- 20 Mart 2009
- 5.905
- 38
Eşimle 2004 yılında aynı işyerinde çalışırken tanışmıştık fakat aramızda bir şeylerin cereyan etmesi 2005 i buldu.Hiç aklımdan evlilik geçmezken nasıl olduysa oldu ve Rabbim bizi birbirimize yazdı.Bir anda her şey benim kontrolüm dışında gelişmeye başlamıştı.2006 nın 27 ağustosunda evlendik.İşi bırakmıştım kendi işmizi yapmayı istemiştim.1-2 yıl bununla oyalandım işler yolunda gitmedi kapattık.Bebek düşüncesi en az 3 yıl istemediğim bir durumdu.Fakat zaman geçtikçe rahata alışıp bebek fikrindende uzaklaşmaya başlamıştım.1-2 aylığına vücudumu dinlendirmek için 2009 yılının başında ilacı bırakmıştım.O sıralarda da kayınpederimi kaybettik.Arkasından eşimin rahatsızlığı çıktı ve tüm zamanım ona hastaneye koşturmakla ve sağlık durumuyla ilgilenmekle geçti.Reglim gecikmişti en son 22 şubattı sat.İlaç etkiledi sanarak doktora gittim.Muayene oldum.'Rahim duvarı kalınlaşmış ya hamilesin yada reglin yakın' dedi ama hamilesin dediği kısmı net duyamadığım için eşime rahim duvarı kalınlaşmış kısmını anlattım.Bana regl söktürücü iğne verdi.Hamileysen destekler değilsen söktürür gibi bir şeyler dedi.İğneyi 2 doz olarak vurulup 1 hafta bekledim hala regl olmadım.2. sini olmaya giderken bir bakayım deyip test yaptım öylesine.Banyoda bırakıp işe koyuldum.Döndüğümde çift çizgi vardı şok geçirdim resmen.Heyecandan eşimi aradım beklemiyorduk böyle birşey.O da şaşırdı ve hemen çıktı geldi benimle doktora.Teste gerek bile kalmadan ultrasonda gördü keseyi doktor.Çocuk istemeyen ben birden çok sevinmiştim.Onun için çok güzel hayaller kuruyordum fakat 2 hafta sonraki muayenemizden döndüğümüzde (7 haftalık) düşük tehlikem başladı.2 haftada öyle evde dinlendim.Çok uğraştım fakat nasip değilmiş kaybettim miniğimi.
İşte her şey onu kaybetmemle başladı.Anne olmayı ne kadar çok istediğimi fark ettim.Çok ağladım çok dualar ettim Rabbime.Fazla geçmeden 1,5 ay sonra şükürler olsun tekrar hamileydim.Bu kez çok istemiştim ve hissetmiştim hatta reglime 4 gün kala öğrendim hamileliğimi.
3 temmuz sabahı bir rüya gördüm.Bir kız bebeği vardı kucağımda aynı sabah yakın arkadaşımda aynı rüyayı gördüğünü söyleyince içim rahatlasın diye tekrar test yaptım.İkinci çizgi silikti.Emin olmak için yine doktora gittim.İhtimal vermediğim içinde test sonucunu telefonda öğrendim.Pozitif ti.Fakat değerim düşük çıktığı için (63)tekrar düşük olabilir diyerek 2 gün sonra kan tahlili tekrarı istedi doktor.O 2 gün geçmek bilmedi sanki bana.Pazartesi sabahı gittim kanı verdim.3 saat sonra çıkar dediler.Zaman geçmedi sanki.Aradım.'Çok yüksek çıktı doğrulamak için başka bir laboratuvara gönderdik' dediler.Çok yorulmuştum bir sonuç söylesinler bana diye kıvranıyordum resmen ama etrafımda eşim ve benden başkada bilen kimse yoktu bu durumumu.Nihayet bir kaç saat sonra sonuç doğrulandı 'Hamileydim ŞÜKÜRLER OLSUN' Eşime müjdeyi verdim hemen bir 'oh'çektik ikimizde.
Çok çok güzel bir hamilelik değildi aslında ama benden daha zorunu yaşayanları düşünerek şükrediyorum Rabbime.Sürekli sağlık sorunlarıyla uğraştım.Vücudum sanki yılların birikiminin yorgunluğunun acısını hamileyken çıkarıyordu benden.Kum döküyordum,Midemin ve boğazımın yanmaları canımı çok acıtıyordu nitekim kronik gastrit olduğumu öğrendim.Vitamin eksikliği bel fıtığı derken 4 ay böylelikle geçti.Nihayet yemek yiyebilmeye başladım.Öyleki doktoruma 'bayramda şeker yiyebilir miyim'diye sorduğumda hemşirelere dalga konusu olmuştum.2 ay güzel geçti fakat bu defada 3 lü taramamda risk çıktı.Doktorum bana riskleri anlatırken hazırlıklı gitmemin rahatlığı vardı üzerimde.110/1 çıkmıştı.Ayrıntılı ultrasonu önerdi.Metanetimden ötürüde tebrik etti.Benim gibi korkak biri düşünün böyle bir durumda inanılmaz sakindim.Aksine eşim panikledi ve apar topar özel bir doktora gidip 10 dakika bile sürmeyen muayeneye yüklü miktar ödeyip çıktık.Neticede ayrıntılıda sonuçlar iyi çıktı.Doktor onay verdi.İki ayrı doktorda onayladı ayrıntılıyı.Bende eşimde kalbimizi hiç bozmadık aklımızdan hiç kötü şeyler geçirmedik.Bu süreçte doktor konusundada sıkıntılar yaşadım ve doktor değiştirdim hepside 3 lü taramama takılıp kalıyor amniyosentez yaptırmadığım için resmen suçlanıyordum.En son 6.ayımda bana yakın olan özel bir hastaneden rastgele bir doktordan randevu alıp muayeneye gittim.Canım doktorum BAŞAK HANIM SENİ ÇOOOOK SEVİYORUZZZZZ......
Sonraki muayenelerim tamamen onun kontrolündeydi artık.Eşimde bende artık rahatlamıştık bu konuda.Doğumu nerde hangi doktorda yapacağım belliydi.Tabii bu arada kızım kendini hemen her doktora gösterdi.Biz sormadan doktorlar cinsiyetini söylüyordu bazen.Hamileiğimi aileme ve arkadaşlarıma söylediğimde 6 aylık olmuştuk ve karnım hala çıkmamıştı.Bu nedenle pek kimse inanamadı.7-7,5 aylık olduğumda karnım birden kocaman oldu.Öne doğru çok sivri bir karın bazen beni zorluyordu.Arkadaşlarım ve ailem 'top yutmuş gibisin' diyerek gülüyor ve fotoğraflarımı çekip alay ediyorlardı.Yakınlarım bunu yaparken nst için gittiğim yerdeki hamişler ise 'ne güzel az büyümüş karnın' diyorlardı.Bana sorarsanızda hayli büyüktü.Doğum sonrası hiç gitmeyecek sanmıştım çok şükür gitti hepsi.Sırt ve bel ağrılarım artmıştı bu nedenle.Doğum zamanı yaklaştıkça inanılmaz korku sarıyordu beni.Hatta burada bir çok kişi korkularımı çok iyi bilir.Korkudan o kadar çok detay soruyordumki burdaki herkese.Galiba kimse benim kadar korkmamıştır doğumdan diye düşünüyordum.
Sanırım en son muayenemde yani 17 şubatta nst ler kan sonuçları falan derken doktorum ve ben normal doğuramayacağıma karar verdik.Kemiklerim ve bana olan güvensizlikleride bu konuda etken oldu.Zaten gittiğim çoğu doktor normal doğum yapamayacağıma kanaat ediyordu.Doktorum 3 martı önerdi fakat eşim cuma günü isteyince 5 mart sabahına tarih aldık ameliyat için.Bu arada son 1 aydır damardan aldığım onca kan ilacı sonuç vermiyordu doktorum yükseltmemiz gerek ameliyat için gerekli demesine ve 6 kez damardan almama rağmen 9 dan yukarı çıkmadı kan düzeyim.Artık o şekilde girdim ameliyata.Kimseye haber vermedik.Herkese her an olabilir deyip geçiştiriyorduk.Zaten her şeyim aylar öncesinden hazırdı.Son 2 aydır evde temizlemediğim tek bir nokta dahi kalmamıştı nerdeyse.Eşimle bu nedenle sürekli tartışıyorduk.Erken doğum olacak diye kızıyordu ve haklıydı.Çantamda eksiğim yok fazlam vardı.Su ısıtıcıdan sauna belte kadar :) 4 martta kendimide hazırladım duşumu alıp saçlarıma fön çektirdim.
5 mart sabahı saat 7 de uyandık herşeyimiz geceden hazırdı.Eşimde bende kızıma tertemiz hazırdık.Biraz hüzünlü ve suskundum.İlk defa ameliyata giriyor ve anne oluyordum.Psikolojim tuhaftı aslında ne hissettiğimi bende bilmiyordum boşluk gibi bir şeydi sanki.Evden çıkarken belki bir daha gelemem diyerek her yere baktım.Arabaya bindik eşim bankamatikteki işini halletti ve hastaneye doğru yola çıktık.Saat 8 di.Eşim hemen işlemleri başlattıiİçimden ona kızıyordum ne kadar duygusuz hemen beni ameliyata yollamaya çalışıyor diye.Yol boyu beni rahatlatmak için konuştu ama benim ağzımdan pek bir laf çıkmıyordu.İşlemler yapıldı yukarı odaların olduğu bölüme geçtik fakat oda bulamadık.Eşim randevumuz olduğunu söyleyerek görevlilere durumu anlattı fakat aniden gelen hastalar olabileceğini bende anlattım.Bizi geçici olarak oda boşalana kadar doktor odasına aldılar.Koltuğa oturduk karşılıklı gazete okuduk eşimle.Annem aradı 'Şu kanalı aç kansızlıktan bahsediyorlar ' dedi.'Tamam anne açarım' dedim :) :) Tesadüfen aynı gün eşimin eniştesininde cenazesi vardı ve aileside cenazeye katılmak üzere ankaraya geliyorlardı.Onlar içinde ilginç bir durum oldu.Cenazeden çıkınca doğuma geldiler üstelik kimsenin bundan haberi yoktu.Hemşire gelip kısaca hikayemi aldı.İşte hastalık geçirip geçirmediğimi adımı soyadımı falan filan bir şeyler sordu.Saat 10 a gelirken doktorum geldi.Nasıl olduğumu sordu.Korkudan defalarca wc ye çıktığımı ve doğal lağman yaşadığımı söyledim :)
Saat 10:30 gibi içeri hemşire geldi bana önlüğümü giydirip sondayı takacaktıki ben kıpraşmaktan izin vermedim bir türlü.En sonunda ameliyathanede takılsın deyip dayanamadı kaprislerime :) Görevliler içeri geldi yatağa aldılar beni.Başıma bone taktılar.Ve çalıştırdılar tekerleklerini.İşte o an her şey gerçeğe dönmüştü sanki.Bunca zamandır hayalde yaşıyor gibiydim şimdi gerçekti herşey.Eşim elimden tuttu bana destek vermeye çalışıyor bir yandanda fotoğraflarımı çekiyordu bense gözyaşlarımı tutamıyordum.O kadar çok dua okudumki içimden yinede korkuya mani olamıyordum.Ameliyathaneden içeri girdiğimde eşim elimi bıraktı içeride bir sürü görevli vardı.Beni kendileri geçireceklerdi ameliyat masasına ama ben geçerim dedim.Başıma silikon bir yastık koydular.Bir görevli tansiyonumu ölçüyor diğeri koluma serum bağlamaya çalışıyor parmağıma bir şey takıyorlar alttanda başka biri sonda takıyordu.Bir diğeri perde örtmeye çalışıyordu.Sonda olayında vücudum inanılmaz titriyordu ve sakinleşmem için ne yaptılarsa fayda etmedi yinede bir iki cırladım ve vücudum sürekli zıpladı masada.Anestezi uzmanımı sordum onunla sürekli görüşmüştük onu görsem rahatlayacaktım.Başımdaki kız 'sizi ben uyutacağım' deyince sinir oldum.Beni rahatlatmak için 'bak bizde zıplıyoruz seninle beraber' diyorlardı.Nihayet Anestezi uzmanım edip bey geldi.'Edip bey nerdesinizzzz' diyerek serzenişte bulundum.'Aaaa ben seni unuttummu' dedi.Yavaş yavaş gözlerim ağırlaşıyordu sanki ama uyumakta istemiyordum direniyordum güya.Edip bey bana en güçlü ağrı kesiciyi verin en güçlüsünden en güçlüsünden 'Tamam en güçlüsünden yapacağım' dedi.Ben en güçlü en güçlü diyerek uyudum.Uyandığımda odamdaydım ve ağrı kesici diye inliyordum.Kendi sesimi duyuyordum canım acıyordu fakat tekrar uyuyor uyanıyordum sanki.İki taraftan ağrı kesici vurdular.10:45 te kızımı çıkarmışlar beni ise 11:05 te uyandırdıkları için ağrım fazlaydı.Nasıl bu kadar çabuk bittiğini bende anlamadım ama ağrım kesildiğinde saat 11:30 du ve ben sersem biçimde elimde telefon herkesi arayıp doğum yaptığımı haber veriyordum.
Bir uyandığımda eşimin ağladığını gördüm.Bir diğerinde eşimin bana kızımın ayak izini gösterdiğini.Birinde göğsümü çekiştirdiklerini ve canımın acıdığını sütün gelip gelmediğini görmeye çalıştım.Böyle böyle uyu uyan durumları yaşadım.Kızımın tam olarak yüzüne baktığımda saat 14:00 civarıydı sanırım ve ablam gelmişti onun kucağında görünce 'Bu benim kızımmı' dediğimi hatırlıyorum.Aslında miniğim canım yavrum hep yanımdaydı.Nedense ben kalkamadığımdan eşimse korkmasın diye bana göster diyemedim.Ablamda görebildim ancak AYŞENUR ' umu.
Canım Yavrum Canım kızım 05-03-2010 saat 10:45 sen bizim tüm dünyamız oldun.Rabbime şükürler olsunki senin annen baban olduk.Böyle güzel bir varlığı bize nasip etti.
Şimdi dualarımız isteyen tüm annelerle... Rabbim bu özlemi yaşayan herkese en kısa zamanda anneliği tattırsın... Yavrularımız sağlıcakla hayırla büyüsünler inşAllah.....
ŞÜKÜRLER OLSUN AYŞENUR'UN ANNESİYİM..........
İşte her şey onu kaybetmemle başladı.Anne olmayı ne kadar çok istediğimi fark ettim.Çok ağladım çok dualar ettim Rabbime.Fazla geçmeden 1,5 ay sonra şükürler olsun tekrar hamileydim.Bu kez çok istemiştim ve hissetmiştim hatta reglime 4 gün kala öğrendim hamileliğimi.
3 temmuz sabahı bir rüya gördüm.Bir kız bebeği vardı kucağımda aynı sabah yakın arkadaşımda aynı rüyayı gördüğünü söyleyince içim rahatlasın diye tekrar test yaptım.İkinci çizgi silikti.Emin olmak için yine doktora gittim.İhtimal vermediğim içinde test sonucunu telefonda öğrendim.Pozitif ti.Fakat değerim düşük çıktığı için (63)tekrar düşük olabilir diyerek 2 gün sonra kan tahlili tekrarı istedi doktor.O 2 gün geçmek bilmedi sanki bana.Pazartesi sabahı gittim kanı verdim.3 saat sonra çıkar dediler.Zaman geçmedi sanki.Aradım.'Çok yüksek çıktı doğrulamak için başka bir laboratuvara gönderdik' dediler.Çok yorulmuştum bir sonuç söylesinler bana diye kıvranıyordum resmen ama etrafımda eşim ve benden başkada bilen kimse yoktu bu durumumu.Nihayet bir kaç saat sonra sonuç doğrulandı 'Hamileydim ŞÜKÜRLER OLSUN' Eşime müjdeyi verdim hemen bir 'oh'çektik ikimizde.
Çok çok güzel bir hamilelik değildi aslında ama benden daha zorunu yaşayanları düşünerek şükrediyorum Rabbime.Sürekli sağlık sorunlarıyla uğraştım.Vücudum sanki yılların birikiminin yorgunluğunun acısını hamileyken çıkarıyordu benden.Kum döküyordum,Midemin ve boğazımın yanmaları canımı çok acıtıyordu nitekim kronik gastrit olduğumu öğrendim.Vitamin eksikliği bel fıtığı derken 4 ay böylelikle geçti.Nihayet yemek yiyebilmeye başladım.Öyleki doktoruma 'bayramda şeker yiyebilir miyim'diye sorduğumda hemşirelere dalga konusu olmuştum.2 ay güzel geçti fakat bu defada 3 lü taramamda risk çıktı.Doktorum bana riskleri anlatırken hazırlıklı gitmemin rahatlığı vardı üzerimde.110/1 çıkmıştı.Ayrıntılı ultrasonu önerdi.Metanetimden ötürüde tebrik etti.Benim gibi korkak biri düşünün böyle bir durumda inanılmaz sakindim.Aksine eşim panikledi ve apar topar özel bir doktora gidip 10 dakika bile sürmeyen muayeneye yüklü miktar ödeyip çıktık.Neticede ayrıntılıda sonuçlar iyi çıktı.Doktor onay verdi.İki ayrı doktorda onayladı ayrıntılıyı.Bende eşimde kalbimizi hiç bozmadık aklımızdan hiç kötü şeyler geçirmedik.Bu süreçte doktor konusundada sıkıntılar yaşadım ve doktor değiştirdim hepside 3 lü taramama takılıp kalıyor amniyosentez yaptırmadığım için resmen suçlanıyordum.En son 6.ayımda bana yakın olan özel bir hastaneden rastgele bir doktordan randevu alıp muayeneye gittim.Canım doktorum BAŞAK HANIM SENİ ÇOOOOK SEVİYORUZZZZZ......
Sonraki muayenelerim tamamen onun kontrolündeydi artık.Eşimde bende artık rahatlamıştık bu konuda.Doğumu nerde hangi doktorda yapacağım belliydi.Tabii bu arada kızım kendini hemen her doktora gösterdi.Biz sormadan doktorlar cinsiyetini söylüyordu bazen.Hamileiğimi aileme ve arkadaşlarıma söylediğimde 6 aylık olmuştuk ve karnım hala çıkmamıştı.Bu nedenle pek kimse inanamadı.7-7,5 aylık olduğumda karnım birden kocaman oldu.Öne doğru çok sivri bir karın bazen beni zorluyordu.Arkadaşlarım ve ailem 'top yutmuş gibisin' diyerek gülüyor ve fotoğraflarımı çekip alay ediyorlardı.Yakınlarım bunu yaparken nst için gittiğim yerdeki hamişler ise 'ne güzel az büyümüş karnın' diyorlardı.Bana sorarsanızda hayli büyüktü.Doğum sonrası hiç gitmeyecek sanmıştım çok şükür gitti hepsi.Sırt ve bel ağrılarım artmıştı bu nedenle.Doğum zamanı yaklaştıkça inanılmaz korku sarıyordu beni.Hatta burada bir çok kişi korkularımı çok iyi bilir.Korkudan o kadar çok detay soruyordumki burdaki herkese.Galiba kimse benim kadar korkmamıştır doğumdan diye düşünüyordum.
Sanırım en son muayenemde yani 17 şubatta nst ler kan sonuçları falan derken doktorum ve ben normal doğuramayacağıma karar verdik.Kemiklerim ve bana olan güvensizlikleride bu konuda etken oldu.Zaten gittiğim çoğu doktor normal doğum yapamayacağıma kanaat ediyordu.Doktorum 3 martı önerdi fakat eşim cuma günü isteyince 5 mart sabahına tarih aldık ameliyat için.Bu arada son 1 aydır damardan aldığım onca kan ilacı sonuç vermiyordu doktorum yükseltmemiz gerek ameliyat için gerekli demesine ve 6 kez damardan almama rağmen 9 dan yukarı çıkmadı kan düzeyim.Artık o şekilde girdim ameliyata.Kimseye haber vermedik.Herkese her an olabilir deyip geçiştiriyorduk.Zaten her şeyim aylar öncesinden hazırdı.Son 2 aydır evde temizlemediğim tek bir nokta dahi kalmamıştı nerdeyse.Eşimle bu nedenle sürekli tartışıyorduk.Erken doğum olacak diye kızıyordu ve haklıydı.Çantamda eksiğim yok fazlam vardı.Su ısıtıcıdan sauna belte kadar :) 4 martta kendimide hazırladım duşumu alıp saçlarıma fön çektirdim.
5 mart sabahı saat 7 de uyandık herşeyimiz geceden hazırdı.Eşimde bende kızıma tertemiz hazırdık.Biraz hüzünlü ve suskundum.İlk defa ameliyata giriyor ve anne oluyordum.Psikolojim tuhaftı aslında ne hissettiğimi bende bilmiyordum boşluk gibi bir şeydi sanki.Evden çıkarken belki bir daha gelemem diyerek her yere baktım.Arabaya bindik eşim bankamatikteki işini halletti ve hastaneye doğru yola çıktık.Saat 8 di.Eşim hemen işlemleri başlattıiİçimden ona kızıyordum ne kadar duygusuz hemen beni ameliyata yollamaya çalışıyor diye.Yol boyu beni rahatlatmak için konuştu ama benim ağzımdan pek bir laf çıkmıyordu.İşlemler yapıldı yukarı odaların olduğu bölüme geçtik fakat oda bulamadık.Eşim randevumuz olduğunu söyleyerek görevlilere durumu anlattı fakat aniden gelen hastalar olabileceğini bende anlattım.Bizi geçici olarak oda boşalana kadar doktor odasına aldılar.Koltuğa oturduk karşılıklı gazete okuduk eşimle.Annem aradı 'Şu kanalı aç kansızlıktan bahsediyorlar ' dedi.'Tamam anne açarım' dedim :) :) Tesadüfen aynı gün eşimin eniştesininde cenazesi vardı ve aileside cenazeye katılmak üzere ankaraya geliyorlardı.Onlar içinde ilginç bir durum oldu.Cenazeden çıkınca doğuma geldiler üstelik kimsenin bundan haberi yoktu.Hemşire gelip kısaca hikayemi aldı.İşte hastalık geçirip geçirmediğimi adımı soyadımı falan filan bir şeyler sordu.Saat 10 a gelirken doktorum geldi.Nasıl olduğumu sordu.Korkudan defalarca wc ye çıktığımı ve doğal lağman yaşadığımı söyledim :)
Saat 10:30 gibi içeri hemşire geldi bana önlüğümü giydirip sondayı takacaktıki ben kıpraşmaktan izin vermedim bir türlü.En sonunda ameliyathanede takılsın deyip dayanamadı kaprislerime :) Görevliler içeri geldi yatağa aldılar beni.Başıma bone taktılar.Ve çalıştırdılar tekerleklerini.İşte o an her şey gerçeğe dönmüştü sanki.Bunca zamandır hayalde yaşıyor gibiydim şimdi gerçekti herşey.Eşim elimden tuttu bana destek vermeye çalışıyor bir yandanda fotoğraflarımı çekiyordu bense gözyaşlarımı tutamıyordum.O kadar çok dua okudumki içimden yinede korkuya mani olamıyordum.Ameliyathaneden içeri girdiğimde eşim elimi bıraktı içeride bir sürü görevli vardı.Beni kendileri geçireceklerdi ameliyat masasına ama ben geçerim dedim.Başıma silikon bir yastık koydular.Bir görevli tansiyonumu ölçüyor diğeri koluma serum bağlamaya çalışıyor parmağıma bir şey takıyorlar alttanda başka biri sonda takıyordu.Bir diğeri perde örtmeye çalışıyordu.Sonda olayında vücudum inanılmaz titriyordu ve sakinleşmem için ne yaptılarsa fayda etmedi yinede bir iki cırladım ve vücudum sürekli zıpladı masada.Anestezi uzmanımı sordum onunla sürekli görüşmüştük onu görsem rahatlayacaktım.Başımdaki kız 'sizi ben uyutacağım' deyince sinir oldum.Beni rahatlatmak için 'bak bizde zıplıyoruz seninle beraber' diyorlardı.Nihayet Anestezi uzmanım edip bey geldi.'Edip bey nerdesinizzzz' diyerek serzenişte bulundum.'Aaaa ben seni unuttummu' dedi.Yavaş yavaş gözlerim ağırlaşıyordu sanki ama uyumakta istemiyordum direniyordum güya.Edip bey bana en güçlü ağrı kesiciyi verin en güçlüsünden en güçlüsünden 'Tamam en güçlüsünden yapacağım' dedi.Ben en güçlü en güçlü diyerek uyudum.Uyandığımda odamdaydım ve ağrı kesici diye inliyordum.Kendi sesimi duyuyordum canım acıyordu fakat tekrar uyuyor uyanıyordum sanki.İki taraftan ağrı kesici vurdular.10:45 te kızımı çıkarmışlar beni ise 11:05 te uyandırdıkları için ağrım fazlaydı.Nasıl bu kadar çabuk bittiğini bende anlamadım ama ağrım kesildiğinde saat 11:30 du ve ben sersem biçimde elimde telefon herkesi arayıp doğum yaptığımı haber veriyordum.
Bir uyandığımda eşimin ağladığını gördüm.Bir diğerinde eşimin bana kızımın ayak izini gösterdiğini.Birinde göğsümü çekiştirdiklerini ve canımın acıdığını sütün gelip gelmediğini görmeye çalıştım.Böyle böyle uyu uyan durumları yaşadım.Kızımın tam olarak yüzüne baktığımda saat 14:00 civarıydı sanırım ve ablam gelmişti onun kucağında görünce 'Bu benim kızımmı' dediğimi hatırlıyorum.Aslında miniğim canım yavrum hep yanımdaydı.Nedense ben kalkamadığımdan eşimse korkmasın diye bana göster diyemedim.Ablamda görebildim ancak AYŞENUR ' umu.
Canım Yavrum Canım kızım 05-03-2010 saat 10:45 sen bizim tüm dünyamız oldun.Rabbime şükürler olsunki senin annen baban olduk.Böyle güzel bir varlığı bize nasip etti.
Şimdi dualarımız isteyen tüm annelerle... Rabbim bu özlemi yaşayan herkese en kısa zamanda anneliği tattırsın... Yavrularımız sağlıcakla hayırla büyüsünler inşAllah.....
ŞÜKÜRLER OLSUN AYŞENUR'UN ANNESİYİM..........
Son düzenleme:
