Özgüvensizlik,annem, başarısızlık

Nerden başlasam bilmiyorum. Konu annem hiç bir zaman beni başarılı olaraj görmedi.
Çocukken doktor olmak istemişimdir hep. Bunu ortaokula kadar da sürdürdüm hep doktor olcam dedim. Belki de bir hayaldi.içimde ukte kalmadı doktor olamadım diye. Ortaokuldayken yaş 12-14 filandı sanırsam. Doktor olcam diye bahsederken annem çok olursun sen doktor tabi diye hevesimi kursağımda bırakmıştı. Gidip gizlice ağlamıştım. Halbuki takdir teşekkür getiren bir öğrenciydim.
Sonra liseye geçtim. Lise 1 de çok zorlandım. Okula adapte olamadım. Ve 4 tane 1 getirmiştim. Annem 4 birim var diye alay etmişti. Eve gidip utancımdan ağladım hıçkıra hıçkıra hiç yanıma gelip sormadı bile.
1 lerimde fen bilgisi derslerindendi zaten doktorluktan vazgeçmiştim. Sonra psikolog olmak istedim. Eşit ağırlık seçtim ama mat 2 im çok iyi değildi. Psikoloji okumak içinde malum puanı iyi yapmak lazım mat olması lazım. Sözel niye seçmedin diyenlere sözel bölümü küçük görülürdü o bölümde okuyanlara hocalar iyi balmazdı benim okulumda zaten düz liseydi.
Tabi psikoloji okumak için puanım yetmedi 2. Sene işletmeyi kazandım. Okudum bitirdim şuan bi otelde muhasebecilik yapıyorum. Ama anneme göre yeterli değilim. Arada başkalarının yanında bizimki bi zamanlar doktorluk istiyordu psikologluk istiyordu ne oldu diye küçümser beni.
Telefonda konuştuğu kişiler benim ne iş yaptığımı sorduklarında muhasebecilik yapıyor kendi mesleğine göre iş bulamadı deyip duruyor. İşletme diye meslek var sanki. Anlatamadım bunu ona. Atanamadım tabi kpss ye hazırlandım. 2020 ye tekrar hazırlanıyorum. Ama annemin artık bu millete beni bu şekilde göstermesinden sıkıldım. Başarısız görüyor beni istediği gibi evlat olamadım biliyorum. Mezun olduğumdan beri 3.işime gircem. Ayrıldım işten başka bir otele geçiyorum. Bazı sorunlardan dolayı çıktım. Muhasebede 2. İşyerim daha önceki başka bir işti.kurumsal bir otel geçeceğim yer ama adam kış için garanti vermedi kasıma kadar yani. İşten çıktım diye de niye çıktım 12 aylık işi bıraktım diye laf soktu.
Daha önceki işyerime girdiğimde bakalım burayı kaş ay sonra bırakcaksın diye söylenmişti.
Bütün özgüvenimi sömürüyor. Ben istemezmiyim atanmayı. Ama atanamazsam muhasebe işi yapıcam çünkü muhasebeyi seviyorum. Mali müşavirlik düşünebilirim daha sonra. Aileme söylemedim bunu. Ona da kulp bulur diye. Sonra mali müşavirde olamadın diye laf sokar.
Hiç bir zaman gururlandıramadım annemi. Başkalarının yanında beni küçük düşürmesinden yoruldum. Ama ben buyum. Salı günü yeni işime başlıyorum içimdeki heyecanda geçti gitti. Ne yaparsam yapayım olmayacak biliyorum.

Senin sıkıntın genel olarak şu olmuş gözlemime göre: Sen hiçbir zaman kendi isteğine, yaşam tarzına uygun bir şey istememişsin. Yani doktor olmayı ya da psikolog olmayı sana uygun olduğu için, bu mesleği yapmak istediğin için değil annenin gözünde kusursuz olacağını düşündüğün bir meslek olduğu için seçmişsin. Haliyle de başarısız olmuşsun çünkü kafanda her daim bir kusurluluk şeması var. Annen de bu şemayı tetikliyor. Psikoterapi almanı tavsiye ederim; yoksa böyle çok mutsuz olursun. Her daim annene kendini kabul ettirme çabası çok yorucu; bu ileride sırf meslek olarak da değil, eş seçiminde de çocuğunu yetiştirirken de kendini gösterecek. Kendinle ilgili algını daha gerçekçi bir hale getirmen ve kendine olan saygını yükseltmen gerekiyor. Sen proje bir çocuk değilsin; annen ne kadar kusursuz ki senden kusursuz olmanı bekliyor. Her çocuk ailesini gururlandırmak ister ama sen zaten başarısız bir kadın değilsin. İşletme okumuşsun, iş bulması kolay olmamasına rağmen 3. işe girmişsin; kendi paranı kendin kazanmaya çalışmışsın. Sevdiğin bir alan var, mali müşavirlik. Ne güzel, ona hazırlan. Hayatta bir amacın olsun ve sevdiğin iş için bir amacın olsun. Anneni mutlu etmek için değil. Annen bunu yapıyorsa senin her yaptığına bir kulp bulabilir. Bu hayatı yaşayan sensin, kendini mutlu et. Anneni değil. Ve alabiliyorsan lütfen şema terapi uygulayan bir uzmandan psikolojik destek al.

Annelerin bazısı öyledir. Benimki de beğenmez bizi. Kardeşim tıp okuduğu için işimiz ona basit geliyor ben çata çata cevabını verirdim hiç de odama sinip ağlamazdım. Bazen anneannemle birleşip üstüme gelirlerdi üniversiteye hazırlanırken. Kitap defter ne varsa duvara çarpıp çeker giderdim. Çok sinir bozucu zamanlardı. Mezun olur olmaz evlendim. İlk yıl atanamamistim. Eşim de o zaman ne yapacan ayrı ayrı bir sürü harcama yapacağız gel evlenelim diye ikna etti. Evde ders çalışamam sittin sene kazanamam diye evlendim. Üstüme çok geleceklerdi ben de asabi insanım. Lisede sözel bölüm okudum herkes çok üstüme gelmişti niye sayısalcı olmadın diye. Eşit ağırlık bile değil. Yılmadım. Şimdi 6 yıllık öğretmenim. Annem ola ola öğretmen oldun peh dedi bir ara memnun edemezsin. Mükemmeliyetçi, benim çocuğum herkesten üstün olmalı diyen bir annen varsa memnun edemezsin. He annem he deyip kendi bildiğini okumak lazım bazen.

Sözele gidenlere iyi bakmıyorlar diye matematikten bir neti zor yapıp ben sayısalcıyım yeaaaahh diye ortalıkta gezen ergenlerle dolu etraf.Bizim ülkemizde başarı parası bol olan mesleğe sahip olmakla eşdeğer görülüyor çünkü.Halbuki başarı sevdiğin alanda iyi olmayı başarabilmektir.Annen de muhtemelen kendini diğer annelerle yarıştırıyor.Ne kadar cahilce bir tutum! Tıka kulaklarını ben mutluyum de.Bu devirde mutlu olmak da başarı de geç.

hizuran .!.:

Annelerin bazısı öyledir. Benimki de beğenmez bizi. Kardeşim tıp okuduğu için işimiz ona basit geliyor ben çata çata cevabını verirdim hiç de odama sinip ağlamazdım. Bazen anneannemle birleşip üstüme gelirlerdi üniversiteye hazırlanırken. Kitap defter ne varsa duvara çarpıp çeker giderdim. Çok sinir bozucu zamanlardı. Mezun olur olmaz evlendim. İlk yıl atanamamistim. Eşim de o zaman ne yapacan ayrı ayrı bir sürü harcama yapacağız gel evlenelim diye ikna etti. Evde ders çalışamam sittin sene kazanamam diye evlendim. Üstüme çok geleceklerdi ben de asabi insanım. Lisede sözel bölüm okudum herkes çok üstüme gelmişti niye sayısalcı olmadın diye. Eşit ağırlık bile değil. Yılmadım. Şimdi 6 yıllık öğretmenim. Annem ola ola öğretmen oldun peh dedi bir ara memnun edemezsin. Mükemmeliyetçi, benim çocuğum herkesten üstün olmalı diyen bir annen varsa memnun edemezsin. He annem he deyip kendi bildiğini okumak lazım bazen.

Genişletmek için tıkla...

Doktoru yetiştiren de öğretmen halbuki.

Bence çok güzel iş buluyorsun başını beceriyorsun gurur duyması lazım annenin.

Mesela benim annem doktor ben işletme okuyorum gayet de gurur duyar E o zaman sen de anneni eleştir hani. Ben de memnunum tıp okumadığıma annem önermiyordu zaten.

Sen halinden memnunsan tamam. Anneni umursama bence çünkü tam olarak bu konularda bilgisi yok gibi.Başarılar ve iyi eğlenceler :)

Zordur böyle bir anneye sahip olmak. Ama okudumda sen gayet başarılı bir kadınsın. Kendi ayakların üzerinde durabilmek için çabalıyorsun. İmkanın varsa psikolojik destek almanı öneririm. Sana iyi geleceğini düşünüyorum.

sen de anneyi eleştir ne anneler var sen de böyle peh diye. utanır konuşamaz belki. benim annem de lisede beni çok darlardı gayet başarılı ve fen lisesinde olmama ders başı 40 soruda en az 35 net yapmama rağmen niye netlerin ful değil diye delirtirdi beni günde 10 saat çalışırdım zaten okul haricinde en az bi de o beni strese sokardı. delirdim bir gün bana nutuk atarken kriz geldi iki kitabı paramparça ettim kendime zarar vermeyim diye gerçi ellerim kağıt kesiği oldu kan oldu her yer. dedim daha napayım öleyim mi akşama kadar evde oturup bi halt yapmıyorsun hıncını benden çıkarıyorsun az daha konuşursan atarım kendimi camdan yetti artık diye. daha da bi kelime edemedi. çok da darlarsa yalandan cinnet geçir açamasın ağzını bi daha.

angel_0748 .!.:

Nerden başlasam bilmiyorum. Konu annem hiç bir zaman beni başarılı olaraj görmedi.
Çocukken doktor olmak istemişimdir hep. Bunu ortaokula kadar da sürdürdüm hep doktor olcam dedim. Belki de bir hayaldi.içimde ukte kalmadı doktor olamadım diye. Ortaokuldayken yaş 12-14 filandı sanırsam. Doktor olcam diye bahsederken annem çok olursun sen doktor tabi diye hevesimi kursağımda bırakmıştı. Gidip gizlice ağlamıştım. Halbuki takdir teşekkür getiren bir öğrenciydim.
Sonra liseye geçtim. Lise 1 de çok zorlandım. Okula adapte olamadım. Ve 4 tane 1 getirmiştim. Annem 4 birim var diye alay etmişti. Eve gidip utancımdan ağladım hıçkıra hıçkıra hiç yanıma gelip sormadı bile.
1 lerimde fen bilgisi derslerindendi zaten doktorluktan vazgeçmiştim. Sonra psikolog olmak istedim. Eşit ağırlık seçtim ama mat 2 im çok iyi değildi. Psikoloji okumak içinde malum puanı iyi yapmak lazım mat olması lazım. Sözel niye seçmedin diyenlere sözel bölümü küçük görülürdü o bölümde okuyanlara hocalar iyi balmazdı benim okulumda zaten düz liseydi.
Tabi psikoloji okumak için puanım yetmedi 2. Sene işletmeyi kazandım. Okudum bitirdim şuan bi otelde muhasebecilik yapıyorum. Ama anneme göre yeterli değilim. Arada başkalarının yanında bizimki bi zamanlar doktorluk istiyordu psikologluk istiyordu ne oldu diye küçümser beni.
Telefonda konuştuğu kişiler benim ne iş yaptığımı sorduklarında muhasebecilik yapıyor kendi mesleğine göre iş bulamadı deyip duruyor. İşletme diye meslek var sanki. Anlatamadım bunu ona. Atanamadım tabi kpss ye hazırlandım. 2020 ye tekrar hazırlanıyorum. Ama annemin artık bu millete beni bu şekilde göstermesinden sıkıldım. Başarısız görüyor beni istediği gibi evlat olamadım biliyorum. Mezun olduğumdan beri 3.işime gircem. Ayrıldım işten başka bir otele geçiyorum. Bazı sorunlardan dolayı çıktım. Muhasebede 2. İşyerim daha önceki başka bir işti.kurumsal bir otel geçeceğim yer ama adam kış için garanti vermedi kasıma kadar yani. İşten çıktım diye de niye çıktım 12 aylık işi bıraktım diye laf soktu.
Daha önceki işyerime girdiğimde bakalım burayı kaş ay sonra bırakcaksın diye söylenmişti.
Bütün özgüvenimi sömürüyor. Ben istemezmiyim atanmayı. Ama atanamazsam muhasebe işi yapıcam çünkü muhasebeyi seviyorum. Mali müşavirlik düşünebilirim daha sonra. Aileme söylemedim bunu. Ona da kulp bulur diye. Sonra mali müşavirde olamadın diye laf sokar.
Hiç bir zaman gururlandıramadım annemi. Başkalarının yanında beni küçük düşürmesinden yoruldum. Ama ben buyum. Salı günü yeni işime başlıyorum içimdeki heyecanda geçti gitti. Ne yaparsam yapayım olmayacak biliyorum.

Genişletmek için tıkla...

o kadar kolaysa annen doktor olsaymış... annende çocukluğunda hep aşağılanmış gibi geldi bana...herkesin başarısı kendi kapasitesine göredir..ayrıca gayet başarılısın bence, meslek sahibi olmuşssun böyle bir annen varken...annen sana verdiği zararın farkında değil bence, bir ara içindekileri, sana yaşattığı duyguları anlat ve annene sor, neden beni
desteklemiyor, sürekli eleştiriyorsun diye...