- 22 Mayıs 2020
- 269
- 159
- 23
- 29
- Konu Sahibi Zygomaticum
- #1
Herkese merhabalar.beni çok üzen bir konuyu anlatmak istiyorum 
Lisede hazırlık sınıfında tanıdım onu ve o tanıyışım o tanıyış oldu.24 yaşına geldim 10 yılı geçti ve ben tek başıma yaşıyorum onu.bu hislerim geçsin istiyorum bu acıyı yaşamak istemiyorum ama geçmiyor.gözden ırak olan gönülden ırak olmuyormuş özlemim bitmiyor.
Lise boyunca pek iletişimimiz olmadı zaten kimseyle iletişimim yok gibiydi.onu tanıdıkça ne kadar farklı olduğumuzu görüp çok üzülüyordum.bu cümleyi kurmak çok üzücü ama ben onun seçeceği biri değildim bunu hep biliyordum içimde hep bu acıyı taşıyorum.
Ben gerçekten hiç anlam veremiyorum.neden bunu yaşıyorum hiç anlamıyorum.bu duygum olmasa hayatımı bu kadar çok mahvetmezdim bunu da biliyorum.o kadar çaresiz hissediyorum ki...bir yandan düşündüğüm bazı şeyler de var.mesela kimseyle bir ilişkim olmadı beni de kimse sevmedi,sevgi açlığı çekiyorum farkındayım acaba bunlar yüzünden bu durumu abartıyor muyum diyorum ama gerçekten bu duygum çok farklı geliyor o kadar farklı geliyor ki bazen diyorum biri beni severse unutur muyum ama birinin beni sevebileceğine hiç inanmıyorum zaten düşünüyorum da biri beni sevse bile ben onun yüzüne nasıl bakacağım ki.bunca yıldır başka bir insan yanıp kül oluyorum.sanırım birinin beni sevmesini de hak etmiyorum.zaten beni sevmesi gereken tek insan da oymuş gibi o da sevmiyor.
Ben ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum
Lisede hazırlık sınıfında tanıdım onu ve o tanıyışım o tanıyış oldu.24 yaşına geldim 10 yılı geçti ve ben tek başıma yaşıyorum onu.bu hislerim geçsin istiyorum bu acıyı yaşamak istemiyorum ama geçmiyor.gözden ırak olan gönülden ırak olmuyormuş özlemim bitmiyor.
Lise boyunca pek iletişimimiz olmadı zaten kimseyle iletişimim yok gibiydi.onu tanıdıkça ne kadar farklı olduğumuzu görüp çok üzülüyordum.bu cümleyi kurmak çok üzücü ama ben onun seçeceği biri değildim bunu hep biliyordum içimde hep bu acıyı taşıyorum.
Ben gerçekten hiç anlam veremiyorum.neden bunu yaşıyorum hiç anlamıyorum.bu duygum olmasa hayatımı bu kadar çok mahvetmezdim bunu da biliyorum.o kadar çaresiz hissediyorum ki...bir yandan düşündüğüm bazı şeyler de var.mesela kimseyle bir ilişkim olmadı beni de kimse sevmedi,sevgi açlığı çekiyorum farkındayım acaba bunlar yüzünden bu durumu abartıyor muyum diyorum ama gerçekten bu duygum çok farklı geliyor o kadar farklı geliyor ki
bazen diyorum biri beni severse unutur muyum ama birinin beni sevebileceğine hiç inanmıyorum zaten düşünüyorum da biri beni sevse bile ben onun yüzüne nasıl bakacağım ki.bunca yıldır başka bir insan yanıp kül oluyorum.sanırım birinin beni sevmesini de hak etmiyorum.zaten beni sevmesi gereken tek insan da oymuş gibi o da sevmiyor.Ben ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum
