıp çabalamaktan. Ne kadar boktan günler geçirsem bile hissettirmemeye çalışmaktan. Hissettirdiğim zaman fark etmemesinden, her şeyden. Hem ailem hem derslerim sevgilim sağlığım hayatım hiç bir şey istediğim gibi ilerlemedi. Cidden psikolojik sorunlar yaşadım. Kimse umursamadı. Olgun olduğum için herkes daha da üzerime geldi. Başkalarının sorumluluklarını görevim olarak görmeye başladılar. Her şeyi aynı anda yapamadığım için ilişkiyi tamamen bitirdik.
Koskoca 1,5 sene birlikteliğimiz olmuştu. Şuan bir çoğunuza az geliyor olabilir ama benim için yoldan bulduğum sıradan taşla bile beraber o kadar vakit geçirsem, bir süre sonra değere binerdi arkadaşlar. Ama ben bir taş parçası bile olamamışım. 6 şubat depreminde en ağır hasarı alan 3 ilden birisindeydim. Evimiz eski, arkamızda ki apartmanda 70 ceset çıkartıldı. Tanımadığım insanlar bile arayıp sordu. Benim canımdan çok sevdiğim eski sevgilim ne aradı ne sordu ne de başkasından benim hakkımda bilgi aldı... Kendisi o depremi yaşamamsına rağmen ailesi iyi mi diye arkadaşlarıma her gün sordum. (evleri sağlamdı)
Verdiğim onca emek sevgi değer nasıl bok edildi anlamadım. Hayatım boyunca hiç bir zaman bir erkek arkadaş istemedim. Çünkü çevremde ki erkeklerin ne kadar zarar verebileceğini gözlerimle gördüm yaşadım ve yaşıyorum. Karaktere baktım ama yine olmadı. Geçenler de fark ettim ki eski sevgilisiyle takipleşmeye başlamış. Ben onu unutamıyorum. Sürekli aklımda, ayrılalı 8 ay oldu fakat ben kalbimden silemedim. Sürekli neler yaptığına bakıyorum. İyi mi diye ortak arkadaşlarımıza soruyorum. Çok merak ediyorum, neden merak etmedi neden sevemedi, sevmemesine rağmen beni kullanmaya neden devam etti aklım almıyor. Ciddi güven sorunları olan birisiydim bunu bilmesine rağmen çok güzel ağzıma tükürdü . Sizce bu soruların cevabını öğrenmek için ona yazmalı mıyım? Nasıl unutabilirim, ne yapmalıyım bilmiyorum. Artık kafama takmadan yaşayabilmek istiyorum.
Yorumlar da bu da dert mi, ne güzel dertleriniz var demeyin lütfen. İnsanların nasıl hayatlar yaşadığını biliyorum. Ama girdiğim deprosyandan, yaşadığım pskilojik sorunlar artık dışa vurmaya başladı. En son 8 sene önce yaşamak güzel geliyordu. Ciddi problemler yaşadım toparlayamıyorum. Benim geçtiğim yoldan geçen binlerce insan olduğunu bildiğim için düşüncelerinizi merak ediyorum, Kafanızı da şişirdim, yazım da çok uzun oldu hakkınızı helal edin. Okuyan herkese teşekkür ederim. :)
