Çocuklarınızı dövmeyin...

Ben de senin durumunda sayılırım.. Depresyondan çıkamadım yıllardır....

Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
 
Dokuz ay karnında taşıyıp, doğurup büyütmenin bedelini ağır ödetiyor bazı anneler.
Maalesef! Ne yazık ki!
Umarım bu çığlık şifa olmuştur yaralarına. :KK68:
 
Simdi nasilsiniz bilmiyorum ama insallah cok cooook mutlu ve iyisinizdir! Bazen annen babanda olsa sadece adlari ooyle oluyor ve bazen onlardan uzak durmak en iyisi. Ben oyle bir karar aldigim icin cok mutluyum. Onlarin zamani gelip yaslanicaklar iste ozaman kafalari dank edicek IS ISTEN GECTIKTEN SONRA TABI.
 
:KK43:Hepimize ibret olnali
Kucucuk bir cocugun bilinc alti birikimleri ve genclikte hayatini cok kotu etkilemesi:KK61:
 
ben 24 yaşındayım ve 3 kızım var. ailem yüzünden 1 evlilik yapmıştım 1 kızım ondan ama ikinci evliliğim hamdolsun çok iyi ve eşiminde 2 kızı benim kızlarım oldu. 3kız yetiştiriyorum bu yaşta hepsi bana anne deyip sarılınca içim gidiyor bundan başka ne mutluluk var ki diyorum. sonra annem geliyor aklıma ve gizlice ağlıyorum hala. benim annem bana bir kez kızım demedi ve psikolojik rahatsızlığından bilmiyorum zevkine beni çok kötü döverdi. ben cılız bir cocuktum hala da gören öğrenci sanır ızlarımı kardeş sanırlar. nasıl kıyıp o denli döverdi aklım almıyor. ağzım var dilim yoktu görenler de bunu söylerdi. beni karanlıklara kilitlerdi banyoya kömürlüğe babam ise hiç bilmedi. daha çok acılar yaşattı neler yaptı bana hemde öz annem. düşünün 1 tanesini daha söyleyeceğim bana hırsızlık yapmayı öğretti. kendi çok yakalandı ve 15 yıldır 1 tane bile akraba ile gözükmüyor. 2 yıldır onu görmüyorum ama hala bana bıraktığı acıları görüyorum. dağınık yazdım pardon ama şuan bile çok kötü oldum. diyorum kendime sanırım 60 yaşında bile olsam bunları hatırladıkça ağlayacağım ve gercek anne sevgisini bende tatmayı özleyeceğim.
 
sana kıymet veren değerli eşini ve onun güzel ailesini öncelikle kutlarım..burda her gün binlerce eşin ve ailesinin çektirdiklerini okuyorken senin bunu söylüyor olman da ayrı bir güzellik işte ..hayat maalesef insanlara dört dörtlük olmuyor bir yerden alan rabbim bir yerden veriyor ..senin yıllardır yaşadığın bu çirkinlikleri eşin ve eşinin ailesi saracak tabi sen yaralarının kapanmasını istersen. .onlara bir fırsat verirsen.. onlarla mutlu ol ve geçmişini o maalesef aile denilen varlıkları hayatından çıkar. .sadece kan bağıyla anne baba olunmaz..umarım bundan sonraki hayatın bu güzel insanlarla sıcacık bir yuvada bebişinle çokkkkkkkk mutlu geçer.. sevgiyle kal..
 
Annem benzer bir çocukluk geçirmiş ve özellikle yaşı ilerledikçe geçmişi daha çok açar oldu, özellikle ergenliğe girdikten sonra annemin dert ortağı oldu. Ama bu bana iyi yansımadı, sürekli gel gitleri olan bir anne, bazen alıngan, bazen sinirli ama siniri geçer geçmez bağrına basan( sinirli derken 1 kere vurmadı). Sürekli söylenen, geçmişiyle sorunlu, hayatındaki her sıkıntıyı dönüp dolaşıp ailesine getiren biri oldu menepozla birlikte.
Araba kullanamasa "ben özgüvensiz yetiştirildim", bizim arkadaşlarımız hakkında hemen şüphe duyup "napıyım hep en kötü aklıma geliyor", "ailem yanımda olsaydı akademisyen olurdum", "ailemden uzaklaşmak için evlendim bekar olsam daha mutlu olurdum"...
Hep böyle, 13-14 yaşında annemin sırdaşı olmak çok güzeldi belki ama yıllardır aynı olayları anlatması, ruh halinin sürekli dengesiz olması, depresyona meyilli yaşaması beni çok yoruyor.
Sürekli geçmişiyle birlikte...
 
Bunlar nasil insanlar ya.insan kendi dogurdugu cocuga bunlari nasil yapar.ufacik bir cocuk bu asagilanmalari hak edicek ne yapti ki...ufff icim sıkıldı..cocuga siddet bu ulkedeki en büyük sorun bence....
 
Hani klasik bir laf vardır ya, bazıları ne olursa olsun şöyle söyler
"Olsun, o senin baban neticede" veya "Olsun, o senin annen"...
ne saçma değil mi?:KK20:
 
yummymummy .!.:
Herkese merhabalar,

Siteyi uzun zamandir takip ediyorum ve sonunda cesaretimi toplayarak ben de yaziyorum bu bolume...

32 yasindayim ben... Yurtdisindayim. Cok sevdigim bir esim var. Hersey yolunda gozukuyor ama degil. Ben ruhen cokmus durumdayim...

Cocuklugum annemin dayaklariyla gecti. Erkek kardesimi delicesine sevdi ama beni hep uzak tuttu. Her firsatta "kardesin erkek olmasaydi, erkek cocuk dogurana kadar denemeye devam ederdim" dedi, biraz buyuyunce "iyi ki kardesin kiz olmamis, yoksa onun yaninda kimse sana bakmazdi, disleri benimki gibi guzel, gozleri renkli, uzun boylu, sen babanin tarafina cekmissin" dedi. Yanina yaklasmaya calisinca itti. Dislerim egri cikiyordu, guldu beni gordukce... "Babanin sulelesine cekmissin, hepinizin disleri at disi gibi" dedi. Yalvardim disciye goturmedi. Bacaklarimin carpikligi, gozlerimin kucuklugu, dislerim hep alay konusu oldu onun icin. Arkadas edinemedim, her firsatta yanima kardesimi katti. Insanlar onun yaramazligindan dolayi beni istemediler, o dustu ben dayak yedim falan filan....

Bu arada babam hep isiyle mesguldu. Aksamdan aksama annemin gazina gelip bagirip cagirdi o da..

Gunluk tutmaya basladim. Konusacak kimsem yoktu. Gunlugumu buldu, ne bicim seyler yaziyosun diye dovup burnumu kanatti...Yazamaz oldum, icime attim attim attim.

Herseye ragmen okullarimi takdirle bitirdim. Tek istegim psikoloji okumakti. Benim gibi cocuklara yardim etmekti. Antisosyal olmustum. Insanlarla konusmaya korkuyordum. Annem adimi mahkeme duvari suratli takmisti. Bir gunden bir gune gozlerime bakip da "Kizim iyi misin mutlu musun" demedi.

Bu arada gayet modern gorunuslu insanlar. O daha da kotu. Etrafindaki anne babalar cocuklarini el ustunde tutuyor, seninkiler onlarin yaninda iyi anne baba, birine soylesen inanmazlar sana.

OSS den iki hafta once babam onlarla ve komsularla piknige gitmek yerine ders calismak istedigim icin butun kitaplarimi notlarimi yirtip atti. Cok acidi icim cokkk. Sinava girene kadar agladim.

Sinavda ODTU Psikolojiyi 1 puanla kacirdim arkadaslar. Hayallerim bitti. Baska cok iyi bir universite kazandim ama hayal ettigim degildi..

Neyse cok uzun yazdim.. Mucadele ede ede okulu bitirdim, isimi buldum, yuksek lisansimi yaptim. Ama hep onlardan kactim. Ne zaman yanima gelseler yaptiklarimi asagiladilar, yokettiler. Onlardan uzakta mutluydum.

Universite okumaya baska sehre gidince annem birden degisti. Iyi olmaya calisti falan filan. Ben de herseyi unutmus gibi davrandim, yakin olmaya calistim onlara.

Ama esimle evlendim, kendisi ve ailesi o kadar deger verdi ki bana, ilk zamanlar sok yasadim. Beni onemsediler, dogumgunlerimi kutladilar, her firsatta hediyeler aldilar, esim ruhumun coook yarali oldugunu anladi, iyilestirmeye calisiyor hala. ne kadar guzel oldugumu, ne kadar degerli oldugumu soyluyor her gun. Inanamiyorum ki..... Icime islemis asagilik duygusu...

Fakat arkadaslar ailem bikac hafta once yine abuk bir mesele yuzunden telefonda bagirip cagirdilar ve ameliyat olmama ragmen aramadilar bir daha. Ben, anne baba ve kardesimi sevmedigimi farkettim. Cok uzuldumm. Acayip bir bosluk oldu icimde. :KK43: Cok agladim, hala agliyorum. Esimin ailesi hergun arayip haber aliyorlar benim durumumu. Simdilik iyiyim sukur.

Ben gidip ayni sekilde onlari dove dove, asagilayarak ruhlarini kanatmak istiyorum ama annem ve babam onlar. Bu sorunlar bu eziklikten dolayi esime de sorun yasatiyorum. Sanki beni daha guzel biri icin terkedecekmis gibi bekliyorum. Kendimden igrendim ben birden, isime devam edemedim ayrildim. Cok ilginc ama yillar sonra birden herseyi tekrar hatirladim, agladim agladim. Cogunu bilincaltima itip unutmustum ben. Acilarim taptaze gibi simdi.

Arkadaslar ruhum kaniyor benim.....

Bu dunyaya birdaha gelinecekse tek istegim onlarin cocugu olmamak... 27 yasima kadar her firsatta vurmak icin bahane aradilar, eziyet ettiler. Biktim ben ve artik onlari istemiyorum. Artik onlari sevmiyorum. Anneler, cocuklarinizi kollayin, koruyun, sevin. Asla ve asla dovmeyin. Yillar sonra hala aciyorum ben. Bu eziyeti yapmaya kimsenin hakki yok. Ben bu eziklikle nasil mutlu olucam bilmiyorum.... Cok uzgunum cokk.
Genişletmek için tıkla...
geçmişte bu tür hatalar insanın karabasanı olabiliyor. ancak çözüm, derdin gibi senin içinde saklı. her şeyden once anneni affetmen lazım. çünkü her insan hata yapar. şöyle düşün bir hata yaptın ve allaha affetmesi için dua ediyorsun. allahta seni affediyor (ümit bu.) annenizde bir hata içine düşmüş ve hala bunun farkında da olmayabilir. belki cehalet belki psikolojik travma vs. bir sebepten ötürü bu şekilde olmuş. siz eğer onu affederseniz geçmişte taşıdığınız yükü zamanla unutacak ve rahatlayacaksınız. bunun başka bir çözümü yok. geçmişte kalmış. unutmak ve affetmek zorundasın. emin ol bende bu şekilde büyüdüm. hatta 5 yaşında evden kaçtım. annem beni annanemlerde bulup döverek eve geri götürdü. hatta 18 yaşında kumasına sinirlenip beni ergen olmamı bile düşünmeden dövmüştü. ilk intiharı düşündüğümde orta okuldaydım. tüm ailenin yükü sanki benim üzerimdeydi. taki üniversitenin son senesine kadar yani 26 yaşına kadar bu yükleri sırtımda taşıdım. hatta bu sebepten çok ders çalışmama ragmen ev arkadaşım babasına sabahlara kadar ders çalışıyor ama hep kalıyor, gerizekalı galiba demişti. oda babama söylemiş. son seneye gelince bir gece dersin başında kendime geldim. sürekli bunları düşünüp kendi hayatımı mahvediyorum dedim. sonraki günler ne zaman aklıma gelse o an ne yapıyorsam bırakıp başka şeyler yaptım. taki kafamdaki negatifliği atana kadar. bu durum ağır depresyondan çıkmamıda sağladı. gülmeyi bile unutmuştum adeta. ama başardım. beynime hakim oldum. ondan sonar hayatımı control altında tutmak için ve mutlu olmak için yaşadım. bu bana mutlu bir yuva, muhteşem çocuklar ve iş hayatında inanılmaz başarı kazandırdı. bir roman yazdım, ikinci yarılandı neredeyse. yazmak bana inanılmaz keyif veriyor. 1 yıldan fazla iki farklı gazetede köşe yazarlıpı yaptım. hayat çok kısa ve daha fazla ne yapabilirim diye her an düşünüyorum. hayatıma, hukuku, sitilistliği, kick boxu, yazarlığı kattım. daha fazlası için de beynim düşünüyor. her pozitif düşünmezsen beyin geçmişi tekrar eder.
 
Onlar çok cici bebekler ya onlarına dokunurken bile dikkatlı olmak gerek benim de var.
Vurmadım demiyorum ama poposuna nerede duracaklarını bilmiyorlar ve bazen kendilerini kaybediyorlar
onlar bizim herşeyimiz canım bebe-ci m benim
 
yummymummy .!.:
Herkese merhabalar,

Siteyi uzun zamandir takip ediyorum ve sonunda cesaretimi toplayarak ben de yaziyorum bu bolume...

32 yasindayim ben... Yurtdisindayim. Cok sevdigim bir esim var. Hersey yolunda gozukuyor ama degil. Ben ruhen cokmus durumdayim...

Cocuklugum annemin dayaklariyla gecti. Erkek kardesimi delicesine sevdi ama beni hep uzak tuttu. Her firsatta "kardesin erkek olmasaydi, erkek cocuk dogurana kadar denemeye devam ederdim" dedi, biraz buyuyunce "iyi ki kardesin kiz olmamis, yoksa onun yaninda kimse sana bakmazdi, disleri benimki gibi guzel, gozleri renkli, uzun boylu, sen babanin tarafina cekmissin" dedi. Yanina yaklasmaya calisinca itti. Dislerim egri cikiyordu, guldu beni gordukce... "Babanin sulelesine cekmissin, hepinizin disleri at disi gibi" dedi. Yalvardim disciye goturmedi. Bacaklarimin carpikligi, gozlerimin kucuklugu, dislerim hep alay konusu oldu onun icin. Arkadas edinemedim, her firsatta yanima kardesimi katti. Insanlar onun yaramazligindan dolayi beni istemediler, o dustu ben dayak yedim falan filan....

Bu arada babam hep isiyle mesguldu. Aksamdan aksama annemin gazina gelip bagirip cagirdi o da..

Gunluk tutmaya basladim. Konusacak kimsem yoktu. Gunlugumu buldu, ne bicim seyler yaziyosun diye dovup burnumu kanatti...Yazamaz oldum, icime attim attim attim.

Herseye ragmen okullarimi takdirle bitirdim. Tek istegim psikoloji okumakti. Benim gibi cocuklara yardim etmekti. Antisosyal olmustum. Insanlarla konusmaya korkuyordum. Annem adimi mahkeme duvari suratli takmisti. Bir gunden bir gune gozlerime bakip da "Kizim iyi misin mutlu musun" demedi.

Bu arada gayet modern gorunuslu insanlar. O daha da kotu. Etrafindaki anne babalar cocuklarini el ustunde tutuyor, seninkiler onlarin yaninda iyi anne baba, birine soylesen inanmazlar sana.

OSS den iki hafta once babam onlarla ve komsularla piknige gitmek yerine ders calismak istedigim icin butun kitaplarimi notlarimi yirtip atti. Cok acidi icim cokkk. Sinava girene kadar agladim.

Sinavda ODTU Psikolojiyi 1 puanla kacirdim arkadaslar. Hayallerim bitti. Baska cok iyi bir universite kazandim ama hayal ettigim degildi..

Neyse cok uzun yazdim.. Mucadele ede ede okulu bitirdim, isimi buldum, yuksek lisansimi yaptim. Ama hep onlardan kactim. Ne zaman yanima gelseler yaptiklarimi asagiladilar, yokettiler. Onlardan uzakta mutluydum.

Universite okumaya baska sehre gidince annem birden degisti. Iyi olmaya calisti falan filan. Ben de herseyi unutmus gibi davrandim, yakin olmaya calistim onlara.

Ama esimle evlendim, kendisi ve ailesi o kadar deger verdi ki bana, ilk zamanlar sok yasadim. Beni onemsediler, dogumgunlerimi kutladilar, her firsatta hediyeler aldilar, esim ruhumun coook yarali oldugunu anladi, iyilestirmeye calisiyor hala. ne kadar guzel oldugumu, ne kadar degerli oldugumu soyluyor her gun. Inanamiyorum ki..... Icime islemis asagilik duygusu...

Fakat arkadaslar ailem bikac hafta once yine abuk bir mesele yuzunden telefonda bagirip cagirdilar ve ameliyat olmama ragmen aramadilar bir daha. Ben, anne baba ve kardesimi sevmedigimi farkettim. Cok uzuldumm. Acayip bir bosluk oldu icimde. :KK43: Cok agladim, hala agliyorum. Esimin ailesi hergun arayip haber aliyorlar benim durumumu. Simdilik iyiyim sukur.

Ben gidip ayni sekilde onlari dove dove, asagilayarak ruhlarini kanatmak istiyorum ama annem ve babam onlar. Bu sorunlar bu eziklikten dolayi esime de sorun yasatiyorum. Sanki beni daha guzel biri icin terkedecekmis gibi bekliyorum. Kendimden igrendim ben birden, isime devam edemedim ayrildim. Cok ilginc ama yillar sonra birden herseyi tekrar hatirladim, agladim agladim. Cogunu bilincaltima itip unutmustum ben. Acilarim taptaze gibi simdi.

Arkadaslar ruhum kaniyor benim.....

Bu dunyaya birdaha gelinecekse tek istegim onlarin cocugu olmamak... 27 yasima kadar her firsatta vurmak icin bahane aradilar, eziyet ettiler. Biktim ben ve artik onlari istemiyorum. Artik onlari sevmiyorum. Anneler, cocuklarinizi kollayin, koruyun, sevin. Asla ve asla dovmeyin. Yillar sonra hala aciyorum ben. Bu eziyeti yapmaya kimsenin hakki yok. Ben bu eziklikle nasil mutlu olucam bilmiyorum.... Cok uzgunum cokk.
Genişletmek için tıkla...

sen çok güçlü ve muhteşem bir kadınsın. evet ailen zavallıymış. onların sevmedikleri sen değilmişsin, onlar kendilerini sevememişler. ve böyle bir ailede büyümük seni harika bir insan yapmış. hiç de bahsettiğin gibi bir ezikliğe sahip olmadığını anlıyorum yazdıklarından. aksine, dediğim gibi, çok güçlüsün, çok güzelsin. ne mutlu ki böyle bir hayat arkadaşın ve onun güzel ailesi girmiş hayatına.
ailene hınç duymana gerek yok çünkü onlar için zaten bu oldukları insanlar olmalarından daha büyük bir ceza olamaz.
sevgisiz, kendilerini sevmeyen, mutsuz, huzursuz, zavallı insanlar... ama senin onların çocuğu olman da tesadüf değil, onların varlığı seni bu güzel insan yapmış. ve sen bu sayede bulunduğun her yeri güzelleştirerek yaşayan, yaşamaya devam eden bir insan olacaksın hep.
 
konu da çok eskiymiş ama görünce yazmak istedim. inşallah okur konu sahibi güzel kadın bu yazdığımı.
 
Çocular dövülmez cicibebeklerim onlara ufak donuşlar diyeli sevgi dokunuşları herzaman mükemmel olmuyor
bazen çok inaçı ve huysuz oluyorlar sevgi dokunuşları onları yola getiriyor.
 
insan ne kadar da uzaga gitse ne kotu anılardan kacabılıyor ne de aılesınden.. bende cok kacmak ıstedım beynımdekılerde , yasadıgım yerden. yenıden bastan yaratılmak ıstedım hep.. ama olmuyor malesef, bır gırdaba gırdınmı savasmak zorunda bırakılıyorsun. ne yazıkkı..
 
yummymummy .!.:
Herkese merhabalar,

Siteyi uzun zamandir takip ediyorum ve sonunda cesaretimi toplayarak ben de yaziyorum bu bolume...

32 yasindayim ben... Yurtdisindayim. Cok sevdigim bir esim var. Hersey yolunda gozukuyor ama degil. Ben ruhen cokmus durumdayim...

Cocuklugum annemin dayaklariyla gecti. Erkek kardesimi delicesine sevdi ama beni hep uzak tuttu. Her firsatta "kardesin erkek olmasaydi, erkek cocuk dogurana kadar denemeye devam ederdim" dedi, biraz buyuyunce "iyi ki kardesin kiz olmamis, yoksa onun yaninda kimse sana bakmazdi, disleri benimki gibi guzel, gozleri renkli, uzun boylu, sen babanin tarafina cekmissin" dedi. Yanina yaklasmaya calisinca itti. Dislerim egri cikiyordu, guldu beni gordukce... "Babanin sulelesine cekmissin, hepinizin disleri at disi gibi" dedi. Yalvardim disciye goturmedi. Bacaklarimin carpikligi, gozlerimin kucuklugu, dislerim hep alay konusu oldu onun icin. Arkadas edinemedim, her firsatta yanima kardesimi katti. Insanlar onun yaramazligindan dolayi beni istemediler, o dustu ben dayak yedim falan filan....

Bu arada babam hep isiyle mesguldu. Aksamdan aksama annemin gazina gelip bagirip cagirdi o da..

Gunluk tutmaya basladim. Konusacak kimsem yoktu. Gunlugumu buldu, ne bicim seyler yaziyosun diye dovup burnumu kanatti...Yazamaz oldum, icime attim attim attim.

Herseye ragmen okullarimi takdirle bitirdim. Tek istegim psikoloji okumakti. Benim gibi cocuklara yardim etmekti. Antisosyal olmustum. Insanlarla konusmaya korkuyordum. Annem adimi mahkeme duvari suratli takmisti. Bir gunden bir gune gozlerime bakip da "Kizim iyi misin mutlu musun" demedi.

Bu arada gayet modern gorunuslu insanlar. O daha da kotu. Etrafindaki anne babalar cocuklarini el ustunde tutuyor, seninkiler onlarin yaninda iyi anne baba, birine soylesen inanmazlar sana.

OSS den iki hafta once babam onlarla ve komsularla piknige gitmek yerine ders calismak istedigim icin butun kitaplarimi notlarimi yirtip atti. Cok acidi icim cokkk. Sinava girene kadar agladim.

Sinavda ODTU Psikolojiyi 1 puanla kacirdim arkadaslar. Hayallerim bitti. Baska cok iyi bir universite kazandim ama hayal ettigim degildi..

Neyse cok uzun yazdim.. Mucadele ede ede okulu bitirdim, isimi buldum, yuksek lisansimi yaptim. Ama hep onlardan kactim. Ne zaman yanima gelseler yaptiklarimi asagiladilar, yokettiler. Onlardan uzakta mutluydum.

Universite okumaya baska sehre gidince annem birden degisti. Iyi olmaya calisti falan filan. Ben de herseyi unutmus gibi davrandim, yakin olmaya calistim onlara.

Ama esimle evlendim, kendisi ve ailesi o kadar deger verdi ki bana, ilk zamanlar sok yasadim. Beni onemsediler, dogumgunlerimi kutladilar, her firsatta hediyeler aldilar, esim ruhumun coook yarali oldugunu anladi, iyilestirmeye calisiyor hala. ne kadar guzel oldugumu, ne kadar degerli oldugumu soyluyor her gun. Inanamiyorum ki..... Icime islemis asagilik duygusu...

Fakat arkadaslar ailem bikac hafta once yine abuk bir mesele yuzunden telefonda bagirip cagirdilar ve ameliyat olmama ragmen aramadilar bir daha. Ben, anne baba ve kardesimi sevmedigimi farkettim. Cok uzuldumm. Acayip bir bosluk oldu icimde. :KK43: Cok agladim, hala agliyorum. Esimin ailesi hergun arayip haber aliyorlar benim durumumu. Simdilik iyiyim sukur.

Ben gidip ayni sekilde onlari dove dove, asagilayarak ruhlarini kanatmak istiyorum ama annem ve babam onlar. Bu sorunlar bu eziklikten dolayi esime de sorun yasatiyorum. Sanki beni daha guzel biri icin terkedecekmis gibi bekliyorum. Kendimden igrendim ben birden, isime devam edemedim ayrildim. Cok ilginc ama yillar sonra birden herseyi tekrar hatirladim, agladim agladim. Cogunu bilincaltima itip unutmustum ben. Acilarim taptaze gibi simdi.

Arkadaslar ruhum kaniyor benim.....

Bu dunyaya birdaha gelinecekse tek istegim onlarin cocugu olmamak... 27 yasima kadar her firsatta vurmak icin bahane aradilar, eziyet ettiler. Biktim ben ve artik onlari istemiyorum. Artik onlari sevmiyorum. Anneler, cocuklarinizi kollayin, koruyun, sevin. Asla ve asla dovmeyin. Yillar sonra hala aciyorum ben. Bu eziyeti yapmaya kimsenin hakki yok. Ben bu eziklikle nasil mutlu olucam bilmiyorum.... Cok uzgunum cokk.
Genişletmek için tıkla...
Yazalı epey olmuş,şimdi nasılsın bilmiyorum ama beni ağlattın okurken,onları ailen diye sevmek zorunda değilsin,bence bir psikiyatriste git ve geçmişinle yüzleş,barış,bu geçmişle yaşayamazsın,çok üzüldüm nasıl böyle bir anne olabilir,doğurmakla anne olunmuyor işte:KK43:
 
elipp85 .!.:
insan ne kadar da uzaga gitse ne kotu anılardan kacabılıyor ne de aılesınden.. bende cok kacmak ıstedım beynımdekılerde , yasadıgım yerden. yenıden bastan yaratılmak ıstedım hep.. ama olmuyor malesef, bır gırdaba gırdınmı savasmak zorunda bırakılıyorsun. ne yazıkkı..
Genişletmek için tıkla...
Kendinden kaçılmıyor canım haklısın kafandkilerden bir şekilde kurtulmak gerek
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

M
Çok kötüyüm hep ağlıyorum
2
Yorumlar
30
Görüntüleme
1K
akademisyon
A
D
Karasiz kaldim
2
Yorumlar
32
Görüntüleme
687
greenx
G
M
Annemi çözemiyorum
Yorumlar
5
Görüntüleme
805
xiomi
X
S
Kız kardeşimin sevgilisi
5 6 7
Yorumlar
126
Görüntüleme
3K
civciv89
civciv89
T
Sizce abartıyor muyum?
2 3
Yorumlar
41
Görüntüleme
1K
VuslataDair
VuslataDair
X