- 8 Eylül 2011
- 3.602
- 29
2011'in eylül ayında iş yerinde iken tanıştım bu hastalıkla... Dünya değişti, her yanımı ateş bastı, ellerim ayaklarım kesildi, çıldırıyorum, ölüyorum sandım. Nereye gideceğimi, ne yapacağımı şaşırdım. Öğle yemeği yememiştim arkadaşımda muz varmış, onu yedim belki açlıktan olmuştur diye ama nafile geçmedi. Şirketin revirine gittim, hemşire abla tansiyonumu ölçtü, biraz yüksek çıktı o anın heyecanından olsa gerek. Sürekli hemşireye bir şeyim yoktur, kanser falan değilimdir değil mi diye sorup durdum... Revirde uzandım biraz ama yok geçmiyor bu arada eşimi aradım o da yakınlardaydı Allah'tan, şirkette güvendiğim bir arkadaşımı çağırttım hemşire ablayla çünkü yanımda güvendiğim birisinin olmasını istedim. Şirketin bahçesinde dolaştık hava almak için ama bana mısın demedi. Eşim geldi hemen acile gittik, kalp, ciğer, tansiyon her şeye bakıldı, her şey normal ama ben ölüyorum... Sakinleştirici iğne yaptılar, doktor psikolojik olabileceğini söyledi, ihmal etmeden psikiyatra gitmemizi önerdi. Şuan devamlı ilaç kullanıyorum, iş yerinde ilk defa yaşadığım için iş yerinde hep kötü oluyordum -ki atağın ilk yaşandığı yer önemliymiş- işten ayrıldım yaklaşık 2 aydır evdeyim. Başlarda çok iyiydim 3 hafta falan hiç bir atak yaşamadım ama şimdi yine kötüyüm. İlaç kullandığım halde... Her an içimde bir sıkıntı, evde yalnızsam şimdi bana bir şey olsa ne yaparım korkusu, telefonumu evde bile hep yanımda taşıma... Hastaneye yakın mıyım, kolayca ulaşabilir miyim kaygısı... Ve dünyayı artık eskisi gibi görmüyorum yani bu durumu doktoruma bile açıklayamadım kelimelerle açıklayamıyorum bir an benim yerime geçmeli ki benim nasıl gördüğümü görebilsin. Karanlık görüyorum dünyayı, güneşli günde bile karanlık... Sanki gözümün önünde bir perde var siyah tül ya da olduğu gibi göstermeyen bir cam var gözümün önünde... Offf anlatamıyorum... Hiç bir şey eskisi gibi değil. Bu durum benim işime engel oldu, eşim ne kadar anlayış gösterse de yeterince anlayamaz beni, yaşayan bilir ancak... Hayatım 8 aydır böyle, daha 11 aylık evliyim evimle gerektiği gibi ilgilenemiyorum, hep uyumak istiyorum çünkü uyuyunca iyiyim, kalbimin üstünde kocaman bir taş yok... Allah hepimize şifa versin, biliyorum psikolojik, beynimizde, olumlu düşünmek gerek ama olmuyor işte kendime bunu anlatamıyorum... Kendi panik atak hikayemi kısaca anlatmak istedim.
canım çok geçmiş olsun demişsin ya yaşamayan anlamaz evet ben seni çok iyi anlıyorum bende sende 1 buçuk ay önce tutuldum bu hastalığa Allah'ım kimseye vermesin dehşete düşüren şeylede yaşadım arada yaşıyorum
olmadık zamanlarda yerlerde arada uğruyor mesela dün otobüs duragında beklerde geldi beni kitledi otobüse binemedim
ben karanlık görmüyorum artık çünkü beni hasta eden kişiyi ne kadar çok sevsemde hayatımdan çıkardım aslında panikatağada onu hayatımdan çıkarma korkumdan tutulmuştum çıkarmasaydım panikatağı hep yaşayacaktım hayatımdan çıkardım en azında bir süre sonra geçer umuduyla gerçektende öyle olmaya başladı zamanla biraz daha azalmaya başladı
bide benim en yakın arkadaşım kazada öldü onunda etkisiyle ben hastalandım sen böyle büyük ne yaşadınki bu hastalığa yakalandın
eğer seni bu denli rahatsız eden bir olay veya kişi varsa hayatında sana tavsiyem hemen o durumu sonlandır
bide işinden ayrılarak kötü yapmışsın psikiyatraların bana ilk dediği işe gir benim koşullarım şuan için uygun değil diye çalışamıyorum ama ilk fırsatta çalışmaya başlıyacağım çünkü çalışmak çok iyi geliyor evde kalınca daha çok kuraarsın hastalığını daha çok ilerletirsin
Allah yardımcın olsun