- 8 Temmuz 2022
- 488
- 510
- 28
- Konu Sahibi kediseverbiri
- #1
Merhaba,
Çok tatlı bir dert bu fakat nasıl düzeltebilirim diye sizlerle paylaşmak istiyorum. Beni hatırlayanlar vardır, yakın tarihte eski iş yerimden mobing sebebiyle ayrılıp hiç ara vermeden yeni kurumuma başlayacağımı yazmıştım. İş yerimde bir haftayı bitirdim bile, zaman su misali...
Öncelikle kısaca bilgi vermek isterim, benim mesleğim öğretmenlik ve işimin ne kadar kutsal olduğunu bildiğim için bunu layıkıyla yapmaya özen gösteriyorum. Yeni başladığım kurumum benim ilk deneyim kazandığım yerdi ve partnerli çalışıyorduk fakat sonradan partnerimle anlaşamadığım için ayrılmıştım. Ayrıldığımda çok üzülmüştüm çünkü ortam, çocuklar, maddiyat, vizyon bakımından harika bir kurumdan çıkmıştım. Hemen pes ettiğim için kendime çok kızdım ve hırs yaptım. Farklı okullarda deneyimlendim, ufkumu genişlettim. Bu süre zarfında yeniden başladığım kurumumun müdiresi beni 2 kere daha çağırdı ama benim kuruma karşı hep "Burada nasıl yapacağım, ya ilk deneyimim gibi çuvallarsam, ya yine anlaşamazsam" gibi düşüncelerim vardı ve zaten tam zamanlı çalıştığım için reddetmiştim.
Bu bir haftada gördüm ki ben gerçekten çok çok deneyim kazanmışım. Olumsuz düşüncelerimin hiç birini yaşamadım ve tüm eski arkadaşlarım sistemi bildiğim için yeni birinin gelmesi yerine benim gelmemin işleri daha da kolaylaştıracağını söyledi. Beklediğimden daha iyi geçti kısacası.
Şimdi gelelim asıl konumuza; iş verenim harika bir kadın, çok vizyon sahibi, eli açık, elemanlarının arkasında duran, olumsuzlukları birlikte göğüsleyen ve çalışanlarından maddi anlamda kısmayan biri. İşe başladığım zaman sadece üç ay çalışıp istifamı verdiğimde karşısında çok ağlamıştım. O da bana "Neden herşey ile kendin mücadele veriyorsun, ben burada ne güne duruyorum, bana herşeyi söylemen gerekti bu sayede birlikte çözebilirdik." dedi. Bu konuşmanın üstüne devam edemedim sanırım tek hissettiğim utançtı ve ordan kaçmak istediğim için başka bir seçenek düşünmedim. Geldiğimiz noktada şu an kadın beni çok destekliyor ve her açıdan yanımda oluyor ama ben karşısında dahi konuşamıyorum. Neden böyle hissediyor olabilirim? Kendimi düzgün ifade edemiyorum, onu çok sevsem bile karşısında konuşurken korkmak ile yanlış anlamaması için kelimeleri düzgün seçme karmaşası yaşıyorum kendi içimde. Diğer arkadaşlarım onunla şakalaşırken benim sesimin çıkmaması, sesimin titremesi kesinlikle psikolojik bir durum gibi. Kadın bana ikinci şansı vermişken, şu an herşey çok iyi iken bu durumu neden yaşıyor olabilirim sizce? Nasıl aşabilirim? Nasıl ben de iş verenime yakın olabilirim? (Sınırlar dahilinde) Karşısında ezilip büzülmem beni kötü hissettiriyor, hiç despot biri değil iken...
Çok tatlı bir dert bu fakat nasıl düzeltebilirim diye sizlerle paylaşmak istiyorum. Beni hatırlayanlar vardır, yakın tarihte eski iş yerimden mobing sebebiyle ayrılıp hiç ara vermeden yeni kurumuma başlayacağımı yazmıştım. İş yerimde bir haftayı bitirdim bile, zaman su misali...
Öncelikle kısaca bilgi vermek isterim, benim mesleğim öğretmenlik ve işimin ne kadar kutsal olduğunu bildiğim için bunu layıkıyla yapmaya özen gösteriyorum. Yeni başladığım kurumum benim ilk deneyim kazandığım yerdi ve partnerli çalışıyorduk fakat sonradan partnerimle anlaşamadığım için ayrılmıştım. Ayrıldığımda çok üzülmüştüm çünkü ortam, çocuklar, maddiyat, vizyon bakımından harika bir kurumdan çıkmıştım. Hemen pes ettiğim için kendime çok kızdım ve hırs yaptım. Farklı okullarda deneyimlendim, ufkumu genişlettim. Bu süre zarfında yeniden başladığım kurumumun müdiresi beni 2 kere daha çağırdı ama benim kuruma karşı hep "Burada nasıl yapacağım, ya ilk deneyimim gibi çuvallarsam, ya yine anlaşamazsam" gibi düşüncelerim vardı ve zaten tam zamanlı çalıştığım için reddetmiştim.
Bu bir haftada gördüm ki ben gerçekten çok çok deneyim kazanmışım. Olumsuz düşüncelerimin hiç birini yaşamadım ve tüm eski arkadaşlarım sistemi bildiğim için yeni birinin gelmesi yerine benim gelmemin işleri daha da kolaylaştıracağını söyledi. Beklediğimden daha iyi geçti kısacası.
Şimdi gelelim asıl konumuza; iş verenim harika bir kadın, çok vizyon sahibi, eli açık, elemanlarının arkasında duran, olumsuzlukları birlikte göğüsleyen ve çalışanlarından maddi anlamda kısmayan biri. İşe başladığım zaman sadece üç ay çalışıp istifamı verdiğimde karşısında çok ağlamıştım. O da bana "Neden herşey ile kendin mücadele veriyorsun, ben burada ne güne duruyorum, bana herşeyi söylemen gerekti bu sayede birlikte çözebilirdik." dedi. Bu konuşmanın üstüne devam edemedim sanırım tek hissettiğim utançtı ve ordan kaçmak istediğim için başka bir seçenek düşünmedim. Geldiğimiz noktada şu an kadın beni çok destekliyor ve her açıdan yanımda oluyor ama ben karşısında dahi konuşamıyorum. Neden böyle hissediyor olabilirim? Kendimi düzgün ifade edemiyorum, onu çok sevsem bile karşısında konuşurken korkmak ile yanlış anlamaması için kelimeleri düzgün seçme karmaşası yaşıyorum kendi içimde. Diğer arkadaşlarım onunla şakalaşırken benim sesimin çıkmaması, sesimin titremesi kesinlikle psikolojik bir durum gibi. Kadın bana ikinci şansı vermişken, şu an herşey çok iyi iken bu durumu neden yaşıyor olabilirim sizce? Nasıl aşabilirim? Nasıl ben de iş verenime yakın olabilirim? (Sınırlar dahilinde) Karşısında ezilip büzülmem beni kötü hissettiriyor, hiç despot biri değil iken...
