Anne, Baba ve kavgaya tank olan cocuklar...

ya ben hatırlıyorum annem-babam kavga ederlerdi, öyle çok sık olmasada olurdu yani
şiddet felan asla olmazdı ama kavgaları olurdu bizde buna denk geldiğimiz oldu ama hiç etkilendiğimi hatırlamıyorum
belki o anlık üzülmüşümdür yada korkmuşumdur ama piskolojimin alt üst olduğunu hatirlamiyorum açıkcası
ileriki hayatımıda hiç etkilemedi
ya ben çok saftım yada şimdiki çocuklar bi alem hemen piskolojileri bozuluyor

ben 24 yaşımda evlendim ve hayatımda hiç annemle babamın kavgasına, yüksek sesle tartışmasına, kapıların çarpılmasına filan asla tanık olmadım, yani hiçmi kavga etmediler tartışmadılar olmazmı tabiki olmuştur ama asla bizim yanımızda yapılmadı bu iş ve bize hiç sezdirmediler. ve ben şimdi düşünüyorumda çok doğru birşey bence kesinlikle bende kendi çocuklarımı tartışmaya kavgaya tanık etmeyeceğim.

ne yazıkkı ben cok sahıt oldum,tartısmalarına,babamın anneme vurmasına bıle,o tokadı hıc bır zaman unutmam.annem aglardı bende anneme sarılıp aglardım ve anneme ben buyuyunce bana tokat atmayan bırıyle evlenecem derdım,babam ve annem 25 senedır evlıler babam sımdıye kadar bı tokat attı anneme,ama ben asla unutmadım unutmamda,cok sukur sımdıye kadar da olmadı,4 senelık evlıyım kocam bana bır el kaldırmıs degıl,annemlere her gıttıgımde olanlar bugun olmus gıbı canlanır gozumde,hala kırgınlıgım vardır babama,emın olun kı cocuklarımız sahıt oldugu zaman hıc bırzaman unutmayacaklar gorduklerını veya dyduklarını.ben ne o bagrısmaları unuttum nede o tokadı.:çok üzgünüm:

unutulmuyor unutulmazda

yazılanlar çok doğru.çocuklarımızın yanında kavga etmeyi bırak sesimizin yükselmesi bile çocukları etkiliyor.ama bazen oğlum kavgamıza şahit oluyor.ne kadar dikkat edersek edelim oluyor.ama biz eşimle onun yanına gidip ane baba kavga edebilir ama hemen barışırlar diyoruz.hep beraber yapabileceğimiz şeyler yapıyoruz.en çokta benim sesim yükselir.eşim susarki tartışma uzayıp çocuk üzülmesin.bende sesimi yükseltmek istemesem bile sinirlenince gözüm hiçbir şeyi görmüyor.
arkadaşlardan birisi şimdiki çocukların pikolojisi hemen bozuluyor.biz öyle şeyler bilmezdik diye yazmış.buna bende katılıyorum.annemle babam çok kavga etmezdi ama bende kavga ettikleri zaman çok etkilenmezdim.şimdiki çocukların havanın soğumasından bile psikolojisi bozuluyor.acaba bizim psikolojimiz yokmuydu diyorum.çok ilgi çocuklarımızın psikolojisini bozuyor galiba.eskiden bizlerin herşeyimizi bu kadar çok düşünüldüğünü sanmıyorum ama hepimizinde psikolojisi gayet yerinde.şimdiki nesil çok ilgiden dolayı böyle diye düşünmeye başladım.ben oğlumun psikolojisi bozulur, 1.sınıfta başarısı düşer diye kardeş istemedim.şimdi oğlum 2.sınıfa geçti.şimdide benim canım çocuk istemiyor.çok uzattım ama bende bazen çocuklarımıza bu kadar steril bir ortamda yetiştirmek doğru mu diye düşünüyorum.çünkü çocuklarımızı dışarıda ne kavgalar ne ortamlar bekleyecek kimbilir.inşalah çocuklarımızı ilerde büyük kavgaların tartışmaların içine girmez.çünkü o zaman kendilerini savunamayacaklar sanki.çünkü psikolojileri düşünülüp hep güzel ortam yaratılıyor.

anne baba kavgasına tanık olmak çocuklar için tabiki hiç sağlıklı bir durum değil.hatta bazı çocuklar bırakın kavgayı anne ve babalar birbirine biraz yüksek sesle bile konuşsa kötü etkilenebiliyor.evliliklerde her iki tarafında bu konuda hassas olması gerekir,çünkü tek taraflı dengelenecek birdurum değil.biz hiçbirzaman kızımın yanında tartışmadık.ya başka bir odada yada o yokken paylaştık kozlarımızı.ha küs kalmamıza defalarca şahit oldu.ama uygun bir dille arada böyle şeylerin olabileceğini anlattık.sonuçta buda hayatın bir gerçeği.ne kadar istesenizde mükemmel bir ortam sağlayamıyorsunuz.önemli olan olabilenini en iyisini yapabilmek.

yeşşim .!.:

malesef annemle babamın kavgasına çok tanık oldum
babamdan öcü gibi korkardım çok otoriter bir adam olarak görürdüm...
annemi ise zavallı kimsesiz savunmasız...
beni etkiledi çok içine kapanık bir çocuk olarak yetiştim...
evlendim malesef ki istemesekte oğlum pek çok kavgamıza tanık oluyor
ama durum benimkinden farklı o babasından değilde benden korkuyor...
etkilendiğini farkediyorum ağzımı açtığım gibi minik elleriyle ağzımı kapatmaya çalışıyor..
istemiyoruz her ikimizde böyle olsun ama malesef ki başaramıyoruz bunu..

Genişletmek için tıkla...

canım yeşşim...bak sen evlenmısın ve halen...
baban ve annenın kavgalarını unutmamısın...
canım dedıgımı yanlıs anlama ama...
tabıkı esler arasında kavgalar oluyor..mumkunsen cocugunun olmadı farklı bır odada konusun canım...
etkılenmesın yavrucuk...
mutlu mesut olarak kalsın...annesı ve babası aklında...
ısallah hıc ama hıc kavgalarınız olmaz canım optum...a.s.:1hug:

İki sene önce oğlumu doğurdum. Hem yalnız başıma minicik bebekle kalmam, aç kalmam, uykusuz kalmam, eşimin sabahlara kadar süren mesaileri derken acayip depresyona girdim.
Bunun sonucu olarak da sürekli eşime patlıyordum. Onun yaptığı herşey bana batıyordu, görmek bile istemiyordum. Sürekli kavga ediyoduk, en sonunda o da dayanamadı, beni alttan almayo bıraktı ve o da bana bağırıp çağırmaya başladı. Bu arada oğlum 1 yaşında oldu.
Hatta bir ara o kadar kötü olmuştum ki, ona saldırmaya bile başladım. Artık hiçbir şeye tahammülüm kalmamıştı. Tabi o da benim bu hareketlerimin karşılığında beni sakinleştmek için elimi kolumu tutmaya başladı. Bu arada biz kavga ederken, bağırışırken oğlum ya kucağımda yada yerde avazı çıktığı kadar ağlıyordu.
Ama ben artık o kadar kötü olmuştum ki, bırakın çocuğun korkmasını düşünmeyi, kendimi öldürmeyi düşünüyordum.En sonunda eşim bu işin böyle gitmeyeceğini, bir doktora gitmem gerektiğini söyledi.
Ben de psikiyatri doktoruna gittim. Doktor bana çok ileri derecede depresyonda olduğumu söyledi. Ve ilaç verdi. O ilaçları kullanmaya başladığımdan beri, Allah'a şükür çok kızdırmazsa beni oğlumun yanında değil kavga etmek , sesimi bile yükseltmiyorum eşime.
Oğlum o kadar korkmuş ki, şimdi babası yada ben azıcık sesimizi yükseltsek hemen korkarak yüzümüze bakıyor. Eğer kavga ediceğimizi anlarsa ağlamaya başlıyor. Babası bana el şakası yapsa bile koşup bacağıma sarılıyor babasını itiyor.

Pişman mısın diye sorarsanız çok pişmanım. İnşallah oğlum ilerde bunların hepsini unutacak. Ama inanın bazı durumlarda insanın ruh durumu o kadar kötü oluyor , veya ruhu o kadar hasta oluyor ki gözü hiçbirşey görmüyor.

İnşallah kimse benim geldiğim gibi son noktaya gelmez.,

eşimle ben çocuğun yanında tartışmamaya özen gösteriyoruza.s sesimizi yükselttiğimizde bile ikibuçuk yaşındaki çocuk neden bağırıyorsunuz diye bize kızıyor:ecrin_bebek: çok şükür ki eşimde çocuğuna çok önem veriyor yasakkelimebenim sinirler arada gevşese de o sakinliğini korumaya çalışıyor. ben yeterince gürültülü bir ortamda büyüdüm ve bu çok yaralayan bir şey çocuğu:çok üzgünüm: herkese huzurlu ve mutlu bir aile diliyorum arkadaşlar!:1hug: