Öyle berbat bir şey işte. Arkadaşlarım bu yoğunluğun içerisinde nasıl düşünmeye fırsat buluyorsun diyorlar. Düşünmediğim bir an olmuyor ki. 10 yılı geçti herhalde böyleyim. Buraya girdiğimde ne kadar çok bizim gibi insanın var olduğunu görüyorum. Herkes çaresiz ne yazık ki. Sizin hiç iyi olduğunuz dönem olmuyor mu?
Problemimle ilgili 20 kez falan doktora gidip bir şekilde içimi rahatlattıktan sonra başka bir şeye kafamı takana dek iyi oluyorum. Ama bu iyilik hali bedenimle ilgili başka bir şeye kafamı takana dek sürüyor dediğim gibi. Sürekli stresliyim çoktan uyumuş olmam lazım beşte kalkıp işe gidiyorum ama uyuyamıyorum. Geçen hafta doktora gittim çok şükür sıkıntı çıkmadı ama ben hemen başka bir şeylere kafamı takmaya başladım içim hiç rahatlamadı. Şimdi hep diken üstündeyim
Aynı ben
psikolog 600 soruluk bir test yaptı bana. Daha sorunumu net anlatmamıştım bile. Test sonucunda direkt somatizasyon ve sağlık anksiyetesi çıktı. Başkalarının sağlık problemlerinin belirtilerini bile yaşıyorum. Terapiden sonuç alamadınız mıAynı ben
Ya bunu da cok düşündüm kalp ile alakalı olabilir mi diye ama ben dün kardiyolojiye gittim ekg baktı kalp ultrasonu baktı usg cihazı ile gezdi baktı kalp kalp kapakçığı sizce oyle bişey olsa çıkar mıydı ya başka damar tıkanıksa işte cok stres ediyorum
Aaaaaa barış musluyu çok öneriyorlar aslında
Bu arada terapiye önyargılı yaklaşmayın. Benim terapi sayesinde kişiliğini yeniden inşa eden arkadaşlarım var. En önemlisi ve en zoru doğru terapisti bulmak. Terapist terapist gezip feneyecek maddi olanağa sahip değilim o yüzden deneyemiyorum
Kalpte bir şey olsa cikardi sanırım. Ben de bilemedim bence farklı doktorlara bi görünün derim. Çok hastalık varmış. Allah şifa versin hepimize...
Tabii ki çıkardı ultrasonda.
Şu zamanda terapiye gidebilmek için neredeyse zengin olmak lazım. 39 yaşındayım. Kişiliğim yeniden inşa olur mu ki
Neden öyle diyorsunuz ki çok gençsiniz. Kişiliğiniz inşa olmasa bile ki ben de o kadarını istemiyorum, sağlıklı düşünebilme yetisi kazansak, olmadık her şey için bu kadar stres olup endişelenmesek ne de güzel olmaz mıydı? Tabiki işin bir de maddi boyutu var, maalesef ben de o noktada tıkanıyorum. Ama fırsat bulduğum an psikoloğa gideceğim, siz de bir şans verin.Şu zamanda terapiye gidebilmek için neredeyse zengin olmak lazım. 39 yaşındayım. Kişiliğim yeniden inşa olur mu ki
yazmakla bitmeyecek kadar çok. Stres, sinir de cabası. Aminn rabbim beterinden korusun. Ben de çok stresliyimSon noktadayım zaten belki de giderim. Artık vücudum fazla tepki veriyor. Başım dönüyor, kalbim tekliyor, göğsüm ağrıyor, dizlerim ağrıyor, her yerime kramp giriyor
Allah şifa versin hepimize. Böyle böyle yıllar geçip gidiyor işte
Aynı durumdayım… bebişle ilgilenirken kendime sarmam diyordum daha beter oldum, kendime sarmaktan bebişle ilgilenemiyorum, kendimi o kadar verimsiz hissediyorum ki.. tam bir vicdan azabı
Ben bu şekilde değilim. Ben fazla fazla düşünüyorum. Çocuğa kimse dokunsun istemiyorum. Kimse yaklaşsın istemiyorum. Şöyle olur mu böyle zarar görür mü diye düşünmekten kafayı yiyeceğim… elbette kendimi fark edip bazen hususi birilerine veriyorum. Bu şekilde doğru yapmıyorsun, kendine gel diyip bir silkeleniyorum… ama her birine verdiğimde komple üstünü değiştirmeyi ve çocuğu peşine yıkamayı bırakamadım mesela…
Evet seninki biraz okb ye kayıyor. Hasta vs değilse o kadar yapma arkadasım. Bir seiklde büyüyecek
Biliyorum biliyorum ama bir anda kendimi yerken buluyorum
bebek doğduğundan beri dışarı sayılı çıkmışımdır. Eşim şuraya gidelim diyor mesela. Ben direk orası olmaz orada bu eller. Burası olmaz burada bu eller… ay yok yani… sonra kendime kızıyorum fanusta mı büyüteceksin çocuğu salak salak davranma diyorum. Sonra alıp çıkartıyorum falan… dün alışverişe çıktık mesela ama akşama kadar ben, ellerler mi, ya ellerlerse vs diyerekten binbir kafam dolu şekilde gittim. Sonuç olarak ellediler de hatta tanımadığım insanlar öptüler de ama sakinlikle karşıladım. Ve eve gelip yıkamadım da
dünya için küçücük benim için koca bir adım aslında bu. Ay valla onu da kendim için değil, çocuk için yaptım. Alışmam lazım ve çocuğu asosyal olarak, anne baba bağımlısı olarak yetiştirmemem lazım 
yavaştan kendimi frenlemeye çalışıyorum artık kızım 3 aylık oldu. Evden çıkmadan, kimse gelip gitmeden de hasta olduğunu gördüm. Bunu görmek benim için de iyi oldu. Şimdi kendime onu hatırlatıyorum bolca. Evden çıkmadın ne oldu, gene hasta olmadı mı ? Oldu. Atlattı mı, atlattı. Gene öyle olacak. Bırak izin ver hava alsın. İzin ver o da farklı insanlara dokunsun, bağ kursun… böyle böyle düzelteceğim inşallah 
Bende de öpme takıntısı var ama normal herhalde o, diğer arkadaşlarım da öyle. Bebekler öpülmez. Anne babası hariç ellerinden yüzünden öpmemeli kimse. Uçuk olur çürük diş olur enfekte olduğu viral bi hastalığı olur.. bunları düşünmüyor kimse sinir oluyorum. Çat çat söylüyorum elini yüzünü öpeneBiliyorum biliyorum ama bir anda kendimi yerken buluyorum
